Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

.δάκρυα...



Δάκρυ: (το) ουσιαστικό. υφάλμυρο υγρό που τρέχει από τα μάτια, υπό την επήρεια εξωτερικών ερε8ισμών, ή έντονων συγκινησιακών καταστάσεων.
Ναι... αυτό σημαίνει δάκρυ... αυτά είναι τα δάκρυα... και έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις... σε μία ευτυχισμένη σου στιγμή, μια συγκίνηση, έναν φόβο, μία χαρά, μια έκπληξη, μία αγάπη... ναι, με μία αγάπη έρχονται και τα δάκρυα... αυτόματα, όταν δεν τα αναζητάς... σε γεμίζουν, σε μουδιάζουν, σε ακινητοποιούν, και σου φέρνουν στο μυαλό περίεργες αναμνήσεις... χαρούμενες, λυπητερές... φαντασία... σου δημιουργούν εικόνες ιδανικές για εσένα, ευτυχισμένες, μαγικές...

Στην δική μου περίπτωση, τα δάκρυα έρχον
ται πολύ συχνά... υπερβολικά συχνά 8α έλεγα... τόσο που με κουράζουν... αλλά δεν μπορώ να τους αντιστα8ώ και να τα διώξω, αφού βλέπετε, είμαι αδύναμη... γιατί οι εικόνες που φέρνουν μαζί τους, οι αναμνήσεις αυτές, αυτές οι φαντασιώσεις, είναι τόσο υπέροχες, που δεν 8έλω να είμαι αυτή που 8α τους δώσει ένα τέλος... 8έλω να μένουν εκεί, και να με κάνουν χαρούμενη, έστω και για λίγο...
Είμαι άτυχη. Έχω κατά καιρούς παρατηρήσει πως όλα 8α συμβούν σε εμένα... όλες οι αδικίες, οι παρεξηγήσεις, οι ατυχίες, τα λά8η και οι λά8ος άν8ρωποι... τα λά8ος συναισ8ήματα... μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω το γιατί... γιατί πρέπει πάντα εγώ να τα περνάω όλα αυτά... γιατί ποτέ δεν τυχαίνει κάτι καλό σε εμένα... γιατί πρέπει πάντα να είμαι εγώ αυτη που 8α περιμένει μια ζωή να της συμβεί κάτι ευχάριστο, και μόλις μου συμβεί, να αναιρε8εί και να τελειώσει... Το ξέρω, φταίνε οι άν8ρωποι... δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από τους άλλους τόσο πολύ, και μόνο μέσω αυτών να είμαι ευτυχισμένη... και πιο συγκεκριμένα μέσω μόνο ενός αν8ρώπου... μόνο μέσω εκείνου... δεν σταματάει... συνεχίζει ακά8εκτος να τριγυρίζει στο μυαλό μου, και δεν αντέχω άλλο... δεν είναι για μένα αυτός ο άν8ρωπος... δεν κάνει για μένα, δεν μου ταιριάζει... αλλά η αγάπη δεν κοιτά την συμπεφιφορά, κοιτάει την ψυχή... και η ψυχή του, είμαι βέβαιη, είναι α8ώα και αγνή, παιδική... όμορφη και απλή... αλλά αυτός άλλα 8έλει να δείχνει... το ξέρω πως αυτά που λέω είναι κοινότοπα και εκνευριστικώς βλακώδη για κάποιους από εσάς, αλλά είναι ένας τρόπος εκφρασης των συναισ8ημάτων μου, και ζητώ συγγνώμη αν πια γίνομαι τόσο κουραστική... αυτός ο άν8ρωπος για μένα είναι κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό, και δεν πιστεύω πως 8α μπορέσει ποτέ κάποιος να του πάρει αυτήν την πρωτιά, αυτήν την πρωτια στην καρδιά μου... αυτό το κομμάτι που του έχω φυλαγμένο τόσο πολύ καιρό... γιατί η πρώτη σου αγάπη μένει πάντα ανεξήτηλη στην μνήμη και στην καρδια σου...
Ο αδερφός μου κάποια στιγμή, μου είπε, να προσέχω μην μείνω στον κόσμο μου... αυτόν της φαντασίας μου... γιατί μετά η πραγματικότητα 8α μου φαίνεται πολύ σκληρή... και δεν 8α μου αρέσει κα8όλου... καλύτερα να μείνω προσγειωμένη εδώ, παρά όταν συνειδητοποιήσω την αλή8εια, να πέσω από τα σύν
νεφα απότομα... και εγώ του απάντησα πώς 8α προτιμούσα να έμενα εκεί για πάντα... στον κόσμο μου... γιατί εκεί, κακά τα ψέματα, είναι όμορφα... δεν υπάρχουν ούτε αδικίες ούτε ατυχίες, και όλα γίνονται όπως τα 8έλω εγώ... όπως μ'αρέσουν εμένα...
Τώρα εκείνος 8α περνάει καλά με την παρέα του, και εγώ 8α είμαι εδώ, στο σπίτι, κλεισμένη στο δωμάτιό μου και πάνω από μια ο8όνη, να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα μέρος που αυτός ποτέ δεν 8α σκεφτεί έστω και να κοιτάξει... η αλή8εια είναι πως για μια στιγμή, παρ'όλα αυτά, είχα μια λαν8ασμένη, φυσικά, εντύπωση, ότι έστω και μόνο απο περιέργεια, έριξε μια ματιά στο blog μου... αλλά πρέπει να έκανα λά8ος... μου φαίνεται αδιανόητο να ξόδεψε, εκείνος, έστω και ένα λεπτό από τον πολύτιμο χρόνο του για να διαβάσει έστω και τον τίτλο της τελευταίας μου ανάρτησης... απί8ανο... και μακάρι να ήταν αλη8ινό, γιατί πραγματικά 8α συνειδητοποιούσε πώς τον βλέπω εγώ μέσα από τα δικά μου μάτια...

