Η ζωή μου έχει ένα σωρό ανεβοκατεβάσματα. Τη μια όλα είναι καλά, την άλλη όλα χάλια... αν και εδώ που τα λέμε ποτέ δεν ήταν όλα καλά. Συνεχώς κάτι πληγαινε στραβά... Και φυσικά που8ενά δεν υπάρχει ο άν8ρωπος που αναζητώ, που 8α με κάνει να τα ξεχάσω όλα, που 8α με κρατήσει σφιχτά στην ζεστή αγκαλιά του και δεν 8α μ'αφήσει να φύγω... Εκείνον που σκέφτομαι συνεχώς, και που χωρίς να κάνει τίποτα σε μένα, καταφέρνει να με πληγώσει, να με κάνει να κλάψω και να στεναχωρη8ώ, να μετανοιώσω που του δίνω αξία τόσα χρόνια. Αλλά 8έλω να του πω "είμαι ερωτευμένη μαζί σου"... Τι φοβάμαι;
Που8ενά δεν βρίσκω την παρηγοριά που χρειάζομαι. Μου φτάνουν πια τα χαμόγελα και οι αστείες συζητήσεις. Τώρα έχω ανάγκη να κλάψω, σε ένα ώμο, σε μια αγκαλιά που 8α μου λέει μ'αγαπάει, και που ό,τι και να της κάνω 8α παραμένει εκεί να με κρατά ασφαλή, στα8ερή και ίσως χαρούμενη. Να μην μου λέει διάφορα για να με κα8ησυχάσει, αλλά να προσπα8εί απλά να μου πει την αλή8εια, να αντιμετωπίζει τα πράγματα ρεαλιστικά, όπως τους αρμόζουν, και να μην με γεμίζει με ελπίδες και όνειρα που ποτέ δεν βγαίνουν αλη8ινά, που ποτέ τάχα δεν πε8αίνουν. Θέλω επιτέλους να αφε8ώ, και να ηρεμήσω, να ησυχάσω...
Το κουράγιο μου έχει χα8εί, η δύναμη μου έχει εξασ8ενήσει, τα δάκρυά μου έχουν στερέψει, και το χαμόγελό μου έσβησε πια. Δεν έχω άλλο το σ8ένος να αντέξω όλα όσα μου
συμβαίνουν, και ούτε λόγος για χιούμορ και χαλαρότητα. Εχω φτάσει στα όριά μου, και έχω βαρε8εί την υποκρισία και την προσποίηση. Γιατί όλοι φοράνε μάσκες; και γιατί κανείς τους δεν την βγάζει; Έχω κουραστεί πλέον να προσπα8ώ να γίνω κάτι που δεν είμαι, και να δίνω τον εαυτό μου σε εκείνους που δεν το αξίζουν. Έχω βαρε8εί να προσπα8ώ διαρκώς να είμαι καλή με όλους εκείνους, τους οποίους δεν 8έλω να πληγώσω, και που τελικά καταλήγουν συνεχώς να πληγώνουν εμένα. Πραγματικά, οι άν8ρωποι δεν καταλαβαίνουν τι 8α πει πόνος. Τι 8α πει να χάνεις ένα τόσο αγαπημένο σου πρόσωπο, τι 8α πει να αγαπάς και να συμπονάς. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απίστευτα πολύ μπορεί να αγαπάς έναν άν8ρωπο στην ζωή σου, ο οποίος αδιαφορεί, και σε κάνει να κλαίς με λυγμούς. Πόσο πολύ νοσταλγείς και αναζητάς ένα γλυκό φιλί και μια λέξη, που όχι μόνο 8α σε κάνουν απλά καλύτερα, αλλά 8α σε κάνουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα πραγματικά ευτυχισμένη. Η ανάγκη που πηγάζει απ'την αν8ρώπινη επαφή, όχι σαρκική, αλλά πνευματική, είναι τόσο μεγάλη, και έχει τέτοια δύναμη που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει. Κι όμως, είναι φορές που τελικά ο ίδιος σου ο εαυτός την παραμερεί, κάνοντας την έτσι να εξασ8ενεί, να ατροφά και να εξαφανίζεται, να γίνεται δηλαδή ένα με τις αναμνήσεις. Εκείνες που πέρασαν, και που ενώ μεταφέρουν τόσο γλυκές στιγμές, σου βγάζουν τόση πίκρα και πόνο, συνοδευόμενες με το αιώνιο ερώτημα "γιατι;"...Και γιατί κάποιος να μην λέει αυτά που νοιώ8ει; Η ζωή του κα8ενός είναι δική του, με πρωταγωνιστή αυτόν, και όχι όλους τους άλλους. Εγώ 8α αποφασίσω ποιόν 8α κρατήσω στην ζωή μου, όχι οι άλλοι αν 8α κρατήσουν εμένα. Είναι πραγματικά λυπηρό να ζεις την ζωή σου απλά αναπνέοντας. Που πήγε η όρεξη, η λάμψη στα μάτια, η χαρά και η ξεγνοιασιά, η γαλήνη και ο έρωτας; Όλα χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, και το μόνο που μένει είναι η πλήρης απογοήτευση. Ποιά λόγια είπες; Τι σημασία έχει πια; Η ζωή δεν έχει πια νόημα. Ποιός ο λόγος; Στεναχώρια, πόνος, 8λίψη, απογοήτευση, 8υμός, αγανάκτηση, και εκείνο το βαρύ αίσ8ημα που σε πιάνει κατά καιρούς, όταν κλαις. Όχι, δεν είσαι καλά. Παραδέξου το. Και τι νόημα έχει να το παραδεχτώ; Έτσι κάνω ευκολότερο το έργο των άλλων να με καταστρέψουν.
Τι; Φίλες; Ποιές φίλες; Αυτές που ποτέ δεν σου είπαν τι τους απασχολούσε; Αυτές που δεν ξέρουν καν τι μουσική σ'αρέσει; Αυτές που στην πρώτη δυσκολία κάνουν πίσω, ή αυτές που δεν είναι ποτέ εκεί; Που υποκρίνονται συνεχώς και ψάχνουν αφορμές να μαλώσετε; Όχι, παρ'το απόφαση. Αυτές δεν είναι φίλες. Και όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς, τόσο πιο γρήγορα 8α μπορέσεις εσύ μόνη σου να στα8είς στα πόδια σου. Να μην βασίζεσαι σε κανέναν και τίποτα. Να είσαι ο εαυτός σου και να ζεις την ζωή σου... Δεν έχεις αναρωτη8εί ποτέ ποιά είσαι; Που πας, τι κάνεις στην ζωή σου, τι κάνεις για σένα; Ποιά είναι τα όνειρά σου, οι επι8υμίες σου; Τι πραγματικά πιστεύεις; Έχεις κάτσει ποτέ μόνη με τον εαυτό σου να αναλογιστείς τις συνέπειες των πράξεών σου, και, επιτέλους, να βρεις τον εαυτό σου; Αυτό είναι επίπονο. Το ξέρω. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Τι και αν είσαι όμορφη, ή γλυκια, ή σέξι; Η ζωή δεν σου δίνει αυτά που έχασες. Ποτέ δεν στα επιστρέφει. Ούτε εκείνα που σου πήρε, ούτε εκείνα που σου χρωστάει. Είχα πει κάποτε σε μια συμμα8ήτριά μου "Είσαι πολύ τυχερή που τα έχεις όλα αυτά". Η απάντησή της; "Τράβηξα τόσα να τα αποκτήσω"... Όχι. Δεν τράβηξες τίποτα. Δεν ξέρεις πως είναι να κοπιάζει κανείς για κάτι. Δεν ξέρεις πως είναι να βγαίνεις έξω και να μην γυρίζει να σε κοιτάξει κανείς. Να μιλάς και κανείς να μην σ'ακούει. Να ζητάς βοή8εια και όλοι να αδιαφορούν. Να αναζητάς την αγάπη και πάντα κάποιος άλλος να την κλέβει μέσα απ'τα χέρια σου. Να σε περιτριγυρίζει όλη σου τη ζωή η μοναξιά, και να μην μπορείς να ξεφύγεις. Όχι, εσύ δεν τράβηξες τίποτα.
Και γιατί να μην αλλάξεις; Από εδώ και πέρα 8α γίνω μια άλλη. Τέρμα οι γλύκες και οι καλοσύνες. Η ζωή μπορεί να είναι σκληρή, όμως οι άν8ρωποι είναι περισσότερο. Αυτοί είναι απλά αδίστακτοι, και κανείς τους δεν σέβεται ούτε τον πόνο σου, ούτε τ
ον κόπο σου. Και γιατί μονίμως να επιδικνύονται; Είναι τόσο σπαστικό. Έχω βαρε8εί να τις ακούω να κοκορεύονται για τα κατορ8ώματά τους. Τι με νοιάζει τι κάνεις; Αν ή8ελα 8α σε ρώταγα. Αφού δεν είσαι φίλη μου, γιατί μου τα λες όλα αυτά; Δεν ζηλεύω. Δεν με ενδιαφέρεις καν. Μου είναι παντελώς αδιάφορα τα κατορ8ώματά σου περί αγάπης και λουλουδιών... Κάποιοι από εμάς τυχαίνει να έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να λύσουμε. Όχι, δεν με ενδιαφέρει το πού κάτσατε και τι είπατε με τις "φιλενάδες" σου χ8ες, αυτές που μέχρι προχ8ές ήταν τάχα και δικές μου φίλες. Οι πισώπλατες μαχαιριές δηλαδή και τα υποννοούμενα δεν μετράνε; Εκείνες που ούτε ρώτησαν τι κάνεις, και πως, ενώ βγάζει μάτι ότι δεν είσαι καλά, δεν τους νοιάζει. Έχουν με σοβαρότερα πράγματα να ασχολη8ούν, σοβαρότερα 8έματα να λύσουν, όπως για παράδειγμα τι χρώμα να βάψουν τα νύχια τους ή τι ώρα να επισκεφ8ούν την αισ8ητικό. Η ζωή τους είναι σύμφωνα με εκείνες δύσκολη, αλλά δεν τους περνάει από το ελάχιστο μυαλουδάκι τους ότι κάποιοι άν8ρωποι ίσως και να αντιμετωπίζουν προβήματα υγείας, που μπορούν κάλλιστα να είναι μοιραία. Κανείς τους δεν σκέφτεται τον καρκίνο, το AIDS ή άλλες σοβαρές 8ανατηφόρες ασ8ένειες. Κανείς από αυτούς που λένε ότι η ζωή τους είναι δύσκολη δεν είχε να αντιμετωπίσει έναν 8άνατο. Και ναι, κάποιοι έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτά τα προβήματα. Όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται... Και οι πανελλήνιες; άλλο φιάσκο. Απορούν με τι να φορτώσουν τον σημερινό νέο, πέρα από το άγχος και το στρες, τις υποχρεώσεις και το σχολείο, δεν είναι δυνατόν να μην του δημιουργήσουμε ψ
υχολογικά γιατί δεν "διάβασε" όπως έπρεπε όλη τη χρονιά και ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, για να πάει να παπαγαλήσει και να "γράψει" αυτά που "ξέρει", για να περάσει κάπου... Και αυτό το κάπου, αναμφίβολα είναι μια από τις πολλές σχολές που 8α συγχωνευτούν και 8α μειώσουν τους εισακτέους τους. Γιατί, πάνω απ'όλα επιζητούμε μια Ελλάδα με καλλιεργημένους και μορφωμένους, συνειδητοποιημένους και με παιδεία νέους. Μ*λακίες λέω εγώ. Τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, και τους φυτεύουν πράγματα στο κεφάλι που ουδεμία σχέση με την πραμγατικότητα έχουν. Η άλλη τις προάλλες γύρισε και μου είπε ότι οι αναρχικοί είναι το ίδιο και το αυτό με τους κομμουνιστές, και ότι αυτοί είναι που κάνουν και τις καταστροφές στις διαδηλώσεις. Και ποιός μου λέει εμένα ότι αυτούς όλους δεν τους βάζει κάποιος επίτηδες να καταστρέφουν; Και ποιός σου μα8αίνει εσένα κοπέλα μου, πώς να είσαι πολιτικοποιημένη και όχι κομματικοποιημένη; Η μητέρα σου, ο πατέρας σου, τα ΜΜΕ ή μήπως το σχολείο;
Ναι, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει. Πραγματικά εύχομαι σε όλους σας να μην έχετε ποτέ αυτήν την τύχη να βιώσετε κάτι τόσο τραγικό. Και μακάρι κανένας άν8ρωπος να μην σκέφτεται έτσι. Αλλά είναι στιγμές που 8ες να πεις όλα όσα νοιώ8εις, και ας μην είναι κανείς εκεί να σ'ακούσει πραγματικά, και εννοώ αυτούς που δεν περνάνε τα ίδια με σένα. Ναι, το ξέρω πως πρέπει να ζεις την κά8ε στιγμή, να μην σκέφτεσαι το αύριο, να απολαμβάνεις κά8ε λεπτομέρεια της κα8ημερινότητάς σου, και τα λοιπά. Και εγώ πραγματικά τα πιστεύω όλα αυτά, αλλά κάποιες φορές οι συγκυρίες, η τύχη σου, όπως 8έλετε πείτε το, δεν σ'άφήνουν να το χαρείς, και να ζήσεις ουσιαστικά και με νόημα την ζωή σου... όση δηλαδή σου απέμεινε.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Ελπίζω την άλλη φορά τουλάχιστον, να έχω κάτι πιο διασκεδαστικό και ευχάριστο να σας παρουσιάσω...
