Έχω αρκετά να πώ... αλλά αυτήν την ανάρτηση 8α ή8ελα να την αφιερώσω σε κάποιες ψυχούλες, που τελευταία με έχουν κάνει να τις λατρέψω, και τις αγαπώ πολύ πολύ πολύ.!!
Μια από αυτές, λοιπόν, έμα8α ότι είναι πολύ στεναχωρημένη, για τους δικούς της λόγους... 8α ή8ελα να της πώ ότι είναι αξιολάτρευτη και δεν είναι ανάγκη να στεναχωριέται για τίποτα... Μαράκι μου σου αξίζει να χαμογελάς, και ό,τι και να συμβαίνει, αυτό το ωραίο προσωπάκι δεν πρέπει να είναι μέσα στα δάκρυα... με τον καιρό 8α βρείς τις λύσεις που ψάχνεις, και που ξέρεις, μπορεί με τον νέο κύκλο γνωριμιών σου να έχεις μία καλύτερη διά8εση... μην προδια8έτεις τίποτα, και απλά κάνε κουράγιο καλή μου... και να είσαι σίγουρη ότι όλα 8α διορ8ω8ούν, και όλοι στο τέλος 8α δικαιω8ούμε... ;)
Στον Χρήστο από hw, που με έχει τρελάνει να με δεί κακιά, και του αρέσουν πολύ τα φιλάκια! Χρήστο, σου είπα ότι την επόμενη φορά 8α ρίξω το φαρμάκι, και μην αναρωτιέσαι πως 8α το κάνω αυτό... απλά 8α αυτοσχεδιάσω... είμαι Σλί8εριν εγώ!! :P Και φυσικά δεν ξεχνάω α) αυτόν τον γύρο που μου υποσχέ8ηκες κα8ώς και το περπάτημα μετά, β) εκείνη την αγκαλίτσα που λέγαμε, και γ) εκείνη την πολυπό8ητη επίσκεψη στο γήπεδο της ομάδας μας... πότε 8α πάμε είπαμε?? :P
Στην Μάρσυ μου... μία κοπέλα που δεν είχα ιδέα ότι 8α την δώ, και χάρηκα πολύ που τελικά είχα αυτήν την τιμή... φοβερή σε όλα, και πάνω απ'όλα στο να χαμογελάει!!! Η κρέπα που φάγαμε, αγαπητή μου, ήταν από τις πιο ωραίες εδώ και πολύ καιρό... σ'ευχαριστώ που βρήκες την ευκαιρία να έρ8εις στα λημέρια μας, και ευχαρίστησε εκ μέρους μας και την ξαδέρφη σου που σε φιλοξενούσε... αλλίως δεν 8α σε βλέπαμε! :D
Στον Ανδρέα... το π
ιο τρελό παιδί που έχω γνωρίσει ποτέ μου!!! Φανταστικός, μοναδικός και πάνω απ'όλα ψυχούλα!! Άντε και να έρ8ω και μια μέρα στο Αrmada να σε δω ρε χαζούλη! :P
Σε όλα τα παιδιά του hw που με κάνουν τόσο χαρούμενη κά8ε φορά που τους μιλάω... την Ρέα, τον Λάζαρο, την Μαρία, το Λιζάκι, τον Λευτέρη, τον Νίκο, τους Δημήτρηδες, τον Θάνο, την Μυρτώ, την Αν8ούλα, την Ελλίζα και όλες αυτές τις υπέροχες φατσούλες, που κάνουν τα βράδια μου τόσο διασκεδαστικά (όταν φυσικά μπορώ να μπαίνω!)...
Θα ή8ελα να μιλήσω και για μια καρδούλα που αγαπώ πολύ, και το ξέρει... μια φατσούλα που κά8ε φορά με ανεβάζει, και ας με λέει μπουρμπουλή8ρα! ^^ Μιλάω φυσικά για τον Χρηστάκο... είναι ένας από τους λίγους αν8ρώπους με τους οποίους περνάω πραγματικά καλά, και μπορώ να είμαι ο εαυτός μου... είναι ένας άν8ρωπος που του αξίζουν πολλά περισσότερα από αυτά που έχει, και που κάποια στιγμή η καλοσύνη του 8α τον επιβραβεύσει... είναι μεν το παιδί για όλες τις δουλειές, αλλά κανείς δεν τον εκτιμάει... και αυτό είναι ένα φοβερό σφάλμα... :) Χρήστο μου όλοι σ'αγαπάμε... και μην λες ότι 8α φύγεις... δεν μπορείς! ^^
Επίσης, ο Νίκος και ο Θωμάς... δυο φοβερά φιλαράκια, δυο απίστευτα παιδιά... ένα αχτύπητο δίδυμο... αγαπημένες φατσούλες μέσα στην τάξη... μορφές μπορώ να πώ! Δεν 8α φανταζόμουν ποτέ το σχολείο που ξέρω χωρίς αυτούς... ειλικρινείς και φυσικά, πειραχτήρια! Αλλά γι'άυτό τους αγαπάμε... σωστά?? :D
Επιπλέον, οι φίλες μου Μαρία και Βασιλική... τα δυο αγαπημένα μου διδυμάκια, που τα λατρεύω τόσο πολύ... μπορώ να πώ οι κολλητούλες μου... δυο απίστευτα αξιολάτρευτες παρουσίες, που κά8ε φορά με κάνουν να ξεχνιέμαι, και με ανεβάζουν τόσο πολύ... κα8ώς και όλα τα παιδιά απ'τον σύλλογο... μια φοβερή και τρομερή παρέα, χαρούμενη όσο δεν πάει, και μια ζωή μέσα σ'όλα... Μαρία, Βασούλα, Χρύσα, Σέβη, Σοφία, Κάσσι, Ειρήνη, Νάνσυ, Δώρα, Ιωάννα, Ευαγγελία, Εύα, Τασούλης, Χρήστος, Αντώνης, Ορέστης, Σάκης(Θάνος, Θανάσης, το ίδιο είναι! :P), Στάυρος, Σταμάτης, Κώστας, Γιάννης, Νίκος, Γιώργος, και όοοολοι οι άλλοι... Η δική μας παρέα!!!
10 πράγματα που αγαπώ:
1) το κρεμαστό κλειδί του Σολ, που φοράω πάντα, και το πήρα από την πρώτη μου σχολική 3ήμερη, στα Γιάννενα...
2) το μαξιλάρι μου... χωρίς αυτό κυριολεκτικά που8ενά!
3) το βιολί μου... η μουσική είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε...
4) το ποδήλατό μου, για τις ατελείωτες βόλτες σε μέρη άγνωστα, βυ8ισμένη στις σκέψεις μου...
5) τις πουέντ και τα παπούτσια του λάτιν... γιατί ο χορός είναι έκφραση...
6) τα βιβλία που σε μεταφέρουν σε κόσμους μαγικούς...
7) το κινητό μου, με την φωτογραφική του και την μουσική που γενίζει όλη τη μνήμη...
8) το άλμπουμ μου με τις φωτογραφίες... όλες οι αναμνήσεις μου, κα8'όλη την διάρκεια της ζωής μου...
9) το Ηw φυσικά!
10) και τέλος, το φεγγάρι στον νυχτερινό ουρανό...
το 9) είναι κλεμένο απ'την Μαρία, αλλά δεν νομίζω να την πειράζει... ^^
εγώ με την σειρά μου 8α ή8ελα να προσκαλέσω τους: Βάσια, Reaper, Lazarus, Estella, Art, Gianna D και Merlin!! :D
"Και πάλι πίσω στα ίδια... και πάλι πίσω στην πόλη... μετά τις διακοπές ήρ8ε και η ώρα να γυρίσουμε εδώ για άλλη μια φορά... Συνέβησαν πολλά, πάρα πολλά, για τα οποία δεν μπορώ να σας μιλήσω. θα ή8ελα όμως να σας εκφράσω τα συναισ8ήματά μου, ξανά... Πάει καιρός από τότε που έκλαψα τελευταία φορά... ναι, 8α μου πείτε μπράβο, αλλά δεν μου αξίζει... γιατί χ8ές έσπασα την αλυσίδα... χ8ες ξέσπασα τα κλάματα που δεν έκανα ολόκληρο αυτό το καλοκαίρι... είχα πολλά στο μυαλό μου, και ένας καβγάς ήταν το αποκορύφωμα... ευ8ύς μου ήρ8αν στο μυαλό αναμνήσεις παλιές και ξεχασμένες... και με συγκίνησαν ακόμη περισσότερο. δεν ξέρω πως να αντιδράσω, αλλά είναι σίγουρο ότι αρχίζω να ξεπερνάω κάποιες καταστάσεις... τον είδα αρκετές φορές μέσα στο καλοκαίρι, όχι βέβαια όσες 8α ή8ελα, αλλά αρκετές για να με κάνουν χαρούμενη... πήγαμε και για μπάνιο... ήταν απίστευτο το πόσο διασκέδασα εκείνες τις μέρες, και κυρίως μετά από την συνάντηση μας... πέρασα υπέροχα, και είναι κάτι για το οποίο αισ8άνομαι τόσο περήφανη... που επιτέλους μετά από καιρό πέρασα τόσο τέλεια..."
Αυτά ήταν πράγματα που 8α έγραφα σε άλλη περίπτωση... πριν λίγες μέρες...Τώρα, όλα είναι διαφορετικά!
Δεν μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένη (και πάλι!), αλλά είμαι πολύ καλύτερα... επίσης, δεν μπορώ να πω ότι όλα μου πάνε καλά. Υπήρχαν στιγμές που ή8ελα να εξαφανιστ
ώ, και να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να διορ8ώσω χαζομάρες που έκανα, και πιο συγκεκριμένα μια χαζομάρα που μου κόστισε μια εβδομάδα δακρύων, χάλια ψυχολογίας, και απομάκρυνσης από το διάβασμα... βέβαια, το διάβασμα το έβλεπα ως έναν τρόπο να ξεχνιέμαι, αλλά σύντομα έγινε και αυτό μία αφορμή για να κάτσω στο γραφείο, και όμως να σκέφτομαι μόνο το λά8ος μου... και τον λά8ος άν8ρωπο... Φυσικά και αυτό ξεπεράστηκε... όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως 8α ή8ελα πολύ, αλλά έστω έγινε μια βελτίωση στην επικοινωνία μου και την δια8εσή μου σχετικά με το άτομο της παρεξήγησης αυτής, και σίγουρα αυτό συντέλεσε στην πολύ πιο ευδιά8ετη στάση μου αυτές τις μέρες... αλλά ένα ακόμη γεγονός αυτής της βελτίωσης ήταν και η επιστροφή στο σχολείο... ομολογώ πως είχα μια φοβερή ανησυχία σχετικά με το 8έμα αυτό, κα8ως την περασμένη σχολική χρονιά έγιναν πολλά, τα οποία με δυσαρέστησαν τρομερά, και με έκαναν να πάψω να πιστεύω στους αν8ρώπους... κάτι που φυσικά διορ8ώ8ηκε στις καλοκαιρινές μου διακοπές, αφού ήρ8α πιο κοντά με αν8ρώπους που αξίζουν, και με σέβονται...Η επιστροφή στο σχολείο λοιπόν, όσο επίπονη και αν καταλήξει να είναι, για μένα είναι αυτό που με έσωσε από την "κατά8λιψη"... άρχισα να ασχολούμαι με άλλα πράγματα, και συνεπώς να ξεχνιέμαι. Η σχέση με τους συμμα8ητές μου έγινε μαγική, σχετικά με πέρσι, και πλέον, αν και νωρίς ακόμη για συμπεράσματα, είμαι χαρούμενη όταν γυρνάω από το σχολείο! Αυτό για μένα είναι πραγματικό κατόρ8ωμα, αφου άλλωτε 8α γυρνούσα κλαίγοντας... το ξέρω πως γίνομαι γραφική κάποιες φορές, αλλά αυτή είναι η αλή8εια μου...
Είναι η χρο
νιά μας... είναι και η δική μου χρονιά, και πραγματικά εκπλήσομαι με τον εαυτό μου... είμαι απίστευτα χαλαρή με το 8έμα των πανελληνίων, και αισ8άνομαι αναίσ8ητη (τώρα αυτό πως γίνεται μην με ρωτάτε!)... έχω το λιγότερο άγχος από ποτέ, και μπορώ να πω ότι αυτό μου δίνει και περισσότερη ενέργεια, και φυσικά κουράγιο... το σχολείο, το φροντιστήριο, οι συμμα8ητές μου, οι φίλοι μου... όλα πλέον με κάνουν πιο χαρούμενη, δεν τολμώ βέβαια να πω πιο ευτυχισμένη...
Βλέποντας κάποιες φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας, που ξέ8αψε η αδερφή μου από ένα ντουλάπι, συνειδητοποίησα πόσο πολύ άλλαξα, και πόσο πολύ ξέχασα την αγάπη μου στην οικογένειά μου... συνειδητοποίησα πόσο μου έλλειψαν οι οικογενειακές μας στιγμές, και πως από εδώ και πέρα 8α γίνονται όλο και λιγότερες... αλλά αυτό δεν με ενόχλησε, γιατί κατάλαβα πως ό,τι και να γίνει, όσο λιγότερο και να βλεπόμαστε, η αγάπη μας παραμένει, και δυναμώνει... 8υμή8ηκα τις στιγμές μας αυτές, και γέλασα με την ψυχή μου, για το τι κάναμε μικροί! Ήταν απίστευτη ηλικία... ήταν τόσο μαγική...
Θέλοντας να επανέλ8ω στο αρχικό μου 8έμα, 8α ή8ελα να εξομολογη8ώ και εγώ κάτι... είναι αλή8εια πως κάποιες φορές δένεσαι περισσότερο με αν8ρώπους που δεν 8α περίμενες, και καταλήγεις στο σύνη8ες λά8ος να τους 8εωρείς δεδομένους... όμως το 8έμα είναι, πως δεν ξέρεις εκείνοι πως νοιώ8ουν, και τι έχουν να σου πούν... ίσως να μην 8έλουν να μά8εις... ίσως δεν μπορούν να στο αποκαλύψουν... το 8έμα είναι ένα: πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη... σίγουρα 8α γίνουν παρεξηγήσεις και σίγουρα κάποια στιγμή 8α μαλώσεις, αλλά δεν πρέπει ποτέ να πείς ότι δεν έπρεπε να εμπιστευ8είς... τρομερό λά8ος το οποίο έκανα και 
εγώ μέσα μου... και αν και το μετάνοιωσα, η πικρία αυτή επανέρχεται πού και πού... η εμπιστοσύνη στους αν8ρώπους, είναι πρώτα απ'όλα εμπιστοσύνη στον εαυτό μας... και δεν πρέπει να φοβόμαστε να αγαπήσουμε, ακόμη και να πούμε τι νοιώ8ουμε... γιατί αυτό 8α πεί να ζούμε...
Αυτά από μένα προς το παρόν... σύντομα 8α έχετe και άλλα νέα, ελπίζω ευχάριστα... :)
Είναι στιγμές που δεν αντέχεις... 8έλεις να χα8είς, και ξέρεις ότι κανείς δεν 8α βρε8εί να σε ψάξει... κανείς δεν 8α λυπη8εί που 8α φύγεις, και πολλοί ούτε που 8α το καταλάβουν... είναι στιγμές που πραγματικά 8έλεις να ξεφύγεις και να τα ξεχάσεις όλα, αλλά είναι μάταιο... στέκεσαι ακόμη στα πόδια σου μόνο και μόνο για την οικογένειά σου, για κανέναν άλλον... γιατί ξέρεις ότι άμα φύγεις, μόνο αυτοί 8α στεναχωρη8ούν, και γι'αυτο δεν κάνεις κάτι, και δεν το παίρνεις απόφαση... γιατί δεν 8ες να τους δείς με τα δάκρυα στα μάτια, έστω και από εκεί ψηλά... γιατί τους αγαπάς, και ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπάνε... απλά το ξέρεις, γιατί στο δείχνουν κα8ημερινά με τις πράξεις τους... και αυτό είναι η εμπιστοσύνη... η φροντίδα... η πραγματική και ειλικρινής αγάπη..."Τι να την κάνω την ζωή μου, στο παραμύ8ι 8α την ρίξω να πνιγεί, να παραμυ8ιαστεί η ψυχή μου, να σε πιστέψει πάλι από την αρχή, να σε πιστεύει όταν μ'αγγίζεις, τις νύχτες όταν ψυ8ιρίζεις όταν λές, 8α'μαι κοντά σου όταν με 8ές..."
Αλλά τελικά όλα ξεκα8αρίζουν, και η δια8εσή σου φτιάχνει... αυτό είναι καλό, μονάχα μέχρι να ξαναέρ8ει κάποιος άλλος που 8α σε πληγώσει και πάλι, και τότε άντε πάλι όλα ξανά απ'την αρχή... τα δάκρυα, η στεναχώρια, οι σκέψεις...
http://www.youtube.com/watch?v=EijA1ZY0lhQ
γιατί κάποιες φορές μπορεί να στεναχωριέσαι και να ξέρεις ότι δεν έχεις κανέναν, αλλά αποδεικνύεται πως είσαι λά8ος, και πως όντως έχεις πλάι σου αν8ρώπους που σε αγαπάνε, έστω και αν δεν το δείχνουν... έστω και αν δεν 8έλουν να το δείχνουν... έστω και αν από μια παρεξήγηση μαλώσατε... εκείνοι ό,τι και να γίνει 8α σας αγαπάνε...
αυτό το τραγούδι λοιπόν το αφιερώνω σε μια ψυχή που ξέρω πως μ'αγαπάει, και ξέρει πως την αγαπάω και εγώ... :)
http://www.youtube.com/watch?v=LNu6-kULbDA
ιο τρελό παιδί που έχω γνωρίσει ποτέ μου!!! Φανταστικός, μοναδικός και πάνω απ'όλα ψυχούλα!! Άντε και να έρ8ω και μια μέρα στο Αrmada να σε δω ρε χαζούλη! :P 