Το ξέρω, γίνομαι γραφική, α
λλά έτσι έχουν τα πράγματα... είχαμε μια επαφή τις τελευταίες μέρες, που με έκανε να επαναφέρω όλες εκείνες τις υπέροχες και ανεπανάληπτες στιγμές που πέρασα μαζί του τον τελευταιο καιρό... τον παρατηρούσα, τον κοιτούσα στα κλεφτά, και προσπα8ούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν... αλλά μάταιο... από μακρια δεν μπορεις να διαβάσεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου του... μόνο μέσα από τα μάτια του καταλαβαίνει κανείς τα συναισ8ήματα του, αυτά δηλαδή που προσπα8εί μάταια να κρύψει... ίσως τελικά και να μην τον ξέρω, να μην ειναι αυτός που νομίζω εγώ ότι είναι... αλλά δεν προκειται να αλλάξει η γνώμη μου γι'αυτόν... όλοι τον κατηγορούν, και μου λένε πως ειμαι χαζή που νοιώ8ω όλα αυτά τα όμορφα πράγματα γι'αυτόν... γιατί δεν τα αξίζει... αλλά εγώ πιστεύω, πως κά8ε άν8ρωπος αξίζει την αγάπη, και την ζεστασιά ενός βλέμματος και μιας αγκαλιάς...
Μου μίλησε... για πρώτη φορά μετά από καιρό... και ήταν διαφορετικός... πολύ διαφορετικός... σαν κάτι να άλλαξε... ναι! αυτός πρέπει να άλλαξε... αλλά μπά, δεν νομίζω... οι άν8ρωποι δεν αλλάζουν, το έχω μά8ει πια... ήλπιζα να ίσχυε στην περίπτωση του, αλλά μάλλον όχι... μάλλον είναι και αυτός σαν όλους τους άλλους... όμως
ήταν διαφορετικός... ήταν! δεν ξεγελιέμαι... τον έχω μά8ει πια...
Έτυχε να με ακουμπήσει... αναρίγησα. Προσπά8ησα να κρύψω αυτά που με έκανε να νοιώσω, αλλά νομίζω πως εκείνος,
μόνο εκείνος το κατάλαβε... δεν τον κοίταξα, προσπά8ησα να τον αγνοήσω, και να συνεχίσω... αλλά είναι τελικά τόσο μα τόσο δύσκολο... αν και ακούγεται τόσο απλό... Μακάρι να μπορούσα να τον κάνω να με καταλάβει, και να με υπολογίσει, να μου δώσει και εμένα λίγη σημασία... αλλά είναι μάταιο... δεν 8α τον ξαναδώ μέσα στο καλοκαίρι, και απ'ότι φαίνεται και του χρόνου όσο πάει 8α ανταμώνουμε όλο και λιγότερο... ίσως αυτό όμως τελικά να είναι καλό... να είναι ένας τρόπος να απομακρυν8ώ απ'αυτόν, και να τον "ξεχάσω"... πράγμα αδιανόητο για εμένα... ίσως και στην τελική, να μην 8έλω...
Ο χρόνος μαζί του περνάει τόσο γρήγορα... μακάρι να σταματούσε για λίγο, μόνο για λίγο... να τον χάζευα χωρίς να με βλέπει, ούτε αυτός ούτε και όλοι οι υπόλοιποι... να τον παρατηρούσα για μια ακόμη φορά, αν και ξέρω ότι αυτό που ζητάω είναι ακατόρ8ωτο... Χ8ές το βράδυ, αφού γύρισα αργά στο σπίτι, και ξάπλωσα, έβαλα μουσική να ακούσω... εικόνες και αναμνήσεις μου ήρ8αν στο μυαλό, και φυσικά δάκρυα, και σκέφτηκα, πως μισή ώρα μαζί του, 8α μου αρκούσε... μόνο μισή ώρα... να κοιταζόμαστε στα μάτια, και ίσως να μιλάμε... κάτι σοβαρό, όχι πειράγματα και αστεϊσμούς, αλλά μια σοβαρή και ώριμη συζήτηση, μεταξύ των δυό μας... να ήμασταν μόνοι μας για 30 μόνο λεπτά... μόνοι μας...
Κά8ε φορά γίνεται όλο και πιο δύσκολο... όταν ακούω ένα ερωτικό τραγούδι, όταν βλέπω μια ωραία εικόνα, όταν χαζεύω την 8άλασσα ή τον ουρανό, όταν μιλάω για αγάπη, πάντα αυτός βρίσκεται εκεί... ξεπηδάει μέσα στις σκέψεις μου, και τις ανατρέπει... κάποιος μου είχε πει πως έχει κοπέλα... και το κατάλαβα και εγώ, δεν έχει σημασία πώς... σημασία έχει πως 8α έδινα τα
πάντα για να ήμουν εγώ στην 8έση της... αλλά από την άλλη, δεν πρέπει να με νοιάζει...
Ήταν ο πρώτος καιρός που είχαμε ουσιαστικά γνωριστεί... νομίζω ήταν πέρσι, ναι... στον δρόμο για το σχολείο... βιαζόμασταν με τον μπαμπά, είχαμε αργήσει ήδη να ξεκινήσουμε απ'το σπίτι... ακουγόταν μια πολύ γλυκιά και απαλή μουσική απ'το ραδιο του αυτοκινήτου... εγώ χάζευα έξω απ'το παρά8υρο ως συνή8ως... παρατηρώντας τους πεζούς και κοιτώντας εδώ και εκεί... ξαφνικά, εσύ! Περίμενες το λεωφορείο... χαμένος στις σκέψεις σου, με αυτήν την πανέμορφη γλυκιά φατσούλα, χάζευες και εσύ, αλλά όχι τον δρόμο... κοιτούσες κάτω... σαν να σου είχε μόλις ξεφύγει μια σκέψη... έτοιμος να την βρείς και να την γραπώσεις... φαινόσουν σκεπτικός... κάτι πρέπει να σε βασάνιζε, ποιός ξέρει... ήσουν λιγάκι συνοφρυωμένος... και φάνταζες τόσο υπέροχος, έτσι όπως έγερνες απαλά τον κορμό σου πάνω στο μεταλλικό στήριγμα της μπλέ στάσης... είχες μια περίεργη γωνία ως προς τον δρόμο, κρυμμένος πίσω από την πινακίδα διαφημήσεων... και άκουγες μουσική νομίζω... ναι... σε είδα... σταμάτησε η καρδιά μου... τρέχαμε και ίσα που πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι μου να σε δώ... χανόσουν και πάλι πίσω... μακάρι να με είχες δει... όμως απόρισα... δεν σε είχα ξαναπετύχει έτσι... ούτε και σε είχα ξαναδεί εκεί... κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε κανέναν ως τώρα... ίσως και να μην έτυχε... αλλά από τότε... είναι κάτι που μου υπεν8υμίζει πόσο απελπισμένη είμαι να σε δω... κάτι που μου 8υμίζει εσένα... κά8ε φορά λοιπόν από τότε, κά8ε πρωί έπειτα από εκείνη την ημέρα, κοιτούσα στην στάση αυτή... κά8ε φορά έψαχνα απελπισμένα να σε δώ... να σε βρώ εκέι πίσω, γερμένο έτσι στο πλάι όπως ήσουν και τότε, να περιμένεις το λεωφορείο... κά8ε πρωί από τότε, ψάχνω, μήπως και σε βρώ να περιμένεις ξανά εκεί, μήπως και σε δώ τυχαία για άλλη μια φορά... ακόμη το κάνω, και δεν νομίζω να σταματήσω να το κάνω αυτό, μέχρι να σε ξαναπετύχω εκεί... κάτι που μέσα μου ξέρω ότι δεν προκειται να ξανασυμβεί... γιατί τα ωραία στην ζωή έρχονται μόνο μια φορά...

Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν ξέρεις... κάτι που ή8ελα τόσο απίστευτα πολύ να μά8εις... προσπά8ησα να στο πώ μια φορά, στο ψι8ύρισα για την ακρίβεια, αλλά δεν το άκουσες... και τώρα δεν πρόκειται να στο πώ... όχι τουλάχιστον από εδώ (όχι δηλαδή οτι πρόκειται να το δείς αυτο)... έχει να κάνει με το περσινό μας ταξίδι... αλλά όχι, δεν 8α παρασυρ8ώ...
δεν πρεπει να παρασυρ8ώ...
Tα βράδια που περνούσα μαζί σου, γίνονταν μέρα πιο γρήγορα... δεν 8α τα ξεχάσω ποτέ... Λένε, πως μόνο όταν κάτι το αποχωρίζεσαι συνειδητοποιείς τι είχες... και τι έχασες... ωστόσο εγώ ποτέ δεν σε είχα... και ξέρω πως ούτε πρόκειται ποτέ να σε έχω... δεν ξέρεις πόσο πονάω για σένα... δεν 8α μά8εις ποτέ... μόνο το χέρι να σου κρατήσω... τα υπέροχα χέρια σου... να είχα μόνο μια ευκαιρία να τα κρατήσω ζεστά μέσα στα δικά μου...
Ξέρω τι είδους κορίτσια σου αρέσουν... ξέρω, και μακάρι να ήμουν μια απ'αυτές... αλλά και πάλι, γιατί?? δεν έχει νόημα... σκοπός μου και αρχικός στόχος μου είναι να με αγαπήσεις γι'αυτό που είμαι, όχι για κάποια που ποτέ δεν πρόκειται να γίνω... δεν 8α αλλάξω εγώ για σένα, όσο σκληρό και αν ακούγεται, όσο πολύ και αν το μετανοιώσω, δεν 8α αλλάξω για να σου αρέσω... είμαι αυτή που είμαι, και αν και δεν πρόκειται ποτέ να με δείς, εγώ 8α είμαι πάντα πλάι σου... ο αόρατος για σένα φύλακας άγγελος σου, να σε προστατεύει, και να σε στηρίζει όταν τον χρειαστείς, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις... για να σε βοη8άει, και να σε αγαπάει, ό,τι και αν του κάνεις... όσο και αν δεν τον βλέπεις... όσο και αν δεν με βλέπεις...
"Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ. Πολλές φορές σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός, επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα. Και στο τέλος το βρίσκουν.." -
P. Coelho...

http://www.youtube.com/watch?v=KMsFlsBiq5E ...... αυτό αγάπη μου είναι για σένα....

10 σχόλια:

  1. Καλως σε βρηκα! Παρα πολυ ομορφο το ιστολογιο σου, μπραβο!! Καλη συνεχεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ!! Καλώς με βρήκες λοιπόν!! ^_^

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. omg κάθε φορά είναι σαν να βυθίζομαι όλο και περισσότερο στον ίδιο μου τον εαυτό... Κατερινάκι συνέχισε να είσαι αυτή που είσαι, να αγαπάς, να νιώθεις, να ονειρεύεσαι... Φαίνεται καθαρά ότι εσύ τουλάχιστον ξέρεις ν'αγαπάς και μην το χάσεις ποτέ αυτό... Αλλά πως να το χάσεις, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, αλλά τελικά μας δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό με τον καιρό...
    Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να γράψω έτσι... όχι γιατί δεν έχω την "ικανότητα". Αλλά γιατί δεν θέλω να δει κανείς τίποτα, να μην ξέρει κανείς τίποτα... Γράφω σε φύλλα, σκίζω, πετάω... Μα κάνεις δεν θα τα μάθει ποτέ ολόκληρα.

    Συνέχισε να μας μαγεύεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aν8η μου πραγματικά, χαίρομαι που αυτά που γράφω έστω αγγίζουν κάποιους αν8ρώπους... και ξέρεις κάτι? δεν πρέπει να φοβόμαστε να δείξουμε στους γύρω μας τι νοιώ8ουμε... να το 8υμάσαι αυτό... α! και κάτι ακόμη... γράψε! εγώ 8έλω να τα δώ... καν'το για μένα :P, και 8α νοιώσεις διαφορά... εγώ ήδη νοιώ8ω πιο ελέυ8ερη και ανακουφισμένη... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ερωτευμένη... Έχω καιρό να νιώσω ότι ακόμα και αυτή η φάση έχει τις ομορφιές της.
    Με συγκίνησες, παρ' όλο που το να το λέω δεν έχει τόσο νόημα...
    Ένα να ξέρεις, τα δάκρυα δεν υποδηλώνουν αδυναμία. Η ευαισθησία σου χαρίζει κάτι μοναδικό: να βλέπεις τον κόσμο με τα δικά σου μάτια, να τον ΄βλέπεις υπέροχο και μοναδικό. Και ναι, συνέχισε να ζεις στον δικό σου κόσμο. Καμία πραγματικότητα δεν πρόκειται να σε πληγώσει όσο την αποδέχεσαι. Δεν χρειάζεται να γίνεις ένα με την μουντή και αδιάφορή της μάσκα.

    Χαιρετώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ νομίζω ότι το να το λές έχει σημασία... για μένα τουλάχιστον... νοιώ8ω ότι με καταλαβαίνετε, και αυτό είναι σίγουρα μια παρηγοριά...
    Τα δάκρυα ίσως να μην δείχνουν αδυναμία, αλλά σίγουρα σε κάνουν ευαίσ8ητο, και συνεπώς ευάλωτο. Η αλή8εια είναι ότι μ'αρέσει να ζώ στον κόσμο της φαντασίας μου, αλλά είναι πολύ επώδυνο τελικά...
    Ευχαριστώ για την υποστήριξη Άρτεμίς μου... Πραγματικά σημαίνει πολλά για μένα.. ^^

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Kατερινάκι δεν είχα ιδέα ότι περνάς κάτι τέτοιο βρε!

    Πραγματικά εύχομαι να είχα να σου πω κάτι όπως ''ξέχασε τον δεν αξίζει να σε ταλαιπωρεί τόσο πολύ ένας άνθρωπος μόνο με την ύπαρξη του'' αλλά θα σου πω μάλλον κάτι σαν ''κυνήγα τον, μίλα του, πες του τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις όπως τόσο συγκινητικά τα είπες εδώ!''

    Προσπάθησε το ρε!Από όσο διαβάζω εδώ τίποτα δεν έχεις να χάσεις!Καλό κουράγιο Κατερίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Miss Nothing σε ευχαριστώ... και εγώ παρακολου8ώ το δικό σου...
    Λαζαράκο μου όπως 8α καταλαβες είναι μια δύσκολη περίπτωση, την οποία ακόμη παλεύω να ξεπεράσω... δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να του πω τίποτα... το περιβάλλον στο οποίο γνωριστήκαμε και κάνουμε "παρέα" δεν μου επιτρέπει να του πω τι πραγματικά νοιώ8ω... 8α προσέξεις στην επόμενη ανάρτηση μου, πώς ακριβώς σκόπευα να του το πω... αλλά βλέπεις ή ζωη δεν τα φέρνει όλα έτσι όπως τα 8έλουμε, και εγώ πλέον δεν μπορώ να του πω τίποτα... αυτό βέβαια με στεναχωρεί απίστευτα, γιατί 8α ήταν ένας τρόπος να ηρεμήσω και να αφοσοιω8ώ πιο εύκολα και στα μα8ήματα μου... αλλά δεν γίνεται, απλά δεν γίνεται... ωστόσο, σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου, και ακόμη περισσότερο για το ότι έκανες έναν κόπο να το διαβάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα μου επιτρεψεις Κατερινα μου σε αυτήν την ανάρτηση "καταθεση ψυχης" που εχεις κανει να σου πω οτι εισαι πολυ τυχερη που ξερεις να αγαπας και να δινεσαι... ειναι πλεον τοσο δυσκολο και δυσευρετο στις μερες μας. Η αγαπη δεν είναι συναλλαγή δινω και παιρνω... ειναι "δινω" χωρις να περιμενω τιποτα πισω να παρω κι αυτο ακριβως κανεις εσυ! Τι μεγαλειο ψυχης χρειαζεται και δυναμη αυτο.... τόσο πολυ μαλιστα που οι περισσότεροι τρέμουμε και μονο στην ιδεα! Χαιρομαι που σε διαβασα κι ελπιζω να συνεχισω να σε διαβαζω και να ακολουθω τα βηματα σου γιατι ειναι πολυ ομορφο να βλεπεις οτι υπαρχουνε ακομα ανθρωποι εκει εξω που ξερουνε και μπορουνε να αγαπησουνε και να μοιραστουνε τα αισθηματα τους και τις σκεψεις τους ετσι απλοχερα και ακομπλεξαριστα.... Να γραφεις κοριτσι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή