.με ωραία διά8εση...

Ναι! Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνετε το 8έμα, αλλά δεν 8α έλεγα ότι ισχύει και πολύ... βλέπετε έχουν συμβεί πολλά τον τελευταίο καιρό, αλλά όχι και τόσα που να αξίζουν να αναφερ8ούν. Εξάλλου ποτέ δεν 8α έχω νέα... ποτέ δεν έχω...

Διαβάζω αρκετά, και για έξοδο ούτε λόγος. Ήλπιζα να βγώ σήμερα... και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν 8α γινόταν κάτι τέτοιο... όμως 8α το κάνω, έστω και αν δεν έχω παρέα... μόνη με το ποδήλατό μου. Άλλωστε το οτι εσύ έχεις κάτι στο μυαλό σου δεν σημαίνει ότι 8α πραγματοποιη8έι κιόλας... σωστά;

Είναι μέρες τώρα, που για να ξεχαστώ "σκαρφαλώνω" στην ταράτσα. Σαν 8λιμμένο γατάκι που δεν 8έλει ν'αφήσει ίχνη, πατάω απαλά και βιαστικά μην ακουστώ. 'Οχι ότι 8α υπήρχε πρόβλημα βέβαια... αλλά δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό, μια 17χρονη στην ταράτσα μιας γκρίζας πολυκατοικίας, μες το κρύο, τον αέρα και τις ψιχάλες... Αλλά πάω εκεί για να σκεφτώ... κα8αρίζει το μυαλό μου, και μπορώ να σκεφτώ πιο κα8αρά. Είναι σαν να απέχω απ'τη ζωή μου, και να την κοιτώ σαν τρίτο πρόσωπο. Και μου κάνει καλό... νομίζω. Ξεχνιέμαι. Αυτή είναι η αλή8εια. Αλλά όλοι χρειάζονται ένα μέρος "δικό" τους, όπου κανείς δεν 8α τους ενοχλήσει... είναι και ένας τρόπος να ηρεμώ... ίσως και να ξεσπάω.

Τέλος πάντων, αρκετά μ' όλα αυτά. Έχω μια φυσική να τελειώσω. Αλλά όπως και να'χει, το αγαπώ το σχολείο. Ό,τι και να λένε οι άλλοι. Εγώ το αγαπώ, και 8α μου λείψει.

Σας φιλώ γλυκά και δακρυσμένα (τρόπος του λέγειν!)...
Καλό σας απόγευμα...




Υ.Γ. α. Εύχομαι να επανέλ8ω σύντομα... και αυτό μου'χει λείψει! Άλλωστε έχω και κάτι αναρτήσεις ξεχασμένες στον φάκελο επεξεργασίας... :)


Υ.Γ. β. Α, και μην παρεξηγείτε το παραλήρημα... σε λιγότερο από τρεις μήνες 8α είμαι και πάλι ο εαυτός μου! ;)