... τα δάκρυά σου φέρνουν την βροχή, καταλαβαίνεις ότι η φύση σε καταλαβαίνει...
... τα φτερά σου έχουν κοπεί και νοιώ8εις μόνος, τότε είναι που η γή κλαίει μαζί σου...
... το χαμόγελό σου ξε8ωριάζει, τότε είναι που οι αναμνήσεις επανέρχονται...
... δεν είσαι καλά, τότε είναι που χρειάζεσαι την Αγάπη...
... ξέρεις πως όλα 8α πάνε καλά, ακόμη και αν δεν το πιστεύεις στ'αλή8εια...... κανείς δεν πιστεύει σε σένα, εσύ πως να πιστέψεις στον εαυτό σου?
... κλαίς γιατί έτσι νοιώ8εις...... δεν είσαι σίγουρος για τίποτα, και συνεχίζεις να ελπίζεις...
... 8έλεις απλά να μείνεις μόνος και να σκεφτείς...
... το σκοτάδι είναι το ιδανικό μέρος για σένα...
... για ακόμη μια φορά ανακαλύπτεις πως διαφέρεις...... τελικά, τίποτα δεν αξίζει...
... τελικά, τίποτα δεν σου πάει καλά...
... είσαι άτυχος σε όλα...... ο μόνος τρόπος να ξεσπάσεις είναι να γράψεις...
... είσαι λυπημένος και κανείς δεν μπορεί να σε κάνει καλά εκτός από έναν...... όντος δεν έχεις κανέναν άλλον από τον εαυτό σου...
... δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα και για κανέναν...
... όλα σου πάνε στραβά, και εσύ ακόμη αντέχεις...... ποτέ κανείς δεν σε ακούει πραγματικά...
... κανείς δεν σε καταλαβαίνει...
... ψάχνεις την ελπίδα και δεν μπορείς να την βρείς...... αναζητάς ένα ζωντανό λουλουδάκι σε ένα τεράστιο καμμένο δάσος... ... ακούς τον ήχο της βροχής και 8έλεις να χα8είς στον ωκεανό μαζί της...... η μοναξιά σου χτυπά κα8ημερινά την πόρτα και εσύ παραδίνεσαι χωρίς καμία αντίσταση, ξέροντας πως δεν έχει κανένα νόημα να παλέψεις για μια μάχη που έχεις ήδη χάσει... ... ξέρεις πως κανένας δεν 8α παρατηρήσει την απουσία σου... ... ξέρεις πως δεν λείπεις σε κανέναν... ... ξέρεις πως 8α έρ8ει το τέλος σου, και κανείς δεν 8α στεναχωρη8εί που φεύγεις...
... δίνεις τα πάντα και δεν παίρνεις τίποτα... ... επιλέγεις να βοη8ήσεις παρά να βοη8η8είς...... επιλέγεις να δώσεις και όχι να πάρεις...
... επιλέγεις να συγχωρήσεις και όχι να συγχωρη8είς...... επιλέγεις να παρηγορήσεις και όχι να παρηγορη8είς...
... επιλέγεις να κάνεις καλό στους άλλους και όχι σε σένα...... με μάτια κόκκινα από κλάμα 8ές να ξεφύγεις και δεν μπορείς...
... απλά δεν είσαι καλά... ... νοιώ8εις σαν στο σπίτι σου...
... το δάσος είναι μια φωλιά για σένα...... η μουσική σε ταξιδεύει εκεί που δεν μπορείς να πας αλλιώς...... η μοναδική σου διέξοδος είναι μια βόλτα στο πάρκο το βράδυ...
... η μόνη σου συντροφιά είναι η σιωπή...
... ανακαλύπτεις πως τελικά η ζωή είναι ένα παιχνίδι...
... όταν τον αγαπάς και το ξέρει...
Χμμ...
Αρχικά καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Δεν ξέρω ακριβώς από που να αρχίσω... βλέπετε είχα αρκέτα να γράψω στο μυαλό μου, αλλα μου διαφεύγουν αυτην την στιγμή...
Είναι αλή8εια πως συνέβησαν αρκετά πράγματα τώρα τελευταία... και έτσι, παρατηρώ ότι τελικά η κα8ημερινότητα δεν είναι και τοοοσο ρουτίνα όσο την 8εωρούμε...
Τέλος πάντων, είναι πράγματα που με κάνουν λιγάκι ευτυχισμένη... ένα καινούριο μήνυμα από έναν φίλο στο κινητό, μία συνομιλία με έναν γνωστό στο μσν, μια τυχαία συνάντηση με μια παλιά συμμα8ήτρια στο φροντιστήριο, ακόμη και μια συζήτηση στο διάλλειμα με φίλους που είχαμε λιγάκι απομακρυν8εί χωρίς λόγο... όλα αυτά, και πολλάαα ακόμη άλλα, συν8έτουν μια πιο χαρούμενη διά8εση για ζωή...
Θα μπορούσα να ξεκινήσω με την τυχαία συνάντηση που λέγαμε... ναι! Την είχα ξαναδεί, αλλά εκείνη δεν με είδε... και την κυριακή του διαγωνίσματος έτυχε να βρισκόμαστε να γράφουμε το ίδιο μά8ημα στην ίδια αί8ουσα: μα8ηματικά κατεύ8υνσης στην αί8ουσα 13! Με το που την είδα, αναρωτή8ηκα αν 8α με καταλάβει, ή έστω αν με 8υμάται... τελικά, μετά το υπέροχο 3ωράκι πάνω απ΄το διαγώνισμα, και με αφορμή την παράδοση του γραπτού μου, την χαιρέτησα, και της 8ύμησα πως κάποτε παίζαμε μαζί στο διάλλειμα, στην αυλή του σχολείου... ναι, μετά 8υμή8ηκε ποιά ήμουν... βέβαια, διέκρινα πως δεν χάρηκε και τόσο που με είδε... αντι8έτως, εγώ είχα εν8ουσιαστεί... αλλά εντάξει, όλοι οι άν8ρωποι είμαστε διαφορετικοί, και ο κα8ένας από μας αντιλαμβάνεται αλλιώς κάποια πράγματα...
Συνεχίζοντας, 8α μπορούσα να μιλήσω για τους τωρινούς συμμα8ητές μου... όλοι πολύ καλά παιδιά, και ο κα8ένας με την τρέλα του! :D
Είναι αλή8εια, πως τους αγαπώ όλους... να φανταστείτε, τα πρώτα ακόμη χρόνια της κοινής σχολικής μας ζωής, δεν άντεχα την αποχώρηση... 8υμάμαι χαρακτηριστικά, μετά την τελευταία μέρα των εξετάσεων, να πηγαίνω σπίτι και να κλαίω... ναι, από τότε υπερβολικά συναισ8ηματική... έλεγα "πώς 8α αντέξω τρείς ολόκληρους μήνες χωρίς να τους δώ?" και έπειτα έβαζα τα κλάματα... βέβαια, ομολογώ ότι έγιναν αρκετές προσπά8ειες καλοκαιρινών συναντήσεων... ωστόσο, εγώ ήμουν χαλκιδική με τους γονείς μου, και αδυνατούσα να δω τα παιδιά... εξάλλου ήμουν και μικρή για να μείνω μόνη μου στην Θεσσαλονίκη... παρόλα αυτά, οι επαφές μας κρατή8ηκαν στα8ερές, έχοντας όμως χάσει πολύτιμο χρόνο με τους φίλους μου... χρόνο και εμπειρίες που τώρα πλέον δεν μπορώ να αναπληρώσω... "Κατερίνα εμείς σε 8έλουμε, αλλά εσύ ποτέ δεν ακολου8είς..." λόγια μιας πολυ γλυκιάς συμμα8ήτριας μου... είναι αλή8εια, και λυπάμαι πολύ που ισχύει κάτι τέτοιο... αλλά κά8ε σάββατο κάτι έβγαινε, και πολλές φορές 8α ήταν ή ταξίδι με τους γονείς, ή χορευτικό, διάβασμα και κούραση... με τί κουράγιο και ποιά όρεξη να βγείς σάββατο απόγευμα, όταν μόλις μια ώρα πρίν, είχες ωδείο, διάβασμα και χόρο, και είσαι πτώμα? και όμως... έπρεπε να σκεφτώ ότι μόλις βρε8ώ με τα παιδιά 8α ξεχαστούν όλα... και είναι αλή8εια! κά8ε φορά που τους βλέπω μου φτιάχνει η διά8εση... δεν μπορώ να πω φυσικά πως μένει έτσι για όλη την μέρα, αλλά και