Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Για Σένα.


Κι έτσι λοιπόν τελειώνουμε... ή μάλλον, ξεκινάμε...


Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές, τραγικά λάθη, ή περιέργως, ωραίες στιγμές... Τα πάντα έμειναν όπως ήταν, ή μάλλον, σχεδόν όπως ήταν. Η θλίψη φυσικά παραμένει, όπως και η αγάπη, η ανυπομονυσία για μια νέα αρχή, και βέβαια οι αναμνήσεις. Αυτές κι αν παραμένουν. Μάλιστα, έχουν κάνει μια κατάληψη στις σκέψεις που διαρκεί πάνω από τρεις μήνες τώρα.

Είναι αλήθεια ότι επηρεάζομαι από τις ταινίες. Πολύ περισσότερο απ'οσο θα έπρεπε θα έλεγα. Με κάνουν να συνειδητοποιώ πράγματα καθημερινά, και συναισθήματα που δεν ήξερα ότι ένοιωθα, ή ίσως ήξερα, αλλά αγνοούσα. Και ελπίζω για κάτι καλύτερο. Είναι όμως και γεγονός, πως δεν μπορώ να ηρεμήσω... κάποιες διαρκείς σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου, κ
αι δεν μ'αφηνουν να ησυχάσω. Έχω αρχίσει όμως να γίνομαι όλο και πιο εσωστρεφής, πράγμα που δεν βοηθάει τις παρούσες καταστάσεις. Και για να πω την αλή8εια, ίσως και να φοβάμαι να ανοιχτώ πια. Ξέρω πως κάποιοι άνθρωποι ήταν πάντα δίπλα μου και με νοιάζονται, και αυτό δεν αναιρείται. Απλά, όλοι μας κάποια στιγμή σκεφτόμαστε "τι θα γινόταν αν... ", και αυτό είναι το κυριότερο που με απασχολεί αυτήν την στιγμή.

Και για να γινόμαστε λιγάκι πιο συγκεκριμένοι, είναι πλέον βέβαιο το γεγονός ότι δεν μπορώ να πω τα συναισθήματα μου ανοιχτά. Δυστυχώς, το να μιλήσω σε κάποιον για το τι νοιώθω, και μάλιστα ενώ βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, μου φαίνεται ολίγον τι γελοίο, αν και δεν είναι καθολου νομίζω. Και καλώς ή κακώς, έχω αναπτύξει ένα συνήθειο να μιλάω με γρίφους και μέσα από τρα
γούδια, κάτι που δυσκολεύει ένα παραπάνω τις καταστάσεις που με απασχολούν. Και ναι, αυτή η ανάρτηση έρχεται μετά από πολλές ώρες περιπλάνησης, στεναχώριας, δακρύων, αναπόλησης αναμνήσεων, περίεργων ακατάπαυστων σκέψεων και ατελείωτων επεισοδίων διαφόρων σείριαλς ή ταινιών στον υπόλογιστή ή την τηλεόρασή μου. Κάτι τέτοιο φυσικά, έχει και όνομα, θα το λέγαμε συναισθηματική φόρτιση. Όπως και να'χει, είναι κάποια πράγματα που πλέον δεν μπορούν να κρυφτούν, και ίσως δεν έχει νόημα να κρύβονται. Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Η ζωή είναι μικρή και θέλει θάρρος και επαναστάσεις. Θέλει κουράγιο, εμπιστοσύνη μεταξύ μας, μα πάνω απ'όλα ειλικρίνεια. Και δεν θα αφήσω πια κανέναν και τίποτα να μ'εμποδίσει να πω τι και πως αισθάνομαι για διάφορα πράγματα και καταστάσεις, αλλά και ανθρώπους. Και ναι, τελικά δεν μπορείς παντα να αποφεύγεις καβγάδες και να υποκρίνεσαι πως δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί τελικά συμβαίνει, και είναι και ιδιαιτέρως σημαντικό. Έτσι λοιπόν, και τελειώνοντας με τον πρόλογο και επικήδειό μου ταυτόχρονα, θα ήθελα να μιλήσω για κάτι που με παιδεύει πάνω από δύο χρόνια τώρα, και για τό οποίο δεν είχα το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση να μιλήσω στον άνθρωπο που έπρεπε να ακούσει αυτά που είχα να πω. Μπορεί μετά από την ανάγνωση αυτού να μην μου ξαναμιλήσει, να τύχει να βρεθούμε στην ίδια παρέα και να μην μου απευθύνει τον λόγο, να είναι αμήχανα αν τύχει και κοιταχτούμε, να αδιαφορήσει πλήρως ως συνήθως, και να μην κάνει καν έναν κόπο να απαντήσει σ'αυτά που θα διαβάσει, ίσως μείνει και σοκαρισμένος, δεν ξέρω, αλλά παρόλα αυτά εγώ παίρνω μια σωστή για μένα απόφαση, και εξηγώ κάποια πράγματα που θεωρώ άξια προσοχής.

Τα παρακάτω λοιπόν, από ένα γράμμα που σκόπευα να Σου στείλω:


"Καταρχήν χαίρομαι πολύ που αυτό το κείμενο έφτασε επιτέλους στα χέρια Σου.
Πρώτα πρώτα, θα ήθελα να Σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία με την σταδιοδρομία Σου. Σου εύχομαι να καταφέρεις να πραγματοποιήσεις όλα τα όνειρά Σου και να κάνεις όλα όσα επιθυμείς στην ζωή Σου, αφού είσαι από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά τους αξίζει ό,τι καλύτερο. Είσαι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, με καλή καρδιά και αγνά αισθήματα. Δεν το βρίσκει κανείς συχνά αυτό. Αν και, εδώ που τα λέμε, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είσαι και ιδιαίτερα ομιλητικός... είσαι όμως μυστηριώδης, ξέρεις... Θα ήθελα να ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει εγώ θα είμαι εδώ όταν με χρειαστείς. Θα είμαι δίπλα Σου να σε στηρίξω και να Σε βοηθήσω όποτε εσύ το θελήσεις. Και μακάρι να μην χρειαστείς ποτέ βοήθεια. Μακάρι να καταφέρεις να στηρίζεσαι πάντα στις δυνάμεις Σου, που πίστεψέ με έχεις αρκετές, και τις οποίες δεν πρέπει με τίποτα, ποτέ να υποτιμάς. Στο έχω ξαναπεί, είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος που αξίζει πολλά και κάποια στιγμή όλα όσα κάνει θα τον ανταμείψουν. Φυσικά θα αναρωτιέσαι γιατί τα λέω όλα αυτά, για ποιό λόγο. Ναι, είναι καιρός νομίζω να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί Σου. Πρώτα όμως θα Σου πω μια όμορφη ιστορία.Άκουσέ την προσεκτικά σε παρακαλώ, έχει σημασία.

Ήταν λοιπόν, ένας όμορφος άγγελος, που είχε όμως παγιδευτεί στην γη, ανάμεσα στους ανθρώπους. Μια θνητή λοιπόν, τον αγάπησε όσο κανείς άλλος, τόσο, που μάλλον θα αμάρτησε. Δεν γνωρίζω να πω αν ήταν έρωτας ή όχι, αλλά σίγουρα ήταν μια πολύ δυνατή αγάπη, και ταυτόχρονα μια ισχυρή αδυναμία. Βλέπεις, τα πανέμορφα λαμπερά αυτά μάτια του όμορφου αγγέλου θάμπωσαν την θνητή, και εκείνη κάθε φορά που τα κοιτούσε ένοιωθε να χάνεται. Ένοιωθε μια φοβερή γαλήνη και μια ανεξήγητη ασφάλεια. Περίεργο, ε; Και όμως... Φαντάσου πως ένοιωθε δίπλα του. Η ψυχή της πετούσε ψηλά στα σύννεφα, στα όνειρα του κόσμου, και στις πιο βαθιές επιθυμίες της καρδιάς της. Ο καθένας θα την ζήλευε, αφού τέτοια συναισθήματα ήταν κάτι το σπάνιο. Στην εποχή που ζούσε, τέτοια συναισθήματα είχαν χαθεί, και αν έστω ακούγονταν θεωρούνταν βλακώδη. Θα έλεγαν πως έιναι απλά ανοησίες ενός μικρού κοριτσιού, που δεν έχει βιώσει εμπειρίες και δεν έιχε ζήσει την ζωή της ακόμη. Δεν ήταν όμως έτσι. Καθόλου. Και εκείνη το ήξερε. Φυσικά δεν ήλπιζε σε τίποτα. Ήξερε πως ήταν αδύνατον να πιστέψει πως ο άγγελος θα της έδινε σημασία. Δεν είχε νόημα να ελπίζει. Έτσι, συνέχιζε να τον κοιτάει, και να φυλά μια κρυφή ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή ο άγγελος την κοιτάξει έστω και για λίγο. Και φυσικά, η υπομονή της ανταμείφθηκε. Ο άγγελος την κοίταξε, την πρόσεξε. Εκείνη τον πλησίασε και έτσι άρχισαν να μιλάνε. Κάνανε παρέα και έγιναν φίλοι, αλλά εκείνη δεν τολμούσε τίποτα παραπάνω. Ήθελε τόσο να του πει πως ένοιωθε για εκείνον, αλλά φοβόταν πολύ πως ο άγγελος θα την εγκατέλειπε. Φοβόταν μήπως ο άγγελος της θύμωνε, και έφευγε. Και αυτό η θνητή δεν θα το άντεχε. Έτσι λοιπόν, δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να είναι κοντά του, όσο πιο κοντά του μπορούσε, να τον κοιτάει - να βυθίζεται στα τόσο όμορφα μάτια του, στο τόσο γλυκό του βλέμμα, να τον παρατηρεί - πόσο μαγικά κινείται, σαν καλοκαιρινή αύρα το χάραμμα, σαν ήρεμο κύμα που σκάει στην ακτή, σαν γαλήνια θάλασσα μετά την τρικυμία, να τον στηρίζει και που και που να τον ακουμπάει - να αγγίζει το απαλό του δέρμα, τα θεικά φτερά του και τα μεταξένια του μαλλιά. Εκείνος, τριγύριζε στις σκέψεις και τα όνειρά της συνεχώς, την βασάνιζε, και ποτέ δεν έλεγε να φύγει... Και ο καιρός περνούσε. Η θνητή ήξερε πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα αυτό, πως κάποια στιγμή ο άγγελος θα έφευγε, πως θα τον έχανε. Θα την άφηνε. Αναπόφευκτα, ίσως άθελά του. Όμως θα γινόταν. Και έτσι, εκείνη αποφάσισε να τον ξεχάσει. Ό,τι προσπάθειες όμως και αν έκανε, δεν μπόρεσε να βγάλει τον όμορφο άγγελό απ'το μυαλό της. Της ήταν πολύτιμος. Και έτσι πήρε την πιο επίπονη απόφαση, να του μιλήσει. Επίπονη, ναι. Γιατί ήξερε πως ο άγγελος έπειτα θα έφευγε μακριά της για πάντα. Κι ας ήταν κάτι που δεν θα άντεχε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ο χρόνος μαζί του ήταν περιορισμένος, και πολύτιμος. Τα δάκρυά της, μάταια, δεν θα άλλαζαν τίποτα, όσα και να ήταν. Αλλά να που δεν ήθελε να φέρει τον άγγελο σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελε να του πει από κοντά πως ένοιωθε. Ντρεπόταν, και φοβόταν την αντίδρασή του. Δεν ήθελε με τίποτα να τον κάνει να νοιώσει αμήχανα, χωρίς να ξέρει πως να αντιδράσει. Έτσι, η μικρή θνητή είχε πάρει πλέον την τελική της απόφασή. Να του γράψει. Η απόφασή της ήταν οριστική. Έτσι λοιπόν, του έγραψε ένα γράμμα. Χύνοντας πολλά δάκρυα, και φέρνοντας κάθε τόσο τις αναμνήσεις της μαζί του στο μυαλό της, κατάφερε έπειτα από πολύ σκέψη και θλίψη, να ολοκληρώσει το γράμμα της. Η μικρη θνητή σκέφτηκε την κάθε λεπτομέρεια. Τι θα του πει, πως θα τον αποχαιρετήσει χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτε, πως θα του δώσει το γράμμα της, και το δώρο του. Το δώρο του, αποφάσισε να είναι κάτι απλό αλλά σημαντικό για εκείνον, που να του φέρνει στο μυαλό εκείνη, και να του 8υμίζει όλες τις ωραίες στιγμές που πέρασαν μαζί. Για να παραμείνουν για εκείνον όμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος, από μια κοπέλα που τον αγάπησε αληθινά. Του έφτιαξε λοιπόν, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Τίποτα σπουδαίο βέβαια, απλά μια αφορμή για ένα όμορφο ταξίδι στο παρελθόν. Τα ετοίμασε και του τα έδωσε. Αλλά φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Ήθελε όμως, ο άγγελος να ξέρει πως ένοιωθε εκείνη. Στο γράμμα της λοιπόν, του ανέφερε πολλά για εκείνον. Πράγματα που είχε παρατηρήσει, καταστάσεις που είχε ζήσει, γεγονότα που βίωσαν μαζί. Και τον ευχαρίστησε. Τον ευχαρίστησε που έστω και έτσι, έστω και που έφευγε, ήταν μέρος της ζωής της. Γιατί είχε γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς της. Ήθελε με κάθε ευκαιρία να τον βλέπει. Απλά για να τον θαυμάζει, και φυσικά για να είναι βέβαιη πως εκείνος ήταν καλά. Το μόνο που την ένοιαζε πιά ήταν να είναι σίγουρη πως εκείνος ήταν όντως ευτυχισμένος. Γι'αυτό και δεν ήθελε να τον βλέπει στεναχωρημένο. Ο άγγελος είχε μια ομορφιά θεική, αλλά ο ίδιος δεν το πίστευε. Άκουγε πολλούς να του λένε ότι είναι γλυκός και όμορφος, αλλά δεν έδινε σημασία. Η θνητή φυσικά προσπάθησε και αυτή με την σειρά της να του το πει, αλλά δεν ήξερε αν απλά θα την ακούσει, ή αν όντως θα την πιστέψει. Έτσι θεώρησε πως το γράμμα της θα ήταν ένας ακόμη τρόπος ο άγγελος να συνειδητοποιήσει ποιός ήταν και τι ικανότητες είχε."

Δυστυχώς, το τέλος της ιστορίας αυτής μου είναι άγνωστο.

Όμως, νομίζω πως Εσύ κατάλαβες ότι ο άγγελος αυτός αναφέρεται σε Σένα και η μικρή θνητή που τον αγάπησε, είμαι εγώ.


" ...ήσουν τόσο υπέροχος... με αυτήν την μοναδική σου λάμψη, με 8άμπωσες για ακόμη μια φορά... όσο πιο κοντά σου μπορώ να είμαι, είναι για μένα μια κατάκτηση... μια ακόμη κατάκτηση για την κορυφή... για τα μάτια σου, που κά8ε φορά που τα κοιτώ βυ8ίζομαι μέσα τους... αλλά εσύ δεν το ξέρεις, και ούτε φαντάζεσαι πως νοιώ8ω εγώ... http://musicoftheheart09.blogspot.com/2010/06/blog-post_18.html "


Θα ήθελα επίσης να σου εκμυστηρευτώ κάποια γεγονότα που ίσως να παρεξηγήθηκαν. Μην με πεις γραφική, σε παρακαλώ.
Η έκπληξη που είχαμε κανονίσει με τα παιδιά και την τούρτα σοκολάτας για τα γενέθλιά Σου, ήταν δική μου ιδέα. Εγώ επικοινώνησα με τον κολλητό Σου και το οργάνωσα. Μάλιστα, την τούρτα την πήρα εγώ, άσχετα με το ποιά την κρατούσε... δεν μπορούσα να της αρνηθώ εκείνη την στιγμή. Με ξέρεις, δεν λέω όχι σε κανέναν... Εγώ ήθελα να Σου κάνουμε έκπληξη και να Σε χαροποιήσουμε. Να γι
ορτάσουμε τα γενέθλιά Σου. Και τουλάχιστον αυτό το καταφέραμε. Να μια αλήθεια που αμφιβάλλω αν ήξερες...
Τα δώρα της γιορτής Σου έκανα ολόκληρο μαραθώνιο για να τα βρω και να στα πάρω εγκαίρως, αν και δεν ήταν τίποτε σπουδαίο τελικά. Την αντίδρασή σου όμως ομολογώ πως δεν την περίμενα... και με δυσαρέστησε. Και για το ποδήλατο, που σε ρώτησα αν σ'αρεσε και ήταν αυτό που ήθελες (θυμάσαι;), σκεφτόμουν, να συνεννοηθώ με κάποιον δικό Σου και να στο πάρω. Αλλά τελικά, ίσως και να ήταν καλύτερο που με απέτρεψες. Ήταν φοβερή υπερβολή, το ξέρω.

Επιπλέον,
Εσένα σκεφτόμουν και στο πάρτυ γενεθλίων που έκανα σπίτι μου στην Ά λυκείου. Και η κάρτα που μου έγγραψες πάνω στην σακκούλα τότε, βρίσκεται ακόμη στο κουτί με τα αγαπημένα μου πράγματα και τις αναμνήσεις μου. Κάθε φορά που την βλέπω σκέφτομαι τι έκανα λάθος, και μετανοιώνω που δεν Σου είπα τίποτα νωρίτερα... Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη την μέρα... Βέβαια δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά από τότε λάτρεψα το κρεμαστό που μου χάρισες, έγινε το αγαπημένο μου και πιο πολυτιμο κόσμημά μου, και το οποίο φορούσα σε κάθε εκδρομή που πηγαίναμε μαζί, από τότε, και με κάθε ευκαιρία. Η αδερφή μου με συμβούλεψε να Σου το δείξω όταν θα το ξαναφορέσω, και να Σε ευχαριστήσω γι'αυτό, αλλά ντρεπόμουν, είχα άγχος, και δεν μπορούσα. Τώρα το μετανοιώνω. Και κάθε φορά που το βλέπω σε θυμάμαι.
Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τον χορό που χορέψαμε μαζί, στην Ξάνθη, τότε, στην 3ήμερη. Ένοιωθα τόσο όμορφα, σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία μαζί Σου. Πετούσα... Ένα παραμύθι... Γιατί να τελειώσει αυτή η βραδιά;

