.αναρωτιέμαι...

γιατί πρέπει πάντα να είναι όλα τόσο περίπλοκα? γιατί πρέπει πάντα κάποιος να βγαίνει πληγωμένος από την ιστορία?? δεν αντέχεται πια αυτή η κατάσταση... άραγε.... ζω? πολλές φορές εχω πετύχει τον εαυτό μου να σκέφτεται για το πεπρωμένο, την μοίρα... υπάρχει άραγε αυτό που λένε ότι όλα είναι γραμμένα? εγώ ειλικρινά το πιστεύω... ότι όλα όσα 8α κάνουμε είναι προκα8ορισμένα... και σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο... σίγουρα όλα γίνονται για κάποιον λόγο... αλλά αυτόν τον λόγο ψάχνω απεγνωσμένα να βρω... και δεν μπορώ... και απελπίζομαι... και μετά πού κουράγιο για "νέες αναζητήσεις"?
η αλή8εια είναι ότι έχω ένα κενό... ένα συναισ8ηματικό κενό που συνεχώς προσπα8ώ να αναπληρώσω... νομίζω το ανέφερα ξανά... αλλά ό,τι και να κάνω, δεν έχει αποτελέσμα... και αναρωτιέμαι... μήπως τελικά εγώ είμαι το πρόβλημα? εγώ και οι συναισ8ηματισμοί μου? μήπως τελικά εγώ είμαι αυτή που δεν μπορώ να ξεπεράσω τους φόβους και τα κολληματά μου, και δημιουργώ μόνη μου το πρόβλημα στον εαυτό μου?? αλλά... αυτό... είναι δυνατό να συμβεί?? ειλικρινά, οτιδήποτε και αν κάνω, με βοη8άει απλώς περιστασιακά... οι φίλοι μου, οι παρέες μου, τα χόμπυ και οι ασχολίες μου... είναι αλή8εια ότι το διασκεδάζω... πραγματικά... μ'άρεσει να περνάω καιρό με τους φίλους μου, γιατί ειλικρινά κάποιοι από αυτούς με κάνουν να νοιώ8ω τόσο σημαντική και αλη8ινή... αλλά στην συνέχεια... όλα είναι για την στιγμή... μόλις μείνω μόνη με τις σκέψεις μου, όλη η χαρά και η ευ8υμία χάνονται μεμιάς... και τότε... ποιό το νόημα σε όλα αυτά?? γιατί πάντα κάτι πρέπει να λείπει?? μήπως απλά εγώ γίνομαι υπερβολική?? μήπως τελικά όλα βρίσκονται στο μυαλό και την φαντασία μου??
δεν ξέρω τι να πω... και ούτε και πώς να φερ8ώ... δεν ξέρω πως να αντιδράσω και να ξεπεράσω την όλη κατάσταση... νοιώ8ω απλά τόσο μόνη... 8έλω κάτι να ξεχνιέμαι... αλλά και αυτό ειναι της στιγμής... όπως και όλα τα άλλα... γι'αυτο δεν είμαι και ευτυχισμένη... και αναρωτιέμαι αν 8α υπάρξω και ποτέ... ίσως όλα αυτά να ακούγονται απαισιόδοξα, αλλά σίγουρα κάποιες φορές νοιώ8ω τόσο... έτσι!
γενικώς, είμαι άν8ρωπος χαρούμενος, χαμογελαστός, ευγενικός και ευδιά8ετος... με χιούμορ και όρεξη... αλλά πάντα κάποιες φορές, 8έλω να πιστεύω όλοι μας, έχουμε και τις στιγμές της απαισιοδοξίας και μοναξιάς μας...
γιατί να φανεί τόσο περίεργο σε κάποιον εάν 8υμώσω? γιατί απλά ποτέ δεν το κάνω... και με έχουν συνη8ήσει έτσι... έτσι μ'έμα8αν... μ'αρέσει να είμαι καλά με όλους και να περνάω καλά με όλους... αλλά αυτό ποτέ δεν γίνεται... γι'αυτο και πληγώνομαι... υπερβολικά συχνά μπορώ να πω... αλλά επανέρχομαι... και μάλλον αυτό είναι το λά8ος μου... γιατί σε όλους φαίνομαι δυνατή... αλλά σχεδόν ποτέ δεν είμαι... ειδικά από συναισ8ηματικής απόψεως... και γι'αυτό ακριβώς 8α ή8ελα πάρα πολύ να είμαι μια "σκύλα"... με όλο το νόημα της λέξης... για να μην μου συμβαίνουν όλα όσα μου συμβαίνουν... γιατί έχω κουραστεί πλέον...
πού είναι το νόημα της ζωής? πού είναι οι περιπέτειες και η γλύκα της?
λένε ζήσε την κά8ε στιγμή... σαν να είναι η τελευταία σου... ακόμη κι έγω το λέω... αλλά το κάνω στ'αλή8εια? όχι... γιατί μάλλον δεν μπορώ...
όταν νοιώ8εις πως είσαι ανύπαρκτος, τι μπορείς να κάνεις? όταν κανείς δεν σε υπολογίζει? όταν όλοι σε αγνοούν? τότε πως πρέπει να φερ8είς εσύ? αυτήν την απάντηση ψάχνω... την αναζητώ με διάφορους τρόπους... αλλά ποτέ δεν βρισκω έναν που να μου ταιριάζει και να έχει και αποτέλεσμα... είναι αλή8εια ότι κατά καιρούς ανεβάζω την διά8εση μου, και νοιώ8ω καλά με τον εαυτό μου... έχω αυτοπεποί8ηση και ξέρω ότι αξίζω... είναι όμως φορές, που πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιός 8α βρε8εί να αγαπήσει εμένα? όταν ακόμη εγώ η ίδια δεν νοιώ8ω σίγουρη για τον εαυτό μου και τις ικανότητες μου? όταν νομίζεις ότι όλοι είναι καλύτεροι από εσένα? τι κάνεις τότε?
πάντα υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει και εσυ δεν το βλέπεις... έτσι λένε... εγώ πιστεύω ότι για μένα δεν υπάρχει... και αναρωτιέμαι αν 8α βρε8εί και ποτέ... όλοι στα λόγια μένουν... και σου δίνουν ελπίδες... οι πράξεις τους σε ανεβάζουν στα ουράνια... και μετά συνηδητοποιείς ότι τελικά όλα σε όσα πίστευες ήταν ένα μεγάλο και τραγικό ψέμα...
με τι δύναμη 8α ξανασηκω8είς έπειτα στα πόδια σου? με τι δύναμη 8α αρχίσεις ξανά να πιστεύεις στον εαυτό σου?
αλλά τελικά... ξέρετε τι λένε... η ελπίδα πε8αίνει πάντα τελευταία... γι'αυτο και εγώ πάντα 8α ελπίζω σε κάτι καλύτερο... και κάτι πιο... όμορφο...