.καλοκαιράκι...

Καλοκαιράκι... ναι... ήρ8ε!! :) Για να δούμε... 8α μας φέρει άραγε κάτι καλό? Νομίζω πως ναι... Πολύ ζέστη και άπειρη βαρεμάρα. Αλλά τι να κάνει κανείς? εκτός από το να ανοίξω τον υπολογιστή και να αρχίσω να περιπλανιέμαι στις αγαπημένες μου ιστοσελίδες, έχω απλά και την εναλλακτική της τηλεόρασης... Δυστυχώς, δεν έχω καν την όρεξη να κάνω έναν κόπo και να ανοίξω την 8ήκη του βιολιού μου... γιατί σκέφτομαι "τι να παίξω?!?"... από την άλλη, μπορώ να διαβάσω κάτι, αλλά η όρεξη μου έρχεται το βράδυ πριν κοιμη8ώ, και τότε είναι αργά, γιατί μετά χάνω τον ύπνο μου και στιφογυρνάω όλη νύχτα στο κρεβάτι, προσπα8ώντας να κλείσω για λίγο τα μάτια, ώστε να πέσω στην αγκαλιά του Μορφέα... τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον πια για μένα... και όσο σκέφτομαι ότι μετά τις 26/08 τέρμα οι διακοπές και καλώς μας ήρ8ες διάβασμα, αγχώνομαι ακόμη περισσότερο...
Αλλά το φετινό καλοκαίρι αναμένεται τρομερό... διακοπές, 8άλασσα, παρέες και διασκέδαση... αυτά έχει το μενού, και σίγουρα είναι κάτι που όλοι χρειάζονται...

.δάκρυα...

Δάκρυ: (το) ουσιαστικό. υφάλμυρο υγρό που τρέχει από τα μάτια, υπό την επήρεια εξωτερικών ερε8ισμών, ή έντονων συγκινησιακών καταστάσεων.
Ναι... αυτό σημαίνει δάκρυ... αυτά είναι τα δάκρυα... και έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις... σε μία ευτυχισμένη σου στιγμή, μια συγκίνηση, έναν φόβο, μία χαρά, μια έκπληξη, μία αγάπη... ναι, με μία αγάπη έρχονται και τα δάκρυα... αυτόματα, όταν δεν τα αναζητάς... σε γεμίζουν, σε μουδιάζουν, σε ακινητοποιούν, και σου φέρνουν στο μυαλό περίεργες αναμνήσεις... χαρούμενες, λυπητερές... φαντασία... σου δημιουργούν εικόνες ιδανικές για εσένα, ευτυχισμένες, μαγικές...
Στην δική μου περίπτωση, τα δάκρυα έρχονται πολύ συχνά... υπερβολικά συχνά 8α έλεγα... τόσο που με κουράζουν... αλλά δεν μπορώ να τους αντιστα8ώ και να τα διώξω, αφού βλέπετε, είμαι αδύναμη... γιατί οι εικόνες που φέρνουν μαζί τους, οι αναμνήσεις αυτές, αυτές οι φαντασιώσεις, είναι τόσο υπέροχες, που δεν 8έλω να είμαι αυτή που 8α τους δώσει ένα τέλος... 8έλω να μένουν εκεί, και να με κάνουν χαρούμενη, έστω και για λίγο...
Είμαι άτυχη. Έχω κατά καιρούς παρατηρήσει πως όλα 8α συμβούν σε εμένα... όλες οι αδικίες, οι παρεξηγήσεις, οι ατυχίες, τα λά8η και οι λά8ος άν8ρωποι... τα λά8ος συναισ8ήματα... μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω το γιατί... γιατί πρέπει πάντα εγώ να τα περνάω όλα αυτά... γιατί ποτέ δεν τυχαίνει κάτι καλό σε εμένα... γιατί πρέπει πάντα να είμαι εγώ αυτη που 8α περιμένει μια ζωή να της συμβεί κάτι ευχάριστο, και μόλις μου συμβεί, να αναιρε8εί και να τελειώσει... Το ξέρω, φταίνε οι άν8ρωποι... δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από τους άλλους τόσο πολύ, και μόνο μέσω αυτών να είμαι ευτυχισμένη... και πιο συγκεκριμένα μέσω μόνο ενός αν8ρώπου... μόνο μέσω εκείνου... δεν σταματάει... συνεχίζει ακά8εκτος να τριγυρίζει στο μυαλό μου, και δεν αντέχω άλλο... δεν είναι για μένα αυτός ο άν8ρωπος... δεν κάνει για μένα, δεν μου ταιριάζει... αλλά η αγάπη δεν κοιτά την συμπεφιφορά, κοιτάει την ψυχή... και η ψυχή του, είμαι βέβαιη, είναι α8ώα και αγνή, παιδική... όμορφη και απλή... αλλά αυτός άλλα 8έλει να δείχνει... το ξέρω πως αυτά που λέω είναι κοινότοπα και εκνευριστικώς βλακώδη για κάποιους από εσάς, αλλά είναι ένας τρόπος εκφρασης των συναισ8ημάτων μου, και ζητώ συγγνώμη αν πια γίνομαι τόσο κουραστική... αυτός ο άν8ρωπος για μένα είναι κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό, και δεν πιστεύω πως 8α μπορέσει ποτέ κάποιος να του πάρει αυτήν την πρωτιά, αυτήν την πρωτια στην καρδιά μου... αυτό το κομμάτι που του έχω φυλαγμένο τόσο πολύ καιρό... γιατί η πρώτη σου αγάπη μένει πάντα ανεξήτηλη στην μνήμη και στην καρδια σου...
Ο αδερφός μου κάποια στιγμή, μου είπε, να προσέχω μην μείνω στον κόσμο μου... αυτόν της φαντασίας μου... γιατί μετά η πραγματικότητα 8α μου φαίνεται πολύ σκληρή... και δεν 8α μου αρέσει κα8όλου... καλύτερα να μείνω προσγειωμένη εδώ, παρά όταν συνειδητοποιήσω την αλή8εια, να πέσω από τα σύννεφα απότομα... και εγώ του απάντησα πώς 8α προτιμούσα να έμενα εκεί για πάντα... στον κόσμο μου... γιατί εκεί, κακά τα ψέματα, είναι όμορφα... δεν υπάρχουν ούτε αδικίες ούτε ατυχίες, και όλα γίνονται όπως τα 8έλω εγώ... όπως μ'αρέσουν εμένα...
Τώρα εκείνος 8α περνάει καλά με την παρέα του, και εγώ 8α είμαι εδώ, στο σπίτι, κλεισμένη στο δωμάτιό μου και πάνω από μια ο8όνη, να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα μέρος που αυτός ποτέ δεν 8α σκεφτεί έστω και να κοιτάξει... η αλή8εια είναι πως για μια στιγμή, παρ'όλα αυτά, είχα μια λαν8ασμένη, φυσικά, εντύπωση, ότι έστω και μόνο απο περιέργεια, έριξε μια ματιά στο blog μου... αλλά πρέπει να έκανα λά8ος... μου φαίνεται αδιανόητο να ξόδεψε, εκείνος, έστω και ένα λεπτό από τον πολύτιμο χρόνο του για να διαβάσει έστω και τον τίτλο της τελευταίας μου ανάρτησης... απί8ανο... και μακάρι να ήταν αλη8ινό, γιατί πραγματικά 8α συνειδητοποιούσε πώς τον βλέπω εγώ μέσα από τα δικά μου μάτια...
Το ξέρω, γίνομαι γραφική, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα... είχαμε μια επαφή τις τελευταίες μέρες, που με έκανε να επαναφέρω όλες εκείνες τις υπέροχες και ανεπανάληπτες στιγμές που πέρασα μαζί του τον τελευταιο καιρό... τον παρατηρούσα, τον κοιτούσα στα κλεφτά, και προσπα8ούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν... αλλά μάταιο... από μακρια δεν μπορεις να διαβάσεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου του... μόνο μέσα από τα μάτια του καταλαβαίνει κανείς τα συναισ8ήματα του, αυτά δηλαδή που προσπα8εί μάταια να κρύψει... ίσως τελικά και να μην τον ξέρω, να μην ειναι αυτός που νομίζω εγώ ότι είναι... αλλά δεν προκειται να αλλάξει η γνώμη μου γι'αυτόν... όλοι τον κατηγορούν, και μου λένε πως ειμαι χαζή που νοιώ8ω όλα αυτά τα όμορφα πράγματα γι'αυτόν... γιατί δεν τα αξίζει... αλλά εγώ πιστεύω, πως κά8ε άν8ρωπος αξίζει την αγάπη, και την ζεστασιά ενός βλέμματος και μιας αγκαλιάς...
Μου μίλησε... για πρώτη φορά μετά από καιρό... και ήταν διαφορετικός... πολύ διαφορετικός... σαν κάτι να άλλαξε... ναι! αυτός πρέπει να άλλαξε... αλλά μπά, δεν νομίζω... οι άν8ρωποι δεν αλλάζουν, το έχω μά8ει πια... ήλπιζα να ίσχυε στην περίπτωση του, αλλά μάλλον όχι... μάλλον είναι και αυτός σαν όλους τους άλλους... όμως ήταν διαφορετικός... ήταν! δεν ξεγελιέμαι... τον έχω μά8ει πια...
Έτυχε να με ακουμπήσει... αναρίγησα. Προσπά8ησα να κρύψω αυτά που με έκανε να νοιώσω, αλλά νομίζω πως εκείνος, μόνο εκείνος το κατάλαβε... δεν τον κοίταξα, προσπά8ησα να τον αγνοήσω, και να συνεχίσω... αλλά είναι τελικά τόσο μα τόσο δύσκολο... αν και ακούγεται τόσο απλό... Μακάρι να μπορούσα να τον κάνω να με καταλάβει, και να με υπολογίσει, να μου δώσει και εμένα λίγη σημασία... αλλά είναι μάταιο... δεν 8α τον ξαναδώ μέσα στο καλοκαίρι, και απ'ότι φαίνεται και του χρόνου όσο πάει 8α ανταμώνουμε όλο και λιγότερο... ίσως αυτό όμως τελικά να είναι καλό... να είναι ένας τρόπος να απομακρυν8ώ απ'αυτόν, και να τον "ξεχάσω"... πράγμα αδιανόητο για εμένα... ίσως και στην τελική, να μην 8έλω...
Ο χρόνος μαζί του περνάει τόσο γρήγορα... μακάρι να σταματούσε για λίγο, μόνο για λίγο... να τον χάζευα χωρίς να με βλέπει, ούτε αυτός ούτε και όλοι οι υπόλοιποι... να τον παρατηρούσα για μια ακόμη φορά, αν και ξέρω ότι αυτό που ζητάω είναι ακατόρ8ωτο... Χ8ές το βράδυ, αφού γύρισα αργά στο σπίτι, και ξάπλωσα, έβαλα μουσική να ακούσω... εικόνες και αναμνήσεις μου ήρ8αν στο μυαλό, και φυσικά δάκρυα, και σκέφτηκα, πως μισή ώρα μαζί του, 8α μου αρκούσε... μόνο μισή ώρα... να κοιταζόμαστε στα μάτια, και ίσως να μιλάμε... κάτι σοβαρό, όχι πειράγματα και αστεϊσμούς, αλλά μια σοβαρή και ώριμη συζήτηση, μεταξύ των δυό μας... να ήμασταν μόνοι μας για 30 μόνο λεπτά... μόνοι μας...
Κά8ε φορά γίνεται όλο και πιο δύσκολο... όταν ακούω ένα ερωτικό τραγούδι, όταν βλέπω μια ωραία εικόνα, όταν χαζεύω την 8άλασσα ή τον ουρανό, όταν μιλάω για αγάπη, πάντα αυτός βρίσκεται εκεί... ξεπηδάει μέσα στις σκέψεις μου, και τις ανατρέπει... κάποιος μου είχε πει πως έχει κοπέλα... και το κατάλαβα και εγώ, δεν έχει σημασία πώς... σημασία έχει πως 8α έδινα τα πάντα για να ήμουν εγώ στην 8έση της... αλλά από την άλλη, δεν πρέπει να με νοιάζει...
Ήταν ο πρώτος καιρός που είχαμε ουσιαστικά γνωριστεί... νομίζω ήταν πέρσι, ναι... στον δρόμο για το σχολείο... βιαζόμασταν με τον μπαμπά, είχαμε αργήσει ήδη να ξεκινήσουμε απ'το σπίτι... ακουγόταν μια πολύ γλυκιά και απαλή μουσική απ'το ραδιο του αυτοκινήτου... εγώ χάζευα έξω απ'το παρά8υρο ως συνή8ως... παρατηρώντας τους πεζούς και κοιτώντας εδώ και εκεί... ξαφνικά, εσύ! Περίμενες το λεωφορείο... χαμένος στις σκέψεις σου, με αυτήν την πανέμορφη γλυκιά φατσούλα, χάζευες και εσύ, αλλά όχι τον δρόμο... κοιτούσες κάτω... σαν να σου είχε μόλις ξεφύγει μια σκέψη... έτοιμος να την βρείς και να την γραπώσεις... φαινόσουν σκεπτικός... κάτι πρέπει να σε βασάνιζε, ποιός ξέρει... ήσουν λιγάκι συνοφρυωμένος... και φάνταζες τόσο υπέροχος, έτσι όπως έγερνες απαλά τον κορμό σου πάνω στο μεταλλικό στήριγμα της μπλέ στάσης... είχες μια περίεργη γωνία ως προς τον δρόμο, κρυμμένος πίσω από την πινακίδα διαφημήσεων... και άκουγες μουσική νομίζω... ναι... σε είδα... σταμάτησε η καρδιά μου... τρέχαμε και ίσα που πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι μου να σε δώ... χανόσουν και πάλι πίσω... μακάρι να με είχες δει... όμως απόρισα... δεν σε είχα ξαναπετύχει έτσι... ούτε και σε είχα ξαναδεί εκεί... κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε κανέναν ως τώρα... ίσως και να μην έτυχε... αλλά από τότε... είναι κάτι που μου υπεν8υμίζει πόσο απελπισμένη είμαι να σε δω... κάτι που μου 8υμίζει εσένα... κά8ε φορά λοιπόν από τότε, κά8ε πρωί έπειτα από εκείνη την ημέρα, κοιτούσα στην στάση αυτή... κά8ε φορά έψαχνα απελπισμένα να σε δώ... να σε βρώ εκέι πίσω, γερμένο έτσι στο πλάι όπως ήσουν και τότε, να περιμένεις το λεωφορείο... κά8ε πρωί από τότε, ψάχνω, μήπως και σε βρώ να περιμένεις ξανά εκεί, μήπως και σε δώ τυχαία για άλλη μια φορά... ακόμη το κάνω, και δεν νομίζω να σταματήσω να το κάνω αυτό, μέχρι να σε ξαναπετύχω εκεί... κάτι που μέσα μου ξέρω ότι δεν προκειται να ξανασυμβεί... γιατί τα ωραία στην ζωή έρχονται μόνο μια φορά...
Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν ξέρεις... κάτι που ή8ελα τόσο απίστευτα πολύ να μά8εις... προσπά8ησα να στο πώ μια φορά, στο ψι8ύρισα για την ακρίβεια, αλλά δεν το άκουσες... και τώρα δεν πρόκειται να στο πώ... όχι τουλάχιστον από εδώ (όχι δηλαδή οτι πρόκειται να το δείς αυτο)... έχει να κάνει με το περσινό μας ταξίδι... αλλά όχι, δεν 8α παρασυρ8ώ... δεν πρεπει να παρασυρ8ώ...
Tα βράδια που περνούσα μαζί σου, γίνονταν μέρα πιο γρήγορα... δεν 8α τα ξεχάσω ποτέ... Λένε, πως μόνο όταν κάτι το αποχωρίζεσαι συνειδητοποιείς τι είχες... και τι έχασες... ωστόσο εγώ ποτέ δεν σε είχα... και ξέρω πως ούτε πρόκειται ποτέ να σε έχω... δεν ξέρεις πόσο πονάω για σένα... δεν 8α μά8εις ποτέ... μόνο το χέρι να σου κρατήσω... τα υπέροχα χέρια σου... να είχα μόνο μια ευκαιρία να τα κρατήσω ζεστά μέσα στα δικά μου...
Ξέρω τι είδους κορίτσια σου αρέσουν... ξέρω, και μακάρι να ήμουν μια απ'αυτές... αλλά και πάλι, γιατί?? δεν έχει νόημα... σκοπός μου και αρχικός στόχος μου είναι να με αγαπήσεις γι'αυτό που είμαι, όχι για κάποια που ποτέ δεν πρόκειται να γίνω... δεν 8α αλλάξω εγώ για σένα, όσο σκληρό και αν ακούγεται, όσο πολύ και αν το μετανοιώσω, δεν 8α αλλάξω για να σου αρέσω... είμαι αυτή που είμαι, και αν και δεν πρόκειται ποτέ να με δείς, εγώ 8α είμαι πάντα πλάι σου... ο αόρατος για σένα φύλακας άγγελος σου, να σε προστατεύει, και να σε στηρίζει όταν τον χρειαστείς, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις... για να σε βοη8άει, και να σε αγαπάει, ό,τι και αν του κάνεις... όσο και αν δεν τον βλέπεις... όσο και αν δεν με βλέπεις...
"Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ. Πολλές φορές σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός, επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα. Και στο τέλος το βρίσκουν.." - P. Coelho...

http://www.youtube.com/watch?v=KMsFlsBiq5E ...... αυτό αγάπη μου είναι για σένα....

.φιλία... μία λέξη με νόημα...

Θα ή8ελα να μοιραστώ κάτι πράγματα μαζί σας...
Η φιλία ως γνωστόν, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή μας, και έχει διαφορετικό νόημα για τον κα8ένα από εμάς... τον ανυψώνει και τον στηρίζει... οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις χαρές αλλά και για τις λύπες... για τα εύκολα αλλά και για τα δύσκολα... δεν είναι όμως όλοι οι φίλοι σου πραγματικοί φίλοι... όπως 8α έπρεπε... κάποιοι είναι μαζί σου απλά για την παρέα, κάποιοι όντως σε συμπα8ούν, αλλά δεν ψάχνουν κάτι παραπάνω σε εσένα, κάποιοι όντως είναι τα κολλητάρια σου, και κάποιοι είναι οι δή8εν φίλοι σου... αυτοί, είναι που σε κοροιδεύουν πίσω από την πλάτη σου, σε κάνουν σκουπίδι, και εσύ δεν το ξέρεις... αυτοί που υποκρίνονται... αυτοί που εσύ τους νοιάζεσαι και όμως δεν δίνουν δεκάρα για το αν πληγώνεσαι ή όχι... υπάρχουν και αυτοί οι χαρακτήρες... που κοιτάνε πως να σε εκμεταλλευτούν και να σε πληγώσουν, να σε βγάλουν από την μέση για δικό τους συμφέρον... τότε όμως, εσύ τι κάνεις? όταν τους 8εωρούσες φίλους σου και έκανες οτιδήποτε για να μην τους πληγώσεις? όταν σας άρεζε το ίδιο αγόρι, και έκανες στην άκρη, για να τον έχει αυτή? όταν ένοιω8ες τύψεις που ήσουν μαζί του, μήπως σας δεί αυτή μαζί και πληγω8εί? όταν εσύ ήξερες ότι αυτή δεν τον ενδιαφέρει, αλλά και πάλι δεν έμπαινες στον δρόμο της ούτε την πλήγωνες? τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση? όταν σε πολλές από τις αγαπημένες σου αναμνήσεις είναι και αυτή ένα μέρος? όταν την υπολογίζεις περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό?
Έτσι έγινε και με εμένα... μία κοπέλα που πραγματικά αγαπούσα και είχα μέσα στην καρδιά μου, και μου γύρισε την πλάτη όπως δεν 8α περίμενα ποτέ να το κάνει... μια κοπέλα που υπολόγιζα πάντα στα σχέδιά μου, και ας μην ήξερε πόσο φίλη την 8εωρούσα εγώ... μια κοπέλα που με έκανε να νοιώ8ω όμορφα παρ΄όλες τις κακιούλες που πετούσε που και πού.. γιατί ήξερα ότι της έλεγε για πλάκα, αφού ήταν αστεία και είχε χιούμορ... μόνο που τελικά τις εννοούσε... πολλές ήταν οι φορές που 8α μπορούσα να την καταλάβω, και όμως μάλλον δεν μπορούσα, ή ακόμη χειρότερα δεν ή8ελα... γιατί την εμπιστεύ8ηκα...
Απ'ότι φαίνεται είμαι ένας άν8ρωπος που τραβάει την ατυχία...
Και όμως, ένα συγκεκριμένο συμβάν με έκανε να καταλάβω τι άν8ρωπος ηταν τελικά και πόσο υπολόγιζε εμένα... όταν όμως εκείνη ήταν στεναχωρημένη και δεν ήταν στα καλά της, εγώ γινόμουν χαλί να με πατήσει... ήμουν εκεί και την στήριζα, την βοη8ούσα να ξεπεράσει τα προβλήματά της και να μην στεναχωριέται... και για ποιό λόγο? για να μου το ανταπωδώσει έτσι μια μέρα... γι'αυτό πρέπει πάντα να δίνετε αλλά και να παίρνετε... εγώ μόνο έδινα...
Δεν 8α αναφέρω το συγκεκριμένο συμβάν, αλλά φυσικά ούτε και ονόματα, για ευνόητους λόγους... δεν 8έλω να το μά8ει από εδώ, αν τύχει και το δεί δηλαδη, αλλά από εμένα... γιατί κάποιες φορές ο άν8ρωπος φτάνει στα όριά του, και ήρ8ε ο καιρός να τα πώ και έγω έξω από τα δόντια... να της τα πώ πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς δισταγμούς και τοίχους ανάμεσά μας...Την εκτιμούσα και την εμπιστευόμουν, αλλά τελικά, ήρ8ε η ώρα να γίνω σκληρή... να αφήσω τον χαρούμενο και ανοιχτό προς τους άλλους εαυτό μου, και να γίνω αυστηρή...
Αλλά κατά βά8ος... δεν 8έλω... δεν 8έλω να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους αν8ρώπους επειδή αυτή έτυχε να βρίσκεται στον δρόμο μου και να με πληγώσει...
Γι'αυτό λοιπόν την συγχωρώ, για όλα όσα μου έκανε, γιατί εγώ δεν είμαι άν8ρωπος που κρατάει κακία ή εκδικείται... και 8α προχωρήσω παρακάτω... 8α είμαι πλέον μόνο με τους αν8ρώπους που εκτιμώ και με εκτιμούν εξίσου... αυτούς που αγαπώ εγώ και ξέρω ότι με αγαπούν και αυτοί, γιατί μου δείχνουν με πράξεις την αγάπη τους, όχι μόνο με λόγια...
Καλό σας βράδυ λοιπόν... Ευχαριστώ που με ακούσατε για άλλη μια φορά...
Και μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε...

.βουτιά στο όνειρο...

και όμως... μου φαίνεται τόσο απίστευτο... που σε είδα... αλλά εσύ όχι... ήσουν τόσο όμορφος που δεν μπόρεσα να αντιστα8ώ στο να συνεχίσω να σε κοιτάω, και να σε ψάχνω... αλλά το λεωφορείο απομακρυνόταν και εσύ χανόσουν πίσω του... ήσουν τόσο υπέροχος... με αυτήν την μοναδική σου λάμψη, με 8άμπωσες για ακόμη μια φορά... δεν με είδες, αν και 8α το ή8ελα... όσο πιο κοντά σου μπορώ να είμαι, είναι για μένα μια κατάκτηση... μια ακόμη κατάκτηση για την κορυφή... για τα μάτια σου, που κά8ε φορά που τα κοιτώ βυ8ίζομαι μέσα τους... αλλά εσύ δεν το ξέρεις, και ούτε φαντάζεσαι πως νοιώ8ω εγώ... ίσως να έλεγες ότι απλά μου αρέσεις, αλλά 8α ήταν ένα ψέμα... η αγάπη μου για σένα δεν εκφράζεται με λέξεις... ή8ελα τόσο πολύ να σου γράψω ένα τραγούδι... βρήκα τους στίχους, βρήκα την μουσική, αλλά λείπεις εσύ... και εξάλλου, δεν 8α έδινες σημασία σε μένα... γιατί απλά είσαι τόσο τέλειος... και εγώ δεν σου ταιριάζω... είσαι ένα όνειρο και μια υπέροχη ανάμνηση, αφού έπαψα καιρό τώρα να σε έχω κοντά μου, και να σε βλέπω έστω για λίγο... κά8ε φορά όμως νοιώ8ω να πετάω... νοιώ8ω τόσο ανάλαφρη και χαρούμενη... και αυτες τις πεταλούδες... με πονάνε στο στομάχι... η καρδιά μου πάει να σπάσει... χτυπά τόσο δυνατά λές και 8έλει μόνη της να βγεί από μέσα μου για να έρ8ει κοντά σου... τα χέρια μου τρέμουν και αρχίζει η υπερένταση... ιδρώνω, και πονάω... πονάω στην καρδιά μου...

λένε, πως όταν κάτι είναι αλη8ινό δεν χάνεται... και συμφωνώ, αφού ακόμη δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι... να σε φαντάζομαι έτσι υπέροχο όπως είσαι... να 8υμάμαι εκείνες τις μαγικές στιγμές που με κοίταζες στα μάτια, και ένοιω8α λες και πέ8αινα... έλιωνα στις ακτίνες της λάμψης σου, και εσύ φαινόσουν να το διασκεδάζεις... το άγγιγμα σου... όταν μου έπιασες το χέρι για να χορέψουμε... ήταν τόσο... σαν... όνειρο... σαν τις ρομαντικές ταινίες που βλέπουμε και συνειδητοποιούμε πως τελικά η ζωή δεν είναι κα8όλου έτσι... με είχες διαψεύσει... με είχες κάνει να πιστεύω στα όνειρα που βγαίνουν αλη8ινά... και πετούσα... πετούσα μαζί σου, σε έναν ιδανικό κόσμο μέσα στα χρώματα και τις μουσικές, μέσα στην χαρά και την ευτυχία, μέσα στην ζωντάνια και το χαμόγελο... τελικά όμως, δεν υπάρχει happy end, και όσο και να μην 8έλω να το πιστέψω, όσο και αν 8έλω ακόμη να ελπίζω, ξέρω βα8ιά μέσα μου ότι εσύ έφυγες... και με άφησες πίσω να νομίζω πως με νοιάζεσαι... μέσα στην άγνοια και την χαζή αυτή χαρά... την χαρά μου που σε ξαναβλέπω... την παιδική αυτή αντίδραση μου κά8ε φορά που σε αντικρύζω...

η ψυχολογία μου έχει τα χάλια της... είμαι αφηρημένη, έχω νεύρα, κλαίω συνέχεια... σκέφτομαι πώς να απαλαχτώ από εσένα... αλλά οταν σε βλέπω, μου φτιάχνεις την διά8εση... με ανεβάζεις, έστω και αν μην μου μιλάς... έστω και αν δεν με κοιτάς...
αλλά είναι τόσο μάταιο... μου λείπεις, και δεν λέω να κάνω μια προσπά8εια να σε διαγράψω... γιατί σ'αγαπώ... αλλά έχω κουραστεί, και έπαψα πια να εν8ουσιάζομαι που με κοίταξες... προσπα8ώ να σε αγνοήσω, αλλά δεν μπορώ... γιατί είσαι απλά μια σελήνη στον κατάμαυρο ουρανό μου... ένας ήλιος στο σκοτάδι μου... ένα χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μου... μία μουσική στα βουβά όνειρά μου... ένας άγγελος στο πλευρό μου... μια κίνηση στην ακινησία μου... πως αλλιώς να στο πω... ομορφαίνεις τις μέρες μου, τις ώρες και τα λεπτά μου... ομορφαίνεις την ζωή μου... αλλά το αγνοείς, και ξέρω πως δεν 8έλεις να το παραδεχ8εις ότι σημαίνεις τόσα πολλά για μένα... αν και είσαι συνη8ισμένος στην γοητεία σου προς τις κοπέλες... είσαι συνη8ισμένος στις κατακτήσεις σου... αυτή η παιδικότητα στο ύφος σου, αυτή η γοητεία στις κινήσεις σου, αυτό το μυστήριο στην παρουσία σου, αυτή η μαγεία στο βλέμα σου... τα μάτια σου... αχ, τι να πώ εγώ για τα μάτια σου...?? είναι τόσο απίστευτα... μου αποκαλύπτουν πως είσαι ακόμη ένα παιδί, που του αρέσει να παίζει με ψυχές ανύμπορες σαν την δική μου... μου ξεκλειδώνουν τον κόσμο σου, την απέραντη άβυσσό σου, τα όνειρά σου, τις σκέψεις σου... και 8α ή8ελα τόσο απεγνωσμένα να είμαι μία από αυτές... μια σκέψη σου... 8α ή8ελα τόσο πολύ να ήξερα τι σκέφτεσαι κά8ε φορά που με βλέπεις... 8α ή8ελα τόσο πολύ να είμαι μέρος της ζωής σου... γιατί εσύ... εσύ είσαι ολόκληρη η δική μου...
όσο και να προσπα8ώ, κά8ε φορά έρχεσαι στα όνειρά μου, και με αναστατώσεις και πάλι... έρχεσαι στην μουσική μου, που κά8ε φορά που σε σκέφτομαι γίνεται μια μελωδία που υπνωτίζει ακόμη και τον πιο αδίστακτο και αρνητικό χαρακτήρα... έρχεσαι στον χορό μου, που κά8ε φορά που σε σκέφτομαι, μεταμορφώνομαι σε νύμφη του παραμυ8ιού, σε μια νεράιδα που μόνο της μέλημα είναι η δική σου ευτυχία... δεν ξέρω πως να αντιδράσω... δεν ξέρω καν αν αξίζει τον κόπο να ονειρεύομαι... κοίταξα από το μπαλκόνι, το φεγγάρι που φώτιζε τόσο όμορφα πάνω από την 8άλασσα, και κα8ρεφτιζόταν στα κατάμαυρα νερά... τα αστέρια που έλαμπαν με τόση χάρη και τόσο νάζι... σε σκέφτηκα, και συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά πόσο 8α ή8ελα να είμαι και πάλι στην αγκαλιά σου... έστω και κατα τύχη... έστω και για δυο δευτερόλεπτα... αρκεί να μύριζα το άρωμά σου... αυτήν την μυρωδιά που κά8ε φορά με υπνωτίζει... να κοίταγα για λίγο στα μάτια σου, στην καρδιά σου... να άγγιζα το τόσο απαλό δέρμα σου... τα μαγικά χέρια σου... τα απαλά μαλλιά σου... να είχα εσένα!
προσπα8ώντας να κρατήσω επαφή, χάνω τον εαυτό μου... σ'ακολου8ώ όπου και αν πας, αλλά οι δρόμοι μας δεν είναι σαν και αυτούς που δεν χωρίζουν ποτέ απ'ότι φαίνεται... νομίζω πως είναι καιρός να σε αφήσω, και να εγκαταλείψω αυτήν την σκέψη σου, την μορφή σου που με βασανίζει χρόνια τώρα... είναι καιρός να ανοίξω τον δικό μου δρόμο, μάλλον μακριά σου, γιατί δεν αντέχω άλλο να είμαι ενα ακόμη τρόπαιο στην συλλογή σου... ούτε να αδιαφορείς εσύ... 8έλω να είμαι εγώ αυτή που 8α βάλει το τέλος, όχι στην σχέση μας, αλλά σε αυτό που φαντάζομαι μόνη μου στα όνειρα μου... 8έλω να είμαι εγώ αυτή που 8α αντέξω να σε αποχωριστώ, όσο και να μην 8έλω... να είμαι δυνατή, και να ζήσω την ΔΙΚΗ μου ζωή, όχι μία ζωή γύρω από εσένα, που απλώς χαιρετάς... 8έλω να βιώσω συναισ8ήματα πέρα από εσένα, να γίνει κάποιος άλλος η πηγή της έμπνευσης μου, να γίνει κάποιος άλλος ο άν8ρωπός μου, κάποιος που να με αγαπάει εξίσου, που να με νοιάζεται εξίσου, και που να με προσέχει εξίσου... το ξέρω πως είναι δυσκολο, αλλά πρέπει...
ξέρεις, έχω παρατηρήσει κά8ε σπι8αμή του σώματός σου, τον τρόπο που κά8εσαι, που γελάς, που αντιδράς, που μιλάς, που κινείσαι... αλλά αυτό πρέπει να το αφήσω να φύγει... 8έλω να αποδεσμευτώ από εσένα, και να ζήσω... να ερωτευ8ώ και να αγαπήσω, όπως αγαπησα εσένα... και μην σου κακοφανεί... έσυ ήσουν αυτός που το επέλεξε... μακάρι να το διάβαζες αυτό, για να συνειδητοποιούσες τι πραγματικά νοιώ8ω για σένα... αλλά και να το διάβαζες, δεν 8α υπήρχε διαφορά στην συμπεριφορά σου... 8α ήσουν το ίδιο απόμακρος όπως είσαι πάντα... το ίδιο ξένος για μένα... μην σε παραξενεύει, το ήξερες... έτσι λοιπόν, σε αφήνω ήσυχο αφού μάλλον αυτό ζητάς και εσύ με τον τρόπο σου... στα είπα, έστω και αν μην τα άκουσες, 8α στα τραγουδήσω, ακόμη και αν δεν τα καταλάβεις... στα έχω αφιερώσει ήδη πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν πήγε το μυαλό σου... τώρα λοιπόν που σου το λέω ξεκά8αρα, 8έλω επίσης να σου πώ ότι 8έλω να είσαι ευτυχισμένος, έστω και αν δεν είμαι εγώ πλάι σου... γιατί όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να τον αφήσεις να φύγει... έτσι και εγώ αφήνω εσένα...γιατί ακριβώς σ'αγαπώ...
... Αντίο...

.αναρωτιέμαι...

γιατί πρέπει πάντα να είναι όλα τόσο περίπλοκα? γιατί πρέπει πάντα κάποιος να βγαίνει πληγωμένος από την ιστορία?? δεν αντέχεται πια αυτή η κατάσταση... άραγε.... ζω? πολλές φορές εχω πετύχει τον εαυτό μου να σκέφτεται για το πεπρωμένο, την μοίρα... υπάρχει άραγε αυτό που λένε ότι όλα είναι γραμμένα? εγώ ειλικρινά το πιστεύω... ότι όλα όσα 8α κάνουμε είναι προκα8ορισμένα... και σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο... σίγουρα όλα γίνονται για κάποιον λόγο... αλλά αυτόν τον λόγο ψάχνω απεγνωσμένα να βρω... και δεν μπορώ... και απελπίζομαι... και μετά πού κουράγιο για "νέες αναζητήσεις"?
η αλή8εια είναι ότι έχω ένα κενό... ένα συναισ8ηματικό κενό που συνεχώς προσπα8ώ να αναπληρώσω... νομίζω το ανέφερα ξανά... αλλά ό,τι και να κάνω, δεν έχει αποτελέσμα... και αναρωτιέμαι... μήπως τελικά εγώ είμαι το πρόβλημα? εγώ και οι συναισ8ηματισμοί μου? μήπως τελικά εγώ είμαι αυτή που δεν μπορώ να ξεπεράσω τους φόβους και τα κολληματά μου, και δημιουργώ μόνη μου το πρόβλημα στον εαυτό μου?? αλλά... αυτό... είναι δυνατό να συμβεί?? ειλικρινά, οτιδήποτε και αν κάνω, με βοη8άει απλώς περιστασιακά... οι φίλοι μου, οι παρέες μου, τα χόμπυ και οι ασχολίες μου... είναι αλή8εια ότι το διασκεδάζω... πραγματικά... μ'άρεσει να περνάω καιρό με τους φίλους μου, γιατί ειλικρινά κάποιοι από αυτούς με κάνουν να νοιώ8ω τόσο σημαντική και αλη8ινή... αλλά στην συνέχεια... όλα είναι για την στιγμή... μόλις μείνω μόνη με τις σκέψεις μου, όλη η χαρά και η ευ8υμία χάνονται μεμιάς... και τότε... ποιό το νόημα σε όλα αυτά?? γιατί πάντα κάτι πρέπει να λείπει?? μήπως απλά εγώ γίνομαι υπερβολική?? μήπως τελικά όλα βρίσκονται στο μυαλό και την φαντασία μου??
δεν ξέρω τι να πω... και ούτε και πώς να φερ8ώ... δεν ξέρω πως να αντιδράσω και να ξεπεράσω την όλη κατάσταση... νοιώ8ω απλά τόσο μόνη... 8έλω κάτι να ξεχνιέμαι... αλλά και αυτό ειναι της στιγμής... όπως και όλα τα άλλα... γι'αυτο δεν είμαι και ευτυχισμένη... και αναρωτιέμαι αν 8α υπάρξω και ποτέ... ίσως όλα αυτά να ακούγονται απαισιόδοξα, αλλά σίγουρα κάποιες φορές νοιώ8ω τόσο... έτσι!
γενικώς, είμαι άν8ρωπος χαρούμενος, χαμογελαστός, ευγενικός και ευδιά8ετος... με χιούμορ και όρεξη... αλλά πάντα κάποιες φορές, 8έλω να πιστεύω όλοι μας, έχουμε και τις στιγμές της απαισιοδοξίας και μοναξιάς μας...
γιατί να φανεί τόσο περίεργο σε κάποιον εάν 8υμώσω? γιατί απλά ποτέ δεν το κάνω... και με έχουν συνη8ήσει έτσι... έτσι μ'έμα8αν... μ'αρέσει να είμαι καλά με όλους και να περνάω καλά με όλους... αλλά αυτό ποτέ δεν γίνεται... γι'αυτο και πληγώνομαι... υπερβολικά συχνά μπορώ να πω... αλλά επανέρχομαι... και μάλλον αυτό είναι το λά8ος μου... γιατί σε όλους φαίνομαι δυνατή... αλλά σχεδόν ποτέ δεν είμαι... ειδικά από συναισ8ηματικής απόψεως... και γι'αυτό ακριβώς 8α ή8ελα πάρα πολύ να είμαι μια "σκύλα"... με όλο το νόημα της λέξης... για να μην μου συμβαίνουν όλα όσα μου συμβαίνουν... γιατί έχω κουραστεί πλέον...
πού είναι το νόημα της ζωής? πού είναι οι περιπέτειες και η γλύκα της?
λένε ζήσε την κά8ε στιγμή... σαν να είναι η τελευταία σου... ακόμη κι έγω το λέω... αλλά το κάνω στ'αλή8εια? όχι... γιατί μάλλον δεν μπορώ...
όταν νοιώ8εις πως είσαι ανύπαρκτος, τι μπορείς να κάνεις? όταν κανείς δεν σε υπολογίζει? όταν όλοι σε αγνοούν? τότε πως πρέπει να φερ8είς εσύ? αυτήν την απάντηση ψάχνω... την αναζητώ με διάφορους τρόπους... αλλά ποτέ δεν βρισκω έναν που να μου ταιριάζει και να έχει και αποτέλεσμα... είναι αλή8εια ότι κατά καιρούς ανεβάζω την διά8εση μου, και νοιώ8ω καλά με τον εαυτό μου... έχω αυτοπεποί8ηση και ξέρω ότι αξίζω... είναι όμως φορές, που πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιός 8α βρε8εί να αγαπήσει εμένα? όταν ακόμη εγώ η ίδια δεν νοιώ8ω σίγουρη για τον εαυτό μου και τις ικανότητες μου? όταν νομίζεις ότι όλοι είναι καλύτεροι από εσένα? τι κάνεις τότε?
πάντα υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει και εσυ δεν το βλέπεις... έτσι λένε... εγώ πιστεύω ότι για μένα δεν υπάρχει... και αναρωτιέμαι αν 8α βρε8εί και ποτέ... όλοι στα λόγια μένουν... και σου δίνουν ελπίδες... οι πράξεις τους σε ανεβάζουν στα ουράνια... και μετά συνηδητοποιείς ότι τελικά όλα σε όσα πίστευες ήταν ένα μεγάλο και τραγικό ψέμα...
με τι δύναμη 8α ξανασηκω8είς έπειτα στα πόδια σου? με τι δύναμη 8α αρχίσεις ξανά να πιστεύεις στον εαυτό σου?
αλλά τελικά... ξέρετε τι λένε... η ελπίδα πε8αίνει πάντα τελευταία... γι'αυτο και εγώ πάντα 8α ελπίζω σε κάτι καλύτερο... και κάτι πιο... όμορφο...

.μεσάνυχτα....

έχω έμπνευση τώρα.... ή έστω έτσι νομίζω... νοιώ8ω πολύ όμορφα, αν και δεν ξέρω το γιατί... δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη, αλλά νοιώ8ω πως εκείνο το επίμονο κενό μέσα μου αρχίζει να χάνεται... παρ'όλο που πολλές φορές εμφανίζεται πολύ πιο επίπονο, όταν φεύγει, το ακολου8εί και αυτή η αίσ8ηση της μοναξιάς και της απελπισίας, που ταυτόχρονα παρασύρει και όλη την αυτοπεποί8ηση μου μαζί της... όση μου απέμεινε τουλάχιστον... αλλά οι αναμνήσεις μένουν εκεί... αναλοίωτες από την δύνη του χρόνου και των καταστάσεων... και όταν επανέρχονται, δημιουργούν τρύπες... τρύπες που πονάνε... πονάνε πολύ και δεν ξέρω πως να τις κάνω να κλείσουν... δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ, αλλά πραγματικά χαίρομαι όταν ασχολούμαι με πολλά πράγματα... ξεχνιέμαι... και αυτό σίγουρα είναι προς όφελός μου... αφού με κάνει να νοιώ8ω ευτυχισμένη με το παραμικρό... δεν ξέρω αν αυτά που γράφω σας εκφράζουν ή έστω τα καταλαβαίνετε, αλλά τουλάχιστον εκφράζομαι εγώ... έστω και έτσι... και γιατί εμείς οι άν8ρωποι έχουμε αυτό το κακό συνή8ειο, όταν βρισκόμαστε σε τέτοιες ά8λιες καταστάσεις, να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα από μόνοι μας?? γιατί να έχουμε την τάση να ακούμε 8λιβερή, λυπητερή μουσική όταν είμαστε χάλια?? για να γινόμαστε χειρότερα?? η αλή8εια είναι ότι η μουσική μας εκφράζει... προβάλει προς τα έξω τα συναισθήματά μας και μας βοη8άει στο να ξεσπάσουμε κάπως ή να ξεφύγουμε από αυτό που ζούμε, και δεν μας αρέσει... η μουσική για μένα δεν είναι χόμπυ, είναι τρόπος ζωής... και δεν 8έλω να επηρρεάζομαι από αυτούς που λένε ότι όλα αυτά είναι βλακείες... γιατί δεν είναι... από μικρή έμα8α να ξεχωρίζω τους ήχους και να εξασκώ την ακοή μου... έμα8α να ζώ με την μουσική, και δεν προκειται να αφήσω κανέναν να μου την πάρει... και για όσους δεν καταλαβαίνουν την σπουδαιότητά της... ε τότε αυτοί έχουν μεγάλη άγνοια...
για να μείνω όμως εντός 8έματος, 8έλω να συμπληρώσω πως λατρεύω να κά8ομαι το βράδυ, ίσως και 3 η ώρα τα ξημερώματα, στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, χαζεύοντας τα φώτα της πανέμορφης 8εσσαλονίκης... τα αστέρια που λάμπουν ασυναίσ8ητα στον σκούρο μπλέ νυχτερινό ουρανό και το φεγγάρι υπέροχο να φέγγει παρέα με τα φώτα της πόλης... η ομορφιά αυτού του τοπίου δεν περιγράφεται ούτε με χίλιες λέξεις, οπότε όσα και να πώ εγώ είναι περιττά... με την δροσερή βραδυνή αύρα να σε χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο, την ομιχλώδη ατμόσφαιρα με το κρύο της εποχής, την απόλυτη ησυχία της σιωπής στον έρημο δρόμο, κα8ώς και τον βυ8ό των σκέψεων σου, δεν μπορείς να αντιστα8είς στην απίστευτη έλξη της νυχτερινής περιπλάνησης στα βά8η του μυαλού σου... ούτε και σε ένα φλυτζάνι ζεστή γλυκιά σοκολάτα, βουλιάζοντας σε έναν άνετο μαλακό καναπέ και τυλιγμένη με την υπέροχη μάλλινη ζακέτα, δώρο του καλού σου τα περασμένα χριστούγεννα... δεν μπορείς να αντιστα8είς στην ακαταμάχητη επίδραση της νυχτερινής περισυλλογής στον κόσμο των ονείρων και των αναμνήσεων...

.σήμερα....

και όμως είμαι εδώ... είπα για αλλαγή να κάνω κάτι διαφορετικό... :)