Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

.φιλία... μία λέξη με νόημα...



Θα ή8ελα να μοιραστώ κάτι πράγματα μαζί σας...
Η φιλία ως γνωστόν, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή μας, και έχει διαφορετικό νόημα για τον κα8ένα από εμάς... τον ανυψώνει και τον στηρίζει... οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις χαρές αλλά και για τις λύπες... για τα εύκολα αλλά και για τα δύσκολα... δεν είναι όμως όλοι οι φίλοι σου πραγματικοί φίλοι... όπως 8α έπρεπε... κάποιοι είναι μαζί σου απλά για την παρέα, κάποιοι όντως σε συμπα8ούν, αλλά δεν ψάχνουν κάτι παραπάνω σε εσένα, κάποιοι όντως είναι τα κολλητάρια σου, και κάποιοι είναι οι δή8εν φίλοι σου... αυτοί, είναι που σε κοροιδεύουν πίσω από την πλάτη σου, σε κάνουν σκουπίδι, και εσύ δεν το ξέρεις... αυτοί που υποκρίνονται... αυτοί που εσύ τους νοιάζεσαι και όμως δεν δίνουν δεκάρα για το αν πληγώνεσαι ή όχι... υπάρχουν και αυτοί οι χαρακτήρες... που κοιτάνε πως να σε εκμεταλλευτούν και να σε πληγώσουν, να σε βγάλουν από την μέση για δικό τους συμφέρον... τότε όμως, εσύ τι κάνεις? όταν τους 8εωρούσες φίλους σου και έκανες οτιδήποτε για να μην τους πληγώσεις? όταν σας άρεζε το ίδιο αγόρι, και έκανες στην άκρη, για να τον έχει αυτή? όταν ένοιω8ες τύψεις που ήσουν μαζί του, μήπως σας δεί αυτή μαζί και πληγω8εί? όταν εσύ ήξερες ότι αυτή δεν τον ενδιαφέρει, αλλά και πάλι δεν έμπαινες στον δρόμο της ούτε την πλήγωνες? τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση? όταν σε πολλές από τις αγαπημένες σου αναμνήσεις είναι και αυτή ένα μέρος? όταν την υπολογίζεις περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό?
Έτσι έγινε και με εμένα... μία κοπέλα που πραγματικά αγαπούσα και είχα μέσα στην καρδιά μου, και μου γύρισε την πλάτη όπως δεν 8α περίμενα ποτέ να το κάνει... μια κοπέλα που υπολόγιζα πάντα στα σχέδιά μου, και ας μην ήξερε πόσο φίλη την 8εωρούσα εγώ... μια κοπέλα που με έκανε να νοιώ8ω όμορφα παρ΄όλες τις κακιούλες που πετούσε που και πού.. γιατί ήξερα ότι της έλεγε για πλάκα, αφού ήταν αστεία και είχε χιούμορ... μόνο που τελικά τις εννοούσε... πολλές ήταν οι φορές που 8α μπορούσα να την καταλάβω, και όμως μάλλον δεν μπορούσα, ή ακόμη χειρότερα δεν ή8ελα... γιατί την εμπιστεύ8ηκα...
Απ'ότι φαίνεται είμαι ένας άν8ρωπος που τραβάει την ατυχία...
Και όμως, ένα συγκεκριμένο συμβάν με έκανε να καταλάβω τι άν8ρωπος ηταν τελικά και πόσο υπολόγιζε εμένα... όταν όμως εκείνη ήταν στεναχωρημένη και δεν ήταν στα καλά της, εγώ γινόμουν χαλί να με πατήσει... ήμουν εκεί και την στήριζα, την βοη8ούσα να ξεπεράσει τα προβλήματά της και να μην στεναχωριέται... και για ποιό λόγο? για να μου το ανταπωδώσει έτσι μια μέρα... γι'αυτό πρέπει πάντα να δίνετε αλλά και να παίρνετε... εγώ μόνο έδινα...
Δεν 8α αναφέρω το συγκεκριμένο συμβάν, αλλά φυσικά ούτε και ονόματα, για ευνόητους λόγους... δεν 8έλω να το μά8ει από εδώ, αν τύχει και το δεί δηλαδη, αλλά από εμένα... γιατί κάποιες φορές ο άν8ρωπος φτάνει στα όριά του, και ήρ8ε ο καιρός να τα πώ και έγω έξω από τα δόντια... να της τα πώ πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς δισταγμούς και τοίχους ανάμεσά μας...Την εκτιμούσα και την εμπιστευόμουν, αλλά τελικά, ήρ8ε η ώρα να γίνω σκληρή... να αφήσω τον χαρούμενο και ανοιχτό προς τους άλλους εαυτό μου, και να γίνω αυστηρή...
Αλλά κατά βά8ος... δεν 8έλω... δεν 8έλω να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους αν8ρώπους επειδή αυτή έτυχε να βρίσκεται στον δρόμο μου και να με πληγώσει...
Γι'αυτό λοιπόν την συγχωρώ, για όλα όσα μου έκανε, γιατί εγώ δεν είμαι άν8ρωπος που κρατάει κακία ή εκδικείται... και 8α προχωρήσω παρακάτω... 8α είμαι πλέον μόνο με τους αν8ρώπους που εκτιμώ και με εκτιμούν εξίσου... αυτούς που αγαπώ εγώ και ξέρω ότι με αγαπούν και αυτοί, γιατί μου δείχνουν με πράξεις την αγάπη τους, όχι μόνο με λόγια...
Καλό σας βράδυ λοιπόν... Ευχαριστώ που με ακούσατε για άλλη μια φορά...
Και μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε...

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

.βουτιά στο όνειρο...

και όμως... μου φαίνεται τόσο απίστευτο... που σε είδα... αλλά εσύ όχι... ήσουν τόσο όμορφος που δεν μπόρεσα να αντιστα8ώ στο να συνεχίσω να σε κοιτάω, και να σε ψάχνω... αλλά το λεωφορείο απομακρυνόταν και εσύ χανόσουν πίσω του... ήσουν τόσο υπέροχος... με αυτήν την μοναδική σου λάμψη, με 8άμπωσες για ακόμη μια φορά... δεν με είδες, αν και 8α το ή8ελα... όσο πιο κοντά σου μπορώ να είμαι, είναι για μένα μια κατάκτηση... μια ακόμη κατάκτηση για την κορυφή... για τα μάτια σου, που κά8ε φορά που τα κοιτώ βυ8ίζομαι μέσα τους... αλλά εσύ δεν το ξέρεις, και ούτε φαντάζεσαι πως νοιώ8ω εγώ... ίσως να έλεγες ότι απλά μου αρέσεις, αλλά 8α ήταν ένα ψέμα... η αγάπη μου για σένα δεν εκφράζεται με λέξεις... ή8ελα τόσο πολύ να σου γράψω ένα τραγούδι... βρήκα τους στίχους, βρήκα την μουσική, αλλά λείπεις εσύ... και εξάλλου, δεν 8α έδινες σημασία σε μένα... γιατί απλά είσαι τόσο τέλειος... και εγώ δεν σου ταιριάζω... είσαι ένα όνειρο και μια υπέροχη ανάμνηση, αφού έπαψα καιρό τώρα να σε έχω κοντά μου, και να σε βλέπω έστω για λίγο... κά8ε φορά όμως νοιώ8ω να πετάω... νοιώ8ω τόσο ανάλαφρη και χαρούμενη... και αυτες τις πεταλούδες... με πονάνε στο στομάχι... η καρδιά μου πάει να σπάσει... χτυπά τόσο δυνατά λές και 8έλει μόνη της να βγεί από μέσα μου για να έρ8ει κοντά σου... τα χέρια μου τρέμουν και αρχίζει η υπερένταση... ιδρώνω, και πονάω... πονάω στην καρδιά μου...
λένε, πως όταν κάτι είναι αλη8ινό δεν χάνεται... και συμφωνώ, αφού ακόμη δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι... να σε φαντάζομαι έτσι υπέροχο όπως είσαι... να 8υμάμαι εκείνες τις μαγικές στιγμές που με κοίταζες στα μάτια, και ένοιω8α λες και πέ8αινα... έλιωνα στις ακτίνες της λάμψης σου, και εσύ φαινόσουν να το διασκεδάζεις... το άγγιγμα σου... όταν μου έπιασες το χέρι για να χορέψουμε... ήταν τόσο... σαν... όνειρο... σαν τις ρομαντικές ταινίες που βλέπουμε και συνειδητοποιούμε πως τελικά η ζωή δεν είναι κα8όλου έτσι... με είχες διαψεύσει... με είχες κάνει να πιστεύω στα όνειρα που βγαίνουν αλη8ινά... και πετούσα... πετούσα μαζί σου, σε έναν ιδανικό κόσμο μέσα στα χρώματα και τις μουσικές, μέσα στην χαρά και την ευτυχία, μέσα στην ζωντάνια και το χαμόγελο... τελικά όμως, δεν υπάρχει happy end, και όσο και να μην 8έλω να το πιστέψω, όσο και αν 8έλω ακόμη να ελπίζω, ξέρω βα8ιά μέσα μου ότι εσύ έφυγες... και με άφησες πίσω να νομίζω πως με νοιάζεσαι... μέσα στην άγνοια και την χαζή αυτή χαρά... την χαρά μου που σε ξαναβλέπω... την παιδική αυτή αντίδραση μου κά8ε φορά που σε αντικρύζω...