Στην Ιταλία; Ήταν απλά μαγικά. Ένα όνειρο να είμαι συνεχώς μαζί Σου. Μια ελπίδα ότι θα με προσέξεις... Στην Σιέννα ένοιωθα να βυθίζομαι σε πούπουλα. Καθόμασταν οι δυό μας, δίπλα δίπλα, και ακούγαμε την μουσική μας. Και όποτε ακούω το κομμάτι εκείνο κλαίω. Είναι και από μόνο του λυπητερό βλέπεις, αλλά ένα παραπάνω για μένα... Εκείνο το βράδυ στην Ρώμη, πραγματικά νόμιζα οτί είχαμε μια στιγμή μεταξύ μας, μια χημεία. Και τα βλέματα μας συναντιουνταν τόσο συχνά... και πειραζόμασταν. Σαν τίποτα να μην μας ενοχλούσε, σαν κανείς να μην ήταν μπροστά. Μου χαιδεψες τα μαλλιά και εγώ τα δικά Σου, και είπες ότι μου πανε πολύ έτσι.
Από τότε τα κάνω συνεχώς σγουρά... αλλά έρχεται ο καιρός να αλλάξω... και να Σε ξεχάσω.
Τότε στην Αθήνα... Πραγματικά ήμουν τόσο χαρούμενη. Πηγαίναμε παντού μαζί. Στο τρένο για την επιστροφή, καθίσαμε μακριά, και Σου είπα που κάθομαι εγώ. Ήρθες αμέσως και κάθισες δίπλα μου. Ένοιωθα ευτυχισμένη. Ήμουν. Ακούγαμε μουσική μαζί, και μας χάζευε ο παππούς από το απέναντι κάθισμα. Τα τραγούδια που μου έστειλες τότε... κάθε φορά που τα ακούω μου έρχονται όλες εκείνες οι εικόνες στο μυαλό... και δεν μπορώ να σε ξεχάσω. Έπαιξες και κιθάρα. Όχι πολύ, αλλά αρκετή για να Σε θαυμάσω για άλλη μια φορά... και να συνειδητοποιήσω ποιός είσαι... Στην ακρόπολη δεν πήγαμε μαζί. Ήσασταν με τις άλλες. Νομίζω δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τις ζήλευα. Με την καλή έννοια, γιατί απλά μπορούσαν. Και γιατί είχαν το θάρρος να είναι μαζί σας, ενώ εγώ όχι. Εγώ ποτέ δεν το είχα. Αλλά, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωθα και πολύ ευπρόσδεκτη στην παρέα σας, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Εξάλλου το ενδιαφέρον της παρέας το είχε τραβήξει η πλέον κοπέλα του κολλητού Σου, που κάποια χαζή στιγμή νόμιζα πως ερχόταν για Σένα. Ή Εσύ για εκείνη. Και βέβαια έκανα λάθος...
Στην πρώτη μας τριήμερη, παίζαμε ένα παιχνίδι με εκείνα τα μαιμουδάκια στο δωμάτιό σας. Ακόμη το θυμάμαι... πόσο παιδιά είμασταν τότε...
Βέβαια, είχα κάνει μια προσπάθεια να είμαστε οι δυό μας. Να βρεθούμε μόνοι μας για να σου μιλήσω, ή έστω να σε δω. Ήταν τα Χριστούγεννα, θυμάσαι; Είχαμε κανονίσει να βγούμε Πέμπτη, αλλά τελικά είχες μια υποχρέωση, και το ακυρώσαμε. Αυτό ήταν. Και εκεί κατάλαβα πως δεν είναι όλα ρόδινα τελικά. Και πως πολλά πραγματα από αυτά που επιθυμούμε τόσο πολύ, τελικά δεν γίνονται πραγματικότητα.
Τα ψώνια που κάναμε μαζί θα μου μείνουν σίγουρα αξέχαστα. Από τότε όσες φορές έχω επισκεφθει τα μέρη που πήγαμε παρέα σε θυμάμαι... Και τότε, ήμουν και πάλι ευτυχισμένη.

Σου έχω ετοιμάσει μια μικρή αφισούλα, με στιχάκια, ζωγραφιές και φωτογραφίες. Δεν στην έδωσα. Και καλώς ή κακώς δεν πρόκειται να το κάνω. Ειλικρινά, δεν υπάρχει λόγος. Έλεγα να φτιάξω και το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που ανέφερα στην ιστορία, αλλά ούτε και αυτό έχει νόημα.

Όλα άλλαξαν μεταξύ μας. Τώρα πια με το ζόρι μιλάμε. Και, όταν λέω ότι θέλω να μιλάμε, εννοώ οι δυό μας, όχι μόνο εγώ σε σένα. Φαίνεται να μην ενδιαφέρεσαι καν να μου μιλήσεις ή να μ'ακούσεις. Συγγνώμη, το ξέρω, δεν είσαι ομιλητικός, αλλά εγώ σε νοιάζομαι, και σ'αγαπάω. Προσπάθησα να στο πω κανα δυο φορές. Αλλά προέκυψε συζήτηση για την άλλη της τάξης που ενδιαφερόταν για σένα. Εκεί κατέληξε η πρώτη απόπειρά μου, αν και εγώ ήθελα τόσο πολύ να σου πω πως νοιώθω. Έπειτα, πάνω στις κουβέντες Σου τότε, είπες πως αν σε ενδιαφέρει κάποια θα έχεις το θάρρος να της το πεις. Και έτσι, εγώ απογοητεύτηκα, αφού θεώρησα πως το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για μένα. Και έχω την εντύπωση, πως κάποια στιγμή υπήρξαν αμοιβαία τα αισθήματα, αλλά ούτε και γι'αυτό μπορώ να είμαι σίγουρη. Προσωπικά, θεωρώ ότι ταιριάζουμε πολύ, αλλά αυτό πλέον δεν έχει και πολύ σημασία, σωστά;
Όπως και νά'χει, ο κυριότερος απ'τους λόγους που δεν Σου μίλησα νωρίτερα ήταν η συμμαθήτρια μας που θεωρούσα και φίλη μου. Εν τέλει, αποδείχθηκε πως δεν ήταν καθόλου. Αλλά εγώ πάντα λάθη κάνω σε αυτά, οπότε δεν ήταν και κάτι πρωτότυπο. Έχω πληγωθεί άπειρες φορές από "φίλες". Άσε που σας έβλεπα πως είστε. Δεν μιλούσατε καν στην 7ήμερη. Και δεν ήθελα να γίνουμε έτσι και εμείς οι δυο. Δεν ήθελα να γίνουμε έτσι.

Επιπλέον, ήταν και οι εξετάσεις στην μέση. Ήθελα πρώτα να φύγει αυτό το άγχος από πάνω Σου, και μετά να στα πω όλα και να σε φορτώσω και με τα δικά μου προβλήματα και τις χαζές μου ανησυχίες. Θα ήταν εγωιστικό να γίνει αυτό διαφορετικά την τελευταία μας χρονιά στο σχολείο. Και βεβαίως, δεν ήθελα με τίποτα να φοβάμαι να σε κοιτάξω μην πει τίποτα η μια και η άλλη στην τάξη. Δεν φαντάζεσαι τι κουβέντες παίζουν εκεί μέσα... ή μάλλον έπαιζαν.
Και έτσι πληροφοριακά, απλά και μόνο για να το ξέρεις. Παντού ερχόμουν για Σένα. Είναι γνωστό ότι δεν είχα πολλά πάρε-δώσε με τις συμμαθήτριές μου, τις περισσότερες δηλαδή, γιατί με κάποιες ακόμη κάνω καλή παρέα. Σε όλες τις εκδρομές ερχόμουν περιποιημένη, για Σένα. Προσπαθούσα να δείχνω όσο πιο όμορφη μπορούσα, για Σένα. Τώρα πια, το κάνω για μένα. Και μόνο. Γιατί θέλω να νοιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου, και όχι να εντυπωσιάσω κάποιον που ποτέ δεν έδωσε σημασία...
Τώρα, ξέρω πως δεν υπάρχει θέμα απομάκρυνσης, γιατί λίγος ήταν ο καιρός που ήμασταν πολύ κοντά εμείς οι δύο. Και αφού χωριστήκαμε ούτως ή άλλως για το πανεπιστήμιο, δεν θα έχω ενοχές που Σου τα είπα όλα αυτά. Τώρα πια εξάλλου, δεν έχουν νόημα.
Έκανες ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν θέλεις ιδιαίτερες σχέσεις μαζί μου. Γι'αυτό και εγώ δεν σου ζητώ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Απλά ήθελα να ακούσεις όλα όσα είχα να Σου πω, και ειλικρινά ελπίζω να το έκανες.Αλλά να ξέρεις, πως δεν είναι κακό να λες ένα ευχαριστώ ή ένα γειά που και που... δεν είναι κακό να απαντάς στα μηνυματα που Σου στέλνω για να δω αν είσαι καλά με κάτι παραπάνω από μονολεκτικά, και να λες την γνώμη Σου σχετικά με τα τραγούδια που τυχαίνει να Σου αφιερώσω.
Συγγνώμη.


Θέλω να πιστεύω ότι δεν Σε κούρασα πολύ. Ειλικρινά, δεν θέλω να βλέπεις με λύπη το οτιδήποτε. Θέλω να καταλάβεις, πως, τουλάχιστον για μένα, και σίγουρα και για κάποιους άλλους, είσαι ένας άνθρωπος υπέροχος και ξεχωριστός. Για Σένα λοιπόν, θα υπάρχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου. Και, σε παρακαλώ, μην τρομάξεις μ'όλα αυτά...

Μόνο, μια χάρη. Μην καταστρέψεις τις αναμνήσεις Σου. Είναι πολύτιμες, πίστεψέ με. Και με το να νοιώθω εγώ έτσι, δεν καθίσταται απαραίτητο να έχεις και Εσύ αμοιβαία αισθήματα, φυσικα! Απλά μόνο, έχε στο νου Σου πως πρέπει να λες αυτά που αισθάνεσαι, όποιο και αν είναι το κόστος. Η ζωή, όπως μου είχες γράψει στο λεύκωμά μου κάποτε, είναι μικρή και πολυτιμη. Γι'αυτό να λες πάντα τι νοιώθεις, χωρίς να φοβάσαι και να δειλιάζεις όπως έκανα εγώ με Σένα. Και ποτέ μην αφήσεις να Σε μειώνουν ή να Σε κάνουν δυστυχισμένο χωρίς την άδειά Σου. Αυτό όμως νομίζω το γνωρίζεις...


Είμαι σίγουρη πως θα ζήσεις υγιής και ευτυχισμένος. Και αυτό είναι που εύχομαι και εγώ. Αυτό προσεύχομαι για Σένα.


Θέλω να Σε ευχαριστήσω όσο πιο ειλικρινά μπορώ, για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Είτε τα έκανες επίτηδες, είτε τα έκανες ασυνείδητα. Με έκανες ευτυχισμένη. Σίγουρα το ότι ήσουν κομμάτι της ζωής μου, και μάλιστα σημαντικό θα έλεγα, ήταν σε όλα αυτά που δεν είχες συνειδητοποιήσει. Η συμπαράστασή Σου όμως στο θάνατο του παππού μου, και όλες Σου οι συμβουλές περί πίστης και αφοσοίωσης στον εαυτό μου, σίγουρα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Και φυσικά, εκτιμώ κάθε τι που προέρχεται από Σένα. Εύχομαι να είχα δράσει αλλιώς, όμως ήταν ανάγκη να Σου γνωστοποιήσω όλα όσα νοιώθω. Και Σου ζητώ συγγνώμη. Για άλλη μια φορά. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να κάτσεις να τα διαβάσεις. Πολλοί, θα λέγανε παιδικές σαχλαμάρες. Εγώ, λέω αγάπη.


Δεν ξέρω πως ακριβώς να κλείσω. Έτσι απλά λοιπόν, θα Σου ευχηθώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να είσαι ευτυχισμένος και να χαίρεσαι κάθε στιγμή της ζωής Σου. Να έχεις πάντα δίπλα Σου ανθρώπους που θα σε εκτιμούν, και να είσαι χαρούμενος που είσαι αυτός που είσαι. Να ζεις.

Σε χαιρετώ λοιπόν. Και να μην ξεχάσω. Μακάρι να έχεις μια πολύ όμορφη, γλυκιά, και δροσερή φοιτητική ζωή, γεμάτη περιπέτεια και έρωτα.


Σε φιλώ γλυκά Άγγελέ μου,

Η μικρή θνητή Σου





Υ.Γ. "Και μην ανησυχείς, ό,τι και να γίνει, θα'μαι εγώ τα μάτια Σου... για πάντα." ~ Το Νησί


Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

.να τη λοιπόν η ζωή...




Και έτσι λοιπόν ξημέρωσε μια καινούρια μέρα. Δεν διέφερε και πολύ από τις άλλες. Ξύπνημα, ετοιμασία, εξετάσεις, σχέδιο, σπίτι. Και όμως, είναι τόσο όμορφα όταν σχεδιάζεις με την καρδιά σου, και ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική, να συνειδητοποιείς ότι βρέχει ασταμάτητα, με τόσο πά8ος και ένταση, ανανεώνοντας τις μυρωδιές του περιβάλλοντος και αναδύοντας αυτήν την ονειρική μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και του υγρού γκαζόν... μια τέτοια σκηνή δεν περιγράφεται ποτέ πλήρως. Παράλληλα, ο ουρανός να έχει αυτό το σκούρο μαυρο-γκρίζο χρώμα, και τα σύννεφα να φαίνονται τόσο ήρεμα και τόσο ανήσυχα ταυτόχρονα... αυτή, φίλοι μου, είναι η ομορφιά της φύσης. Αγαπάω την βροχή. Τον ήχο που κάνει όταν πέφτει και ακουμπά ανάλαφρα όλα τα αντικείμενα γύρω της, την μυρωδιά που αναδύει, την απίστευτη αυτή αίσ8ηση ότι στο πέρασμά της τα κα8αρίζει όλα... ναι, 8α μπορούσα να κοιτάζω τον βροχερό ουρανό και την όμορφη αυτή παράσταση της φύσης μια ζωή, χωρίς ποτέ μου να βαρε8ώ. Έτσι είναι. Φυσικά, μια ζεστή αγκαλιά να σε κρατά, ένα ζεστό φλιτσάνι γλυκιάς σοκολάτας, και μια απαλή, γλυκιά μελωδία να σε συνοδεύει σ'αυτήν σου την εξόρμηση στην βρεγμένη αυλή του σπιτιού σου, είναι η ομορφότερη στιγμή που 8α μπορούσε να ζήσει κανείς...

Και μετά από αυτήν την ευχάριστη παρέν8εση, ας συνεχίσουμε... Η κα8ημερινότητα είναι καταλύτης της βαρεμάρας και της αυτοκαταστροφής, δεν παύει όμως να είναι όμορφη και περιζήτητη όταν πρόκειται για τον έρωτα. Ναι, μπορεί ο συναισ8ηματισμός και ο ρομαντισμός να μην είναι μέρος της ζωής κάποιων από εσάς, αλλά είναι γεγονός πως σε περίπτωση που εισβάλλουν στην ζωή σας, 8α την κάνουν χίλιες φορές πιο όμορφη, και αυτό γιατί σε προκαλούν να γίνεσαι καλύτερος άν8ρωπος, πιο γλυκός, πιο αυ8όρμητος και πιο ευγενικός με τον διπλανό σου. Και ο έρωτας τα έχει αυτά.

Αφορμή για όλα αυτά; Οι ταινίες... Ταινίες του κινηματογράφου, παλιές, καινούριες, ρομαντικές, αστείες, δραματικές, χιουμοριστικές, βίαιες, γλυκές... ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό και με έκαναν να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για την ζωή. Όχι τόσο επειδή τα έλεγαν ξεκά8αρα, αλλά περισσότερο επειδή σε έκαναν να σκεφτείς κάποια σημαντικά γεγονότα ή καταστάσεις, να αναρωτη8είς για τα όνειρά σου και να ελπίζεις στην φαντασία σου... Ο κα8ένας φυσικά έχει άλλα σχέδια, άλλα όνειρα για την ζωή του, άλλους στόχους. Παρόλα αυτά, όλοι έχουμε έναν κύριο άξονα ζωτικής σημασίας, που δίχως αυτόν η ζωή μας δεν έχει νόημα: την ευτυχία. Και αυτή φίλοι μου, βρίσκεται στους αν8ρώπους γύρω μας, στα πράγματα που μας αρέσουν, στις δραστηριότητες μας... μπορεί οι στόχοι μας να αλλάζουν κα8ώς μεγαλώνουμε, τα όνειρά μας να πε8αίνουν ή ακόμη και να εκπληρώνονται, οι ελπίδες μας να παραμένουν δραστήριες και ενεργητικές ή να καταστρέφονται... όλα όμως αυτά καταλήγουν στο παιχνίδι που λέγεται κυνήγι της ευτυχίας. Το παιχνίδι αυτό λοιπόν, έχει το χρόνο ως διαιτητή, και τις αξίες ως κανόνες. Από εκεί και πέρα, ο κα8ένας από εμάς διαμορφώνει την δική του πίστα - την δική του ζωή, και έτσι, καταφέρνουμε να το απολαύσουμε, όσο και αν αυτό κρατήσει. Ουσιαστικά, είμαστε για μιά φορά οι... πρωταγωνιστές στην ζωή μας!


Είναι γεγονός πως πολλές φορές δίνουμε μεγάλη προσοχή σε αυτά που πιστεύπουν οι γύρω μας: οι συμμα8ητές μας, η γειτόνισσα, ο φούρναρης, το αγόρι που μας αρέσει... είναι όμως σημαντικό να ξεκα8αρίσουμε πως τίποτα από αυτά δεν 8α έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Ο κα8ένας κάνει στην ζωή του αυτό που 8έλει, και τις συνέπειες 8α τις υποστεί εκείνος. Δεν είναι σωστό να κάνουμε επιλογές που άλλοι εμμέσως μας επέβαλλαν, γιατί πρώτον δεν 8α είναι δικές μας, και άρα δεν 8α μας αντιπροσωπεύουν, και δευύτερον, γιατί τις συνέπειες 8α τις πληρώσουμε εμείς, όχι οι άλλοι. Θα πληρώσουμε τα λά8η των άλλων, όχι τα δικά μας που στο κάτω κάτω τα κάναμε εμείς... Έτσι λοιπόν, να είσαι ο εαυτός σου, και να μην σε νοιάζει τι 8α πουν όλοι οι άλλοι. Και μην ξεχνάς, ότι είναι καλύτερα να σε μισούν γι'αυτό που είσαι, παρά να σε αγαπούν για κάτι που ποτέ δεν ήσουν και ποτέ δεν 8α γίνεις...


Επιπλέον, σκέψου πως πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου! Είναι το μοναδικό πράγμα που 8α σε κάνει να νοιώ8εις και να είσαι σίγουρη για σένα και τις επιλογές σου απέναντι στους άλλους. Και σκέψου, πως η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα για την επιτυχία... μόνο όταν πραγματικά πιστέψεις στον εαυτό σου 8α μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε να συμβεί... και πλέον, τίποτα δεν 8α είναι αδύνατο για σένα!


Επίσης, ένας ακόμη βασικός κανόνας: να εκτιμάς όσα έχεις. Είναι αλή8εια πως όταν έχεις κάτι δεν το εκτιμάς, αλλά μόνο όταν το χάσεις συνειδητοποιείς την αξία του. Έτσι είναι, όντως. Γι'αυτό πες ένα ευχαριστώ στον Θεό που σου έδωσε όλα όσα έχεις, και ας μην σου αρκούν. Πες ένα συγγνώμη σε έναν φίλο με τον οποίο παρεξηγη8ήκατε, και ας μην φταις εσύ. Πες ένα λυπάμαι σε κάποιον που το έχει περισσότερη ανάγκη από σένα. Πες ένα σ'αγαπώ στους κοντινούς σου αν8ρώπους, που εκτιμάς και αγαπάς τόσο. Πες ένα ναι στην ζωή σου. Θα δεις τότε ότι όλα 8α γίνουν καλύτερα. Και το ίδιο και εσύ...

Επαναλάβετε λοιπόν μετά από μένα: Υπόσχομαι πως από δω και πέρα 8α είμαι πιο ευδιά8ετη, δεν 8α με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, 8α πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και 8α εκτιμάω όλα όσα έχω... :)

Χάρηκα πολύ για την μικρή αυτή επιστροφή μου...
Ευχαριστώ για όλα... και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο...

Καλό βράδυ... :)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

.λίγο απ'όλα...



Η ζωή μου έχει ένα σωρό ανεβοκατεβάσματα. Τη μια όλα είναι καλά, την άλλη όλα χάλια... αν και εδώ που τα λέμε ποτέ δεν ήταν όλα καλά. Συνεχώς κάτι πληγαινε στραβά... Και φυσικά που8ενά δεν υπάρχει ο άν8ρωπος που αναζητώ, που 8α με κάνει να τα ξεχάσω όλα, που 8α με κρατήσει σφιχτά στην ζεστή αγκαλιά του και δεν 8α μ'αφήσει να φύγω... Εκείνον που σκέφτομαι συνεχώς, και που χωρίς να κάνει τίποτα σε μένα, καταφέρνει να με πληγώσει, να με κάνει να κλάψω και να στεναχωρη8ώ, να μετανοιώσω που του δίνω αξία τόσα χρόνια. Αλλά 8έλω να του πω "είμαι ερωτευμένη μαζί σου"... Τι φοβάμαι;

Που8ενά δεν βρίσκω την παρηγοριά που χρειάζομαι. Μου φτάνουν πια τα χαμόγελα και οι αστείες συζητήσεις. Τώρα έχω ανάγκη να κλάψω, σε ένα ώμο, σε μια αγκαλιά που 8α μου λέει μ'αγαπάει, και που ό,τι και να της κάνω 8α παραμένει εκεί να με κρατά ασφαλή, στα8ερή και ίσως χαρούμενη. Να μην μου λέει διάφορα για να με κα8ησυχάσει, αλλά να προσπα8εί απλά να μου πει την αλή8εια, να αντιμετωπίζει τα πράγματα ρεαλιστικά, όπως τους αρμόζουν, και να μην με γεμίζει με ελπίδες και όνειρα που ποτέ δεν βγαίνουν αλη8ινά, που ποτέ τάχα δεν πε8αίνουν. Θέλω επιτέλους να αφε8ώ, και να ηρεμήσω, να ησυχάσω...

Το κουράγιο μου έχει χα8εί, η δύναμη μου έχει εξασ8ενήσει, τα δάκρυά μου έχουν στερέψει, και το χαμόγελό μου έσβησε πια. Δεν έχω άλλο το σ8ένος να αντέξω όλα όσα μου συμβαίνουν, και ούτε λόγος για χιούμορ και χαλαρότητα. Εχω φτάσει στα όριά μου, και έχω βαρε8εί την υποκρισία και την προσποίηση. Γιατί όλοι φοράνε μάσκες; και γιατί κανείς τους δεν την βγάζει; Έχω κουραστεί πλέον να προσπα8ώ να γίνω κάτι που δεν είμαι, και να δίνω τον εαυτό μου σε εκείνους που δεν το αξίζουν. Έχω βαρε8εί να προσπα8ώ διαρκώς να είμαι καλή με όλους εκείνους, τους οποίους δεν 8έλω να πληγώσω, και που τελικά καταλήγουν συνεχώς να πληγώνουν εμένα. Πραγματικά, οι άν8ρωποι δεν καταλαβαίνουν τι 8α πει πόνος. Τι 8α πει να χάνεις ένα τόσο αγαπημένο σου πρόσωπο, τι 8α πει να αγαπάς και να συμπονάς. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απίστευτα πολύ μπορεί να αγαπάς έναν άν8ρωπο στην ζωή σου, ο οποίος αδιαφορεί, και σε κάνει να κλαίς με λυγμούς. Πόσο πολύ νοσταλγείς και αναζητάς ένα γλυκό φιλί και μια λέξη, που όχι μόνο 8α σε κάνουν απλά καλύτερα, αλλά 8α σε κάνουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα πραγματικά ευτυχισμένη. Η ανάγκη που πηγάζει απ'την αν8ρώπινη επαφή, όχι σαρκική, αλλά πνευματική, είναι τόσο μεγάλη, και έχει τέτοια δύναμη που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει. Κι όμως, είναι φορές που τελικά ο ίδιος σου ο εαυτός την παραμερεί, κάνοντας την έτσι να εξασ8ενεί, να ατροφά και να εξαφανίζεται, να γίνεται δηλαδή ένα με τις αναμνήσεις. Εκείνες που πέρασαν, και που ενώ μεταφέρουν τόσο γλυκές στιγμές, σου βγάζουν τόση πίκρα και πόνο, συνοδευόμενες με το αιώνιο ερώτημα "γιατι;"...

Και γιατί κάποιος να μην λέει αυτά που νοιώ8ει; Η ζωή του κα8ενός είναι δική του, με πρωταγωνιστή αυτόν, και όχι όλους τους άλλους. Εγώ 8α αποφασίσω ποιόν 8α κρατήσω στην ζωή μου, όχι οι άλλοι αν 8α κρατήσουν εμένα. Είναι πραγματικά λυπηρό να ζεις την ζωή σου απλά αναπνέοντας. Που πήγε η όρεξη, η λάμψη στα μάτια, η χαρά και η ξεγνοιασιά, η γαλήνη και ο έρωτας; Όλα χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, και το μόνο που μένει είναι η πλήρης απογοήτευση. Ποιά λόγια είπες; Τι σημασία έχει πια; Η ζωή δεν έχει πια νόημα. Ποιός ο λόγος; Στεναχώρια, πόνος, 8λίψη, απογοήτευση, 8υμός, αγανάκτηση, και εκείνο το βαρύ αίσ8ημα που σε πιάνει κατά καιρούς, όταν κλαις. Όχι, δεν είσαι καλά. Παραδέξου το. Και τι νόημα έχει να το παραδεχτώ; Έτσι κάνω ευκολότερο το έργο των άλλων να με καταστρέψουν. Τι; Φίλες; Ποιές φίλες; Αυτές που ποτέ δεν σου είπαν τι τους απασχολούσε; Αυτές που δεν ξέρουν καν τι μουσική σ'αρέσει; Αυτές που στην πρώτη δυσκολία κάνουν πίσω, ή αυτές που δεν είναι ποτέ εκεί; Που υποκρίνονται συνεχώς και ψάχνουν αφορμές να μαλώσετε; Όχι, παρ'το απόφαση. Αυτές δεν είναι φίλες. Και όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς, τόσο πιο γρήγορα 8α μπορέσεις εσύ μόνη σου να στα8είς στα πόδια σου. Να μην βασίζεσαι σε κανέναν και τίποτα. Να είσαι ο εαυτός σου και να ζεις την ζωή σου...

Δεν έχεις αναρωτη8εί ποτέ ποιά είσαι; Που πας, τι κάνεις στην ζωή σου, τι κάνεις για σένα; Ποιά είναι τα όνειρά σου, οι επι8υμίες σου; Τι πραγματικά πιστεύεις; Έχεις κάτσει ποτέ μόνη με τον εαυτό σου να αναλογιστείς τις συνέπειες των πράξεών σου, και, επιτέλους, να βρεις τον εαυτό σου; Αυτό είναι επίπονο. Το ξέρω. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Τι και αν είσαι όμορφη, ή γλυκια, ή σέξι; Η ζωή δεν σου δίνει αυτά που έχασες. Ποτέ δεν στα επιστρέφει. Ούτε εκείνα που σου πήρε, ούτε εκείνα που σου χρωστάει. Είχα πει κάποτε σε μια συμμα8ήτριά μου "Είσαι πολύ τυχερή που τα έχεις όλα αυτά". Η απάντησή της; "Τράβηξα τόσα να τα αποκτήσω"... Όχι. Δεν τράβηξες τίποτα. Δεν ξέρεις πως είναι να κοπιάζει κανείς για κάτι. Δεν ξέρεις πως είναι να βγαίνεις έξω και να μην γυρίζει να σε κοιτάξει κανείς. Να μιλάς και κανείς να μην σ'ακούει. Να ζητάς βοή8εια και όλοι να αδιαφορούν. Να αναζητάς την αγάπη και πάντα κάποιος άλλος να την κλέβει μέσα απ'τα χέρια σου. Να σε περιτριγυρίζει όλη σου τη ζωή η μοναξιά, και να μην μπορείς να ξεφύγεις. Όχι, εσύ δεν τράβηξες τίποτα.


Και γιατί να μην αλλάξεις; Από εδώ και πέρα 8α γίνω μια άλλη. Τέρμα οι γλύκες και οι καλοσύνες. Η ζωή μπορεί να είναι σκληρή, όμως οι άν8ρωποι είναι περισσότερο. Αυτοί είναι απλά αδίστακτοι, και κανείς τους δεν σέβεται ούτε τον πόνο σου, ούτε τ
ον κόπο σου. Και γιατί μονίμως να επιδικνύονται; Είναι τόσο σπαστικό. Έχω βαρε8εί να τις ακούω να κοκορεύονται για τα κατορ8ώματά τους. Τι με νοιάζει τι κάνεις; Αν ή8ελα 8α σε ρώταγα. Αφού δεν είσαι φίλη μου, γιατί μου τα λες όλα αυτά; Δεν ζηλεύω. Δεν με ενδιαφέρεις καν. Μου είναι παντελώς αδιάφορα τα κατορ8ώματά σου περί αγάπης και λουλουδιών... Κάποιοι από εμάς τυχαίνει να έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να λύσουμε. Όχι, δεν με ενδιαφέρει το πού κάτσατε και τι είπατε με τις "φιλενάδες" σου χ8ες, αυτές που μέχρι προχ8ές ήταν τάχα και δικές μου φίλες. Οι πισώπλατες μαχαιριές δηλαδή και τα υποννοούμενα δεν μετράνε; Εκείνες που ούτε ρώτησαν τι κάνεις, και πως, ενώ βγάζει μάτι ότι δεν είσαι καλά, δεν τους νοιάζει. Έχουν με σοβαρότερα πράγματα να ασχολη8ούν, σοβαρότερα 8έματα να λύσουν, όπως για παράδειγμα τι χρώμα να βάψουν τα νύχια τους ή τι ώρα να επισκεφ8ούν την αισ8ητικό. Η ζωή τους είναι σύμφωνα με εκείνες δύσκολη, αλλά δεν τους περνάει από το ελάχιστο μυαλουδάκι τους ότι κάποιοι άν8ρωποι ίσως και να αντιμετωπίζουν προβήματα υγείας, που μπορούν κάλλιστα να είναι μοιραία. Κανείς τους δεν σκέφτεται τον καρκίνο, το AIDS ή άλλες σοβαρές 8ανατηφόρες ασ8ένειες. Κανείς από αυτούς που λένε ότι η ζωή τους είναι δύσκολη δεν είχε να αντιμετωπίσει έναν 8άνατο. Και ναι, κάποιοι έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτά τα προβήματα. Όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται...

Και οι πανελλήνιες; άλλο φιάσκο. Απορούν με τι να φορτώσουν τον σημερινό νέο, πέρα από το άγχος και το στρες, τις υποχρεώσεις και το σχολείο, δεν είναι δυνατόν να μην του δημιουργήσουμε ψ
υχολογικά γιατί δεν "διάβασε" όπως έπρεπε όλη τη χρονιά και ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, για να πάει να παπαγαλήσει και να "γράψει" αυτά που "ξέρει", για να περάσει κάπου... Και αυτό το κάπου, αναμφίβολα είναι μια από τις πολλές σχολές που 8α συγχωνευτούν και 8α μειώσουν τους εισακτέους τους. Γιατί, πάνω απ'όλα επιζητούμε μια Ελλάδα με καλλιεργημένους και μορφωμένους, συνειδητοποιημένους και με παιδεία νέους. Μ*λακίες λέω εγώ. Τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, και τους φυτεύουν πράγματα στο κεφάλι που ουδεμία σχέση με την
πραμγατικότητα έχουν. Η άλλη τις προάλλες γύρισε και μου είπε ότι οι αναρχικοί είναι το ίδιο και το αυτό με τους κομμουνιστές, και ότι αυτοί είναι που κάνουν και τις καταστροφές στις διαδηλώσεις. Και ποιός μου λέει εμένα ότι αυτούς όλους δεν τους βάζει κάποιος επίτηδες να καταστρέφουν; Και ποιός σου μα8αίνει εσένα κοπέλα μου, πώς να είσαι πολιτικοποιημένη και όχι κομματικοποιημένη; Η μητέρα σου, ο πατέρας σου, τα ΜΜΕ ή μήπως το σχολείο;


Ναι, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει. Πραγματικά εύχομαι σε όλους σας να μην έχετε ποτέ αυτήν την τύχη να βιώσετε κάτι τόσο τραγικό. Και μακάρι κανένας άν8ρωπος να μην σκέφτεται έτσι. Αλλά είναι στιγμές που 8ες να πεις όλα όσα νοιώ8εις, και ας μην είναι κανείς εκεί να σ'ακούσει πραγματικά, και εννοώ αυτούς που δεν περνάνε τα ίδια με σένα. Ναι, το ξέρω πως πρέπει να ζεις την κά8ε στιγμή, να μην σκέφτεσαι το αύριο, να απολαμβάνεις κά8ε λεπτομέρεια της κα8ημερινότητάς σου, και τα λοιπά. Και εγώ πραγματικά τα πιστεύω όλα αυτά, αλλά κάποιες φορές οι συγκυρίες, η τύχη σου, όπως 8έλετε πείτε το, δεν σ'άφήνουν να το χαρείς, και να ζήσεις ουσιαστικά και με νόημα την ζωή σου... όση δηλαδή σου απέμεινε.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Ελπίζω την άλλη φορά τουλάχιστον, να έχω κάτι πιο διασκεδαστικό και ευχάριστο να σας παρουσιάσω...


Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

.με ωραία διά8εση...


Ναι! Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνετε το 8έμα, αλλά δεν 8α έλεγα ότι ισχύει και πολύ... βλέπετε έχουν συμβεί πολλά τον τελευταίο καιρό, αλλά όχι και τόσα που να αξίζουν να αναφερ8ούν. Εξάλλου ποτέ δεν 8α έχω νέα... ποτέ δεν έχω...

Διαβάζω αρκετά, και για έξοδο ούτε λόγος. Ήλπιζα να βγώ σήμερα... και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν 8α γινόταν κάτι τέτοιο... όμως 8α το κάνω, έστω και αν δεν έχω παρέα... μόνη με το ποδήλατό μου. Άλλωστε το οτι εσύ έχεις κάτι στο μυαλό σου δεν σημαίνει ότι 8α πραγματοποιη8έι κιόλας... σωστά;


Είναι μέρες τώρα, που για να ξεχαστώ "σκαρφαλώνω" στην ταράτσα. Σαν 8λιμμένο γατάκι που δεν 8έλει ν'αφήσει ίχνη, πατάω απαλά και βιαστικά μην ακουστώ. 'Οχι ότι 8α υπήρχε πρόβλημα βέβαια... αλλά δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό, μια 17χρονη στην ταράτσα μιας γκρίζας πολυκατοικίας, μες το κρύο, τον αέρα και τις ψιχάλες... Αλλά πάω εκεί για να σκεφτώ... κα8αρίζει το μυαλό μου, και μπορώ να σκεφτώ πιο κα8αρά. Είναι σαν να απέχω απ'τη ζωή μου, και να την κοιτώ σαν τρίτο πρόσωπο. Και μου κάνει καλό... νομίζω. Ξεχνιέμαι. Αυτή είναι η αλή8εια. Αλλά όλοι χρειάζονται ένα μέρος "δικό" τους, όπου κανείς δεν 8α τους ενοχλήσει... είναι και ένας τρόπος να ηρεμώ... ίσως και να ξεσπάω.

Τέλος πάντων, αρκετά μ' όλα αυτά. Έχω μια φυσική να τελειώσω. Αλλά όπως και να'χει, το αγαπώ το σχολείο. Ό,τι και να λένε οι άλλοι. Εγώ το αγαπώ, και 8α μου λείψει.


Σας φιλώ γλυκά και δακρυσμένα (τρόπος του λέγειν!)...

Καλό σας απόγευμα...





Υ.Γ. α. Εύχομαι να επανέλ8ω σύντομα... και αυτό μου'χει λείψει! Άλλωστε έχω και κάτι αναρτήσεις ξεχασμένες στον φάκελο επεξεργασίας... :)


Υ.Γ. β. Α, και μην παρεξηγείτε το παραλήρημα... σε λιγότερο από τρεις μήνες 8α είμαι και πάλι ο εαυτός μου! ;)

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

.ένας άν8ρωπος διαφορετικός - 8α μου λείψεις...



Την συγκεκριμένη ανάρτηση 8α ή8ελα να την διαβάσετε ακούγοντας αυτό... δεν έχει σχέση βέβαια, απλά παράλληλα μ'αυτό το κομμάτι την έργαφα, και μου δημιουργεί μια γλυκιά διά8εση... :)

Σήμερα σε είδα στο όνειρό μου... Επηρεασμένη από το επεισόδιο των
Singles που έτυχε να δώ το μεσημέρι, σε είδα έτοιμο να φύγεις... μιλούσαμε ξαπλωμένοι στον καναπέ του μαγαζιού σας, και γελούσες που σου έλεγα ότι δεν 8έλω να φύγεις, και σου έλεγα τις ανησυχίες μου... Έτσι λοιπόν, κατάλαβα πόσο πολύ 8α μου λείψεις όταν 8α γίνει αυτό... συνειδητοποίησα πόσο σε χρειάζομαι, ή καλύτερα, πόσο σίγουρη και ασφαλής αισ8άνομαι όταν είμαι κοντά σου, πως δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν, και είμαι ικανή να αντιμετωπίσω τα πάντα... Πόσο 8α μου λείψεις όταν 8α φύγεις... :(
Συνειδητοποιώ ότι 8α είσαι μακριά μας πολύ καιρό, και σκέφτομαι, πώς 8α είναι τα πάντα χωρίς εσένα... και τελικά, το πρόβλημα δεν είναι ότι 8α πάς εκεί, αλλά ότι 8α είσαι μακριά, και δεν 8α μπορούμε να σε βλέπουμε... και ότι 8α μου λέιψει αυτό (το να σε βλέπω δηλαδή)...
Μπορεί να νομίζεις ότι δεν είσαι κάτι σημαντικό για μένα, αλλά στο έχω
πεί πολλές φορές ότι είσαι κομμάτι της ζωής μου πλέον, όσο περίεργο και υπερβολικό και αν φαίνεται, το οποίο 8α πονέσω πολύ αν χάσω... και πως σημαίνεις κάτι για μένα που δεν εξηγείται με λόγια... και έχει να κάνει με την αγάπη που αναπτύξαμε μέσω της φιλίας μας! Πλέον, στα γλυκά μάτια σου βλέπω έναν άν8ρωπο που με καταλαβαίνει, μου συμπαραστέκεται, με νοιάζεται και πάνω απ'όλα με αγαπάει... και η αλή8εια είναι ότι υπήρχαν στιγμές που, δεν αμφέβαλλα, αλλά ένοιω8α περίεργα, κα8ώς σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν κάποιος να με αγαπάει τόσο, ποιά είμαι εγω για να με αγαπάει κάποιος σαν εσένα, να αγαπάει εμένα και αυτό που πραγματικά είμαι... και ήμουν χαζή που μου πέρασε έστω και απ'το μυαλό μια τέτοια σκέψη...
Ωστόσο, νοιώ8ω πως τον τελευταίο καιρό, με όσα γίνανε, η σχέση μας αλλοιώ8ηκε... και δεν το 8έλω αυτό... γιατί περνάω τόσο υπέροχα μαζί σου κά8ε φορά, έστω και αν δεν κάνουμε τίποτα... μου φτάνει που είσαι εκεί... και ρίχνοντας μια ματιά στα παλιά μου μηνύματα, όπως κάνω κάποιες φορές όταν στεναχωριέμαι, είδα και τα δικά μας... και κατάλαβα πόσο σ'αγαπάω και εγώ, και πόσο τέλεια, διασκεδαστικά και ανεπανάληπτα περνούσαμε μαζί... στην συναυλία (πωπω εκείνη η συναυλία ήταν τόσο υπέροχη!), στα ταξίδια, στο περπάτημα, στους καφέδες... όλα τόσο όμορφα! Όταν είχες δουλειές και ή8ελες μια παρέα, όταν λέγαμε αστεία μεταξύ μας, όταν ακόμα μου έλεγες πόσο ητοπα8ής είμαι... τα έκανες και τα κάνεις όλα με τον δικό σου μοναδικό τρόπο, και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ...
Το ξέρω πως δεν έχει κανένα νόημα να τα λέω όλα αυτά, αφού δεν πρόκειται να τα δείς, αλλά ή8ελα να τα πώ κάπου, και ίσως αυτό το μέρος να ήταν το καταλληλότερο, αν και νομίζω δεν σου γεμίζει τόσο το μάτι!
Επίσης, ή8ελα να σου πώ ότι δεν μ'αρέσει να είμαστε όπως τώρα, χωρίς να ανταλλάζουμε μια κουβέντα και με έναν παράξεο φόβο να μιλήσουμε... γιατί είχαμε έρ8ει τόσο κοντά, και είχαμε μια τόσο όμορφη σχέση που πραγματικά 8λίβομαι τόσο πολύ όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να μην ξαναείμαστε έτσι ποτέ από δω και πέρα... 8έλω να ελπίζω ότι 8α ξαναγυρίσουμε με τον καιρό εκεί που είμασταν... και 8έλω τόσο πολύ αυτό να γίνει πραγματικότητα... γιατί εσύ ίσως να μην το καταλαβαίνεις, αλλά το να με 8υμάσαι μου είναι αρκετό, αν δεν μπορώ να περνώ έστω και λίγο χρόνο μαζί σου όπως παλιά... και είμαι χαρούμενη όταν σε σκέφτομαι πιά, γιατί έχεις γίνει ένα υπέροχο κομμάτι στις αναμνήσεις μου, που 8α μείνει για πάντα εκεί, και 8α επανέρχεται, νομίζω, συχνά! :)
Θέλω να ξέρεις ότι σ'αγαπάω βρε φατσούλα... και 8α μου λείψεις τρ
ομερά πολύ όταν 8α φύγεις... αλλά τουλάχιστον εύχομαι το μέρος που 8α πάς να είναι κοντά, για να σε βλέπουμε που και που, και να έχεις και το κινητό σου μαζί σου... :)


Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

.εσύ εσύ...


Πώς στ'αλή8εια είναι να σου λείπει κάποιος?
Το έχετε νοιώσει ποτέ?

Θα 8έλατε να το νοιώσετε?


Η αλή8εια είναι πως μου λείπει κάποιος... συνέχεια... και προφανώς το νοιώ8ω συνέχεια... δεν 8έλω να το νοιώ8ω, δεν μ'αρέσει, με πονάει... αλλά από την άλλη, μου υπεν8υμίζει πως είμαι άν8ρωπος, πως δεν είμαι αναίσ8ητη, και πως αισ8άνομαι... μου υπεν8υμίζει πως αγαπάω, και πως έχω συναισ8ήματα και σκέψεις που αξίζουν... αλλά δεν είναι ποτέ ευχάριστο... με πληγώνει, με επηρεάζει, και στο τέλος με κάνει κομμάτια... με στεναχωρεί και με κάνει να σκέφτομαι τόσα πολλά και πολύπλοκα πράγματα... μου έρχονται τόσες ιδέες και τόσες αναμνήσεις... με πλημυρίζουν, και στο τέλος με κάνουν να ξεσπάω... συνή8ως σε δάκρυα... και δεν είναι μόνο η έλλειψη, η νοσταλγία... είναι και η απόρριψη... αυτήν μάλιστα την νοιώ8εις τόσο συχνά... με το παραμικρό... και σε κάνει να 8ες... δεν σας λέω τι, 8α με λυπάστε! Αλλά δεν αξίζει, σωστά? η στεναχώρια... και όμως... όλα αξίζουν! γιατί μια ζωή έχουμε, και πρέπει να την ζούμε ολόκληρη, όσο μπορούμε, όσο δύσκολο και κουραστικό
και αν είναι... όσο απίστευτη και απρόβλεπτη, ζόρικη ή ευχάριστη, απλή ή σύν8ετη, πικρή ή γλυκιά... πρέπει να ζούμε την κά8ε στιγμή, που λένε... να ρουφάμε ο,τι μπορούμε από αυτήν... να την ζούμε στο έπακρο!

Υπαρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι... τι είναι η αγάπη? ο έρωτας? το πά8ος? ακόμη και ο εν8ουσιασμός?

Απαντάω λοιπόν, πως όλα έρχονται και φεύγουν... τίποτα δεν μένει για πάντα... ακόμη και η αγάπη πολλές φορές, γίνεται ρουτίνα και επισκιάζεται από την φ8ορά της κα8ημερινότητας...
Εκεί είναι που το χάσαμε και εμείς... γιατί μας νοιάζει τι 8α πουν οι άλλοι.. μας νοιάζει η κα8ημερινότητα και όχι η ομορφιά της κά8ε μοναδικής στιγμής... μας νοιάζει το πρακτικό, και όχι το συναίσ8ημα... μας νοιάζει τι 8α γίνει αύριο, και όχι τι γίνεται τώρα... και αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερο... γιατί έτσι χάνουμε το μόνο ενδιαφέρον, έτσι χάνουμε την πιο γλυκιά πλευρά της ζωής μας...

8έλω απλά να πω, πως έχεις γίνει κομμάτι της ζωής μου... είσαι πιά κομμάτι της καρδιάς μου, όπως σου είχα πεί νομίζω... δεν ξέρω αν το ξέρεις, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά δεν έχω κουράγιο να σε αντικρύσω... φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως χωρίς να το 8έλω ξεσπάσω σε κλάματα... και αυτό σίγουρα δεν 8α βοη8ήσει την κατάσταση... δεν μπορείς να καταλάβεις όμως, τί εννοώ ότι όταν είμαι μαζί σου είμαι ευτυχισμένη... αυτό δεν 8έλεις και εσύ? εκείνη τ
ην ημέρα, 04.11.2010... ακόμη την 8υμάμαι... το επόμενο πρωί, πετούσα! Ακόμη και στην διαδρομή για το σχολείο, μιλούσα... που ποτέ δεν βγάζω άχνα... μπήκα στην τάξη, και ένοιω8α να 8έλω να τσιρίξω από την χαρά μου... να φωνάξω τόοοσο δυνατά "Σ'αγαπάωωω"... να αρχίσω να χοροπηδάω και να αγκαλιάζω τους πάντες... και όλοι το κατάλαβαν... ότι δεν ήμουν ως συνή8ως... γιατί η ευτυχία, αγάπη μου, φαίνεται... η χαρά αυτή δεν κρύβεται όσο και να 8έλουμε... αλλά δεν έχει σημασία, αφού τα δικά σου αισ8ήματα δεν είναι πια τα ίδια, όπως αποδείχ8ηκε...

Δεν 8α πω τίποτα παραπάνω ακόμη... προς το παρόν, 8α αρκεστώ σε ένα τραγούδι, που λέει πολλά...:



Σε κάθε ανάσα που παίρνω, είσαι το οξυγόνο
εσύ ή αιτία που πάντα τα βράδυα με βρίσκουν μόνο
να λιώνω, εσύ η πρώτη μου σκέψη κάθε ξημέρωμα

για σένα λάτρεψα και μίσησα τον έρωτα
ξενέρωτα, φαντάζουν όλα μακρυά σου

μάζεψες όλα τα υπέροχα, τα πήρες κοντά σου

εσύ τα δάκρυα που κάτω έχουν κυλήσει

εσύ ο λόγος που πιάνω τον εαυτό μου να βρίζει

όμως και να γελάει, ν'αγαπάει τα πάντα
είσαι οι στίχοι που γράφω, μια γλυκιά μου μπαλάντα

που παίζει, στα ονειρά μου σ'όλα τα κυτταρά μου
είσαι το αίμα που τρέχει κατευθείαν στην καρδιά μου

και με κερνάς με ζωή πριν μου δώσεις τον θάνατο

μου χαρίζεις φιλιά που μ'έχουν κάνει αθάνατο

εσύ ο καθρέφτης, που μέσα βλέπω εμένα

εσύ ένας άλλος εγώ, κι όλα μου τ'απωθημένα


Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω

Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω

εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο


Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι

εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη

Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει

ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει


Είσαι μια λέξη στο στόμα που ποτέ δεν τη λέω

έχει ένα νόημα κρυφό και άσχημό και ωραίο
μια σημασία σπουδαία, την κατάλαβαν λίγοι

εσύ του πόνου ο βυθός και τα μυστήρια που κρύβει

εμπρός μου, σε βρίσκω νύχτες που τάχα διασκεδάζω

μες στο καπνό που εισπνέω στα ποτά που αδειάζω

σαν δηλητήριο σε πίνω μπαίνεις στα σωθικά μου

μα πάλι εσύ το αντίδοτο για να βρώ την υγειά μου

εσύ τα πρόσωπα, που τόσο έχω αγαπήσει

εσύ ο χρόνος που φεύγει και δε λέει να γυρίσει

μ
ετά του ήλιου τη δύση, είσαι τα άστρα που βγαίνουν
είσαι όλα αυτά τα απλά που τη ζωή ομορφαίνουν

και
τα πολύπλοκα που με μπερδεύουνε τόσο
ένα κομμάτι ευτυχίας που έχω ανάγκη να νιώσω

είσαι τα πάντα, το άλφα και το ωμέγα

είπα θα φύγω μακριά σου μα είμαι ακόμα εδώ πέρα


Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω

εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω

Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω

εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο


Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι

εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη

Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει

ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει


Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω

εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω

Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω

εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο

Εσύ εσύ η μοναξια και όλοι μου οι φίλοι

εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη

Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει

ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει


Sanjuro - Εσύ Εσύ

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

.το μονόγραμμα...


Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.


ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.


V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.



Οδυσσέας Ελύτης, Το Μονόγραμμα...


Αυτό το έργο είναι απλά μαγικό... και όποτε το διαβάζω μου 8υμίζει εσένα...



Mια σχέση απαγορεύμένη, μια μορφή διαφορετική,

μια γλυκιά φωνή, να ηχεί στα αυτιά σαν μελωδία μαγική...

και η φιγούρα σου να εισβάλει στα όνειρά μου

σαν στρατιώτης πιστός στην πατρίδα

σαν άγγελος που 8έλει προστασία, και σαν 8εός που ψάχνει να σε βρεί

και γιατί να είναι έτσι; γιατί να είμαστε χώρια;

όλοι το λένε, πως η αγάπη δεν κρύβεται, το ίδιο λένε και για μάς

αλλά κανείς δεν τους ακούει, γιατί έχουν μά8ει να υπερβάλουν

και όμως, ξέρουμε πως λένε αλή8εια, και πως ισχύει

την ομορφιά λίγοι την καταλαβαίνουν, ναι, αυτήν της ψυχής σου

και στην καρδιά σου, υπάρχει ένας Παράδεισος, μια ουτοπία

που με περιμένει, 8αρρώ, να την βρώ και να την ζήσω

αλλά γιατί να μην μπορώ; γιατί να μην μ'αφήνουν;

η ζωή μας είναι μικρή, και οι ωραίες στιγμές ακόμη μικρότερες

γιατί να μην μας αφήνουν να την χαρουμε;

όλοι πιστεύουν στα όνειρα, και όμως

κανείς τους δεν κάνει, γιατί ο φόβος είναι ισχυρότερος απ'την ελπίδα

και το σκοτάδι καλύτερο απ'το φώς

άραγε, είδε ποτέ κανείς την αυγή; είδε τα χρώματά της;

γιατί αν το έκανε, 8α καταλάβαινε ότι σου μοιάζουν

αφού είναι από κόσμο διαφορετικό, από μέρη μαγικά και ονειρεμένα

και ποιός να τολμήσει να στο πεί;

η κακία και η απονιά κυριαρχούν στις σχέσεις

και ότι διαφορετικό το κατακρίνουν

γιατί δειλιάζουν

αλλά η ζωή δεν 8έλει δειλία, 8έλει τόλμη

και εσύ μπορείς, εσύ την έχεις

αλλά δεν σ'αφήνουν, κανείς δεν σ'αφήνει

λες η τύχη σου, και εγώ το ίδιο λέω, μην νομίζεις

απλά δεν το ξέρεις

γιατί όταν περιμένεις κάτι τόσο πολύ, με τόση ανυπομονησία

στο τέλος δεν έρχεται, γι'αυτό μην το κυνηγάς

αλλά η ζωή περνάει μέσα απ'τα δάχτυλά μας

εγώ 8έλω να την πιάσω, και μαζί με εκείνην και τα χέρια σου

αλλά διστάζω, το ξέρεις άλλωστε, το ξέρεις

ο κόσμος μισεί, και εμείς αγαπάμε

πως να επιβιώσουμε αγάπη μου;

ο κόσμος φοβάται, και εμείς τολμάμε

πως 8α το αντέξουμε αυτό αγάπη μου;

αλλά μαζί σου, τίποτα

μαζί σου όλα γίνονται

γιατί είσαι το φως που ζεσταίνει τις καρδιές

είσαι το χρώμα του ουρανού της αυγής

και το βα8υγάλανο της πανέμορφης 8άλασσας

είσαι η ομορφιά του κόσμου μου

και η μυρωδιά των ονείρων μου

η μουσική που ξεδιψάει

και ο χορός που τολμάει

εμείς όμως; δεν τολμάμε, όχι πια

γιατί έχει χα8εί ο έρωτας με τα βέλη

μας τον έκλεψαν για να μην ελπίζουμε

λες και έτσι 8α μας σταματήσουν απ'το να το κάνουμε

τον έκρυψαν σε μέρη σκοτεινά και απάν8ρωπα

και τον τύφλωσαν, τον σκότωσαν μετά

αλλά εμάς μας έδωσε το δώρο του

αυτό που όλοι αναζητούν και λίγοι βρίσκουν

εμείς όμως το βρήκαμε, και γι'αυτο 8έλουν να μας το πάρουν

αλλά δεν μπορούν, γιατί oι καρδιές μας είναι κα8αρές, αγνές και α8ώες

γιατί η ομορφιά μας είναι μέσα μας, μέσα στην ψυχή, και όχι στο σώμα

το υλικό και φ8αρμένο

η ομορφιά είμαστε εμείς, και όχι οι άλλοι

γιατί ο έρωτας μας έμα8ε

και μας αγάπησε

μας έδωσε γιάυτό το δώρο του

και εμείς το εκτιμούμε

δεν το πετάμε

οι ψυχές είναι αυλες, λένε

τριγυρνούν μοναχικές και περιπλανιούνται, λένε

οι δικές μας όμως είναι μαζί

πάνε πάντα μαζί και γίνονται ένα

μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα

το δικό σου και το δικό μου

και γι'αυτό μας ζηλεύουν

γιατί αυτοί είναι καταδικασμένοι να μείνουν έτσι αιώνια

και δεν μπορούν να το αντέξουν

αυτό τους σκοτώνει

όπως σκότωσαν και αυτοί εμάς

αλλά εμείς πάμε πάντα μαζί

και δεν φοβόμαστε, ό,τι και αν γίνει

γιατί έχουμε πίστη

και η ελπίδα μας κατοικεί ζωντανή και χαρούμενη μέσα μας

και δεν πε8αίνει

δεν μπορεί να την πειράξει κανείς

γιατί παίρνει δύναμη από εμάς

γιατί δυναμώνει με κά8ε μας ματιά

και με τα ζεστά μας χέρια, μαζί, την κρατάμε κοντά μας

και την κάνουμε ένα μ'εμάς

την ενώνουμε με την αγάπη

και τότε γίνεται ακόμη πιο δυνατή

γίνεται αδιαπέραστη στον χρόνο

και στην απαν8ρωπιά του κόσμου

και επιβιώνει μεγαλόπρεπα

με εμάς μαζί, εμάς τους δυό μαζί...


Σ'αγαπώ