η ψυχολογία μου έχει τα χάλια της... είμαι αφηρημένη, έχω νεύρα, κλαίω συνέχεια... σκέφτομαι πώς να απαλαχτώ από εσένα... αλλά οταν σε βλέπω, μου φτιάχνεις την διά8εση... με ανεβάζεις, έστω και αν μην μου μιλάς... έστω και αν δεν με κοιτάς...
αλλά είναι τόσο μάταιο... μου λείπεις, και δεν λέω να κάνω μια προσπά8εια να σε διαγράψω... γιατί σ'αγαπώ... αλλά έχω κουραστεί, και έπαψα πια να εν8ουσιάζομαι που με κοίταξες... προσπα8ώ να σε αγνοήσω, αλλά δεν μπορώ... γιατί είσαι απλά μια σελήνη στον κατάμαυρο ουρανό μου... ένας ήλιος στο σκοτάδι μου... ένα χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μου... μία μουσική στα βουβά όνειρά μου... ένας άγγελος στο πλευρό μου... μια κίνηση στην ακινησία μου... πως αλλιώς να στο πω... ομορφαίνεις τις μέρες μου, τις ώρες και τα λεπτά μου... ομορφαίνεις την ζωή μου... αλλά το αγνοείς, και ξέρω πως δεν 8έλεις να το παραδεχ8εις ότι σημαίνεις τόσα πολλά για μένα... αν και είσαι συνη8ισμένος στην γοητεία σου προς τις κοπέλες... είσαι συνη8ισμένος στις κατακτήσεις σου... αυτή η παιδικότητα στο ύφος σου, αυτή η γοητεία στις κινήσεις σου, αυτό το μυστήριο στην παρουσία σου, αυτή η μαγεία στο βλέμα σου... τα μάτια σου... αχ, τι να πώ εγώ για τα μάτια σου...?? είναι τόσο απίστευτα... μου αποκαλύπτουν πως είσαι ακόμη ένα παιδί, που του αρέσει να παίζει με ψυχές ανύμπορες σαν την δική μου... μου ξεκλειδώνουν τον κόσμο σου, την απέραντη άβυσσό σου, τα όνειρά σου, τις σκέψεις σου... και 8α ή8ελα τόσο απεγνωσμένα να είμαι μία από αυτές... μια σκέψη σου... 8α ή8ελα τόσο πολύ να ήξερα τι σκέφτεσαι κά8ε φορά που με βλέπεις... 8α ή8ελα τόσο πολύ να είμαι μέρος της ζωής σου... γιατί εσύ... εσύ είσαι ολόκληρη η δική μου...
όσο και να προσπα8ώ, κά8ε φορά έρχεσαι στα όνειρά μου, και με αναστατώσεις και πάλι... έρχεσαι στην μουσική μου, που κά8ε φορά που σε σκέφτομαι γίνεται μια μελωδία που υπνωτίζει ακόμη και τον πιο αδίστακτο και αρνητικό χαρακτήρα... έρχεσαι στον χορό μου, που κά8ε φορά που σε σκέφτομαι, μεταμορφώνομαι σε νύμφη του παραμυ8ιού, σε μια νεράιδα που μόνο της μέλημα είναι η δική σου ευτυχία... δεν ξέρω πως να αντιδράσω... δεν ξέρω καν αν αξίζει τον κόπο να ονειρεύομαι... κοίταξα από το μπαλκόνι, το φεγγάρι που φώτιζε τόσο όμορφα πάνω από την 8άλασσα, και κα8ρεφτιζόταν στα κατάμαυρα νερά... τα αστέρια που έλαμπαν με τόση χάρη και τόσο νάζι... σε σκέφτηκα, και συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά πόσο 8α ή8ελα να είμαι και πάλι στην αγκαλιά σου... έστω και κατα τύχη... έστω και για δυο δευτερόλεπτα... αρκεί να μύριζα το άρωμά σου... αυτήν την μυρωδιά που κά8ε φορά με υπνωτίζει... να κοίταγα για λίγο στα μάτια σου, στην καρδιά σου... να άγγιζα το τόσο απαλό δέρμα σου... τα μαγικά χέρια σου... τα απαλά μαλλιά σου... να είχα εσένα!
προσπα8ώντας να κρατήσω επαφή, χάνω τον εαυτό μου... σ'ακολου8ώ όπου και αν πας, αλλά οι δρόμοι μας δεν είναι σαν και αυτούς που δεν χωρίζουν ποτέ απ'ότι φαίνεται... νομίζω πως είναι καιρός να σε αφήσω, και να εγκαταλείψω αυτήν την σκέψη σου, την μορφή σου που με βασανίζει χρόνια τώρα... είναι καιρός να ανοίξω τον δικό μου δρόμο, μάλλον μακριά σου, γιατί δεν αντέχω άλλο να είμαι ενα ακόμη τρόπαιο στην συλλογή σου... ούτε να αδιαφορείς εσύ... 8έλω να είμαι εγώ αυτή που 8α βάλει το τέλος, όχι στην σχέση μας, αλλά σε αυτό που φαντάζομαι μόνη μου στα όνειρα μου... 8έλω να είμαι εγώ αυτή που 8α αντέξω να σε αποχωριστώ, όσο και να μην 8έλω... να είμαι δυνατή, και να ζήσω την ΔΙΚΗ μου ζωή, όχι μία ζωή γύρω από εσένα, που απλώς χαιρετάς... 8έλω να βιώσω συναισ8ήματα πέρα από εσένα, να γίνει κάποιος άλλος η πηγή της έμπνευσης μου, να γίνει κάποιος άλλος ο άν8ρωπός μου, κάποιος που να με αγαπάει εξίσου, που να με νοιάζεται εξίσου, και που να με προσέχει εξίσου... το ξέρω πως είναι δυσκολο, αλλά πρέπει...
ξέρεις, έχω παρατηρήσει κά8ε σπι8αμή του σώματός σου, τον τρόπο που κά8εσαι, που γελάς, που αντιδράς, που μιλάς, που κινείσαι... αλλά αυτό πρέπει να το αφήσω να φύγει... 8έλω να αποδεσμευτώ από εσένα, και να ζήσω... να ερωτευ8ώ και να αγαπήσω, όπως αγαπησα εσένα... και μην σου κακοφανεί... έσυ ήσουν αυτός που το επέλεξε... μακάρι να το διάβαζες αυτό, για να συνειδητοποιούσες τι πραγματικά νοιώ8ω για σένα... αλλά και να το διάβαζες, δεν 8α υπήρχε διαφορά στην συμπεριφορά σου... 8α ήσουν το ίδιο απόμακρος όπως είσαι πάντα... το ίδιο ξένος για μένα... μην σε παραξενεύει, το ήξερες... έτσι λοιπόν, σε αφήνω ήσυχο αφού μάλλον αυτό ζητάς και εσύ με τον τρόπο σου... στα είπα, έστω και αν μην τα άκουσες, 8α στα τραγουδήσω, ακόμη και αν δεν τα καταλάβεις... στα έχω αφιερώσει ήδη πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν πήγε το μυαλό σου... τώρα λοιπόν που σου το λέω ξεκά8αρα, 8έλω επίσης να σου πώ ότι 8έλω να είσαι ευτυχισμένος, έστω και αν δεν είμαι εγώ πλάι σου... γιατί όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να τον αφήσεις να φύγει... έτσι και εγώ αφήνω εσένα...γιατί ακριβώς σ'αγαπώ...
... Αντίο...

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

.αναρωτιέμαι...

γιατί πρέπει πάντα να είναι όλα τόσο περίπλοκα? γιατί πρέπει πάντα κάποιος να βγαίνει πληγωμένος από την ιστορία?? δεν αντέχεται πια αυτή η κατάσταση... άραγε.... ζω? πολλές φορές εχω πετύχει τον εαυτό μου να σκέφτεται για το πεπρωμένο, την μοίρα... υπάρχει άραγε αυτό που λένε ότι όλα είναι γραμμένα? εγώ ειλικρινά το πιστεύω... ότι όλα όσα 8α κάνουμε είναι προκα8ορισμένα... και σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο... σίγουρα όλα γίνονται για κάποιον λόγο... αλλά αυτόν τον λόγο ψάχνω απεγνωσμένα να βρω... και δεν μπορώ... και απελπίζομαι... και μετά πού κουράγιο για "νέες αναζητήσεις"?
η αλή8εια είναι ότι έχω ένα κενό... ένα συναισ8ηματικό κενό που συνεχώς προσπα8ώ να αναπληρώσω... νομίζω το ανέφερα ξανά... αλλά ό,τι και να κάνω, δεν έχει αποτελέσμα... και αναρωτιέμαι... μήπως τελικά εγώ είμαι το πρόβλημα? εγώ και οι συναισ8ηματισμοί μου? μήπως τελικά εγώ είμαι αυτή που δεν μπορώ να ξεπεράσω τους φόβους και τα κολληματά μου, και δημιουργώ μόνη μου το πρόβλημα στον εαυτό μου?? αλλά... αυτό... είναι δυνατό να συμβεί?? ειλικρινά, οτιδήποτε και αν κάνω, με βοη8άει απλώς περιστασιακά... οι φίλοι μου, οι παρέες μου, τα χόμπυ και οι ασχολίες μου... είναι αλή8εια ότι το διασκεδάζω... πραγματικά... μ'άρεσει να περνάω καιρό με τους φίλους μου, γιατί ειλικρινά κάποιοι από αυτούς με κάνουν να νοιώ8ω τόσο σημαντική και αλη8ινή... αλλά στην συνέχεια... όλα είναι για την στιγμή... μόλις μείνω μόνη με τις σκέψεις μου, όλη η χαρά και η ευ8υμία χάνονται μεμιάς... και τότε... ποιό το νόημα σε όλα αυτά?? γιατί πάντα κάτι πρέπει να λείπει?? μήπως απλά εγώ γίνομαι υπερβολική?? μήπως τελικά όλα βρίσκονται στο μυαλό και την φαντασία μου??
δεν ξέρω τι να πω... και ούτε και πώς να φερ8ώ... δεν ξέρω πως να αντιδράσω και να ξεπεράσω την όλη κατάσταση... νοιώ8ω απλά τόσο μόνη... 8έλω κάτι να ξεχνιέμαι... αλλά και αυτό ειναι της στιγμής... όπως και όλα τα άλλα... γι'αυτο δεν είμαι και ευτυχισμένη... και αναρωτιέμαι αν 8α υπάρξω και ποτέ... ίσως όλα αυτά να ακούγονται απαισιόδοξα, αλλά σίγουρα κάποιες φορές νοιώ8ω τόσο... έτσι!

γενικώς, είμαι άν8ρωπος χαρούμενος, χαμογελαστός, ευγενικός και ευδιά8ετος... με χιούμορ και όρεξη... αλλά πάντα κάποιες φορές, 8έλω να πιστεύω όλοι μας, έχουμε και τις στιγμές της απαισιοδοξίας και μοναξιάς μας...

γιατί να φανεί τόσο περίεργο σε κάποιον εάν 8υμώσω? γιατί απλά ποτέ δεν το κάνω... και με έχουν συνη8ήσει έτσι... έτσι μ'έμα8αν...
μ'αρέσει να είμαι καλά με όλους και να περνάω καλά με όλους... αλλά αυτό ποτέ δεν γίνεται... γι'αυτο και πληγώνομαι... υπερβολικά συχνά μπορώ να πω... αλλά επανέρχομαι... και μάλλον αυτό είναι το λά8ος μου... γιατί σε όλους φαίνομαι δυνατή... αλλά σχεδόν ποτέ δεν είμαι... ειδικά από συναισ8ηματικής απόψεως... και γι'αυτό ακριβώς 8α ή8ελα πάρα πολύ να είμαι μια "σκύλα"... με όλο το νόημα της λέξης... για να μην μου συμβαίνουν όλα όσα μου συμβαίνουν... γιατί έχω κουραστεί πλέον...
πού είναι το νόημα της ζωής? πού είναι οι περιπέτειες και η γλύκα της?
λένε ζήσε την κά8ε στιγμή... σαν να είναι η τελευταία σου... ακόμη κι έγω το λέω... αλλά το κάνω στ'αλή8εια? όχι... γιατί μάλλον δεν μπορώ...

όταν νοιώ8εις πως είσαι ανύπαρκτος, τι μπορείς να κάνεις? όταν κανείς δεν σε υπολογίζει? όταν όλοι σε αγνοούν? τότε πως πρέπει να φερ8είς εσύ? αυτήν την απάντηση ψάχνω... την αναζητώ με διάφορους τρόπους... αλλά ποτέ δεν βρισκω έναν που να μου ταιριάζει και να έχει και αποτέλεσμα... είναι αλή8εια ότι κατά καιρούς ανεβάζω την διά8εση μου, και νοιώ8ω καλά με τον εαυτό μου... έχω αυτοπεποί8ηση και ξέρω ότι αξίζω... είναι όμως φορές, που πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιός 8α βρε8εί να αγαπήσει εμένα? όταν ακόμη εγώ η ίδια δεν νοιώ8ω σίγουρη για τον εαυτό μου και τις ικανότητες μου? όταν νομίζεις ότι όλοι είναι καλύτεροι από εσένα? τι κάνεις τότε?
πάντα υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει και εσυ δεν το βλέπεις... έτσι λένε... εγώ πιστεύω ότι για μένα δεν υπάρχει... και αναρωτιέμαι αν 8α βρε8εί και ποτέ... όλοι στα λόγια μένουν... και σου δίνουν ελπίδες... οι πράξεις τους σε ανεβάζουν στα ουράνια... και μετά συνηδητοποιείς ότι τελικά όλα σε όσα πίστευες ήταν ένα μεγάλο και τραγικό ψέμα...
με τι δύναμη 8α ξανασηκω8είς έπειτα στα πόδια σου? με τι δύναμη 8α αρχίσεις ξανά να πιστεύεις στον εαυτό σου?

αλλά τελικά... ξέρετε τι λένε... η ελπίδα πε8αίνει πάντα τελευταία... γι'αυτο και εγώ πάντα 8α ελπίζω σε κάτι καλύτερο... και κάτι πιο... όμορφο...

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

.μεσάνυχτα....

έχω έμπνευση τώρα.... ή έστω έτσι νομίζω... νοιώ8ω πολύ όμορφα, αν και δεν ξέρω το γιατί... δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη, αλλά νοιώ8ω πως εκείνο το επίμονο κενό μέσα μου αρχίζει να χάνεται... παρ'όλο που πολλές φορές εμφανίζεται πολύ πιο επίπονο, όταν φεύγει, το ακολου8εί και αυτή η αίσ8ηση της μοναξιάς και της απελπισίας, που ταυτόχρονα παρασύρει και όλη την αυτοπεποί8ηση μου μαζί της... όση μου απέμεινε τουλάχιστον... αλλά οι αναμνήσεις μένουν εκεί... αναλοίωτες από την δύνη του χρόνου και των καταστάσεων... και όταν επανέρχονται, δημιουργούν τρύπες... τρύπες που πονάνε... πονάνε πολύ και δεν ξέρω πως να τις κάνω να κλείσουν... δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ, αλλά πραγματικά χαίρομαι όταν ασχολούμαι με πολλά πράγματα... ξεχνιέμαι... και αυτό σίγουρα είναι προς όφελός μου... αφού με κάνει να νοιώ8ω ευτυχισμένη με το παραμικρό... δεν ξέρω αν αυτά που γράφω σας εκφράζουν ή έστω τα καταλαβαίνετε, αλλά τουλάχιστον εκφράζομαι εγώ... έστω και έτσι... και γιατί εμείς οι άν8ρωποι έχουμε αυτό το κακό συνή8ειο, όταν βρισκόμαστε σε τέτοιες ά8λιες καταστάσεις, να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα από μόνοι μας?? γιατί να έχουμε την τάση να ακούμε 8λιβερή, λυπητερή μουσική όταν είμαστε χάλια?? για να γινόμαστε χειρότερα?? η αλή8εια είναι ότι η μουσική μας εκφράζει... προβάλει προς τα έξω τα συναισθήματά μας και μας βοη8άει στο να ξεσπάσουμε κάπως ή να ξεφύγουμε από αυτό που ζούμε, και δεν μας αρέσει... η μουσική για μένα δεν είναι χόμπυ, είναι τρόπος ζωής... και δεν 8έλω να επηρρεάζομαι από αυτούς που λένε ότι όλα αυτά είναι βλακείες... γιατί δεν είναι... από μικρή έμα8α να ξεχωρίζω τους ήχους και να εξασκώ την ακοή μου... έμα8α να ζώ με την μουσική, και δεν προκειται να αφήσω κανέναν να μου την πάρει... και για όσους δεν καταλαβαίνουν την σπουδαιότητά της... ε τότε αυτοί έχουν μεγάλη άγνοια...
για να μείνω όμως εντός 8έματος, 8έλω να συμπληρώσω πως λατρεύω να κά8ομαι το βράδυ, ίσως και 3 η ώρα τα ξημερώματα, στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, χαζεύοντας τα φώτα της πανέμορφης 8εσσαλονίκης... τα αστέρια που λάμπουν ασυναίσ8ητα στον σκούρο μπλέ νυχτερινό ουρανό και το φεγγάρι υπέροχο να φέγγει παρέα με τα φώτα της πόλης... η ομορφιά αυτού του τοπίου δεν περιγράφεται ούτε με χίλιες λέξεις, οπότε όσα και να πώ εγώ είναι περιττά... με την δροσερή βραδυνή αύρα να σε χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο, την ομιχλώδη ατμόσφαιρα με το κρύο της εποχής, την απόλυτη ησυχία της σιωπής στον έρημο δρόμο, κα8ώς και τον βυ8ό των σκέψεων σου, δεν μπορείς να αντιστα8είς στην απίστευτη έλξη της νυχτερινής περιπλάνησης στα βά8η του μυαλού σου... ούτε και σε ένα φλυτζάνι ζεστή γλυκιά σοκολάτα, βουλιάζοντας σε έναν άνετο μαλακό καναπέ και τυλιγμένη με την υπέροχη μάλλινη ζακέτα, δώρο του καλού σου τα περασμένα χριστούγεννα... δεν μπορείς να αντιστα8είς στην ακαταμάχητη επίδραση της νυχτερινής περισυλλογής στον κόσμο των ονείρων και των αναμνήσεων...

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

.σήμερα....

και όμως είμαι εδώ... είπα για αλλαγή να κάνω κάτι διαφορετικό... :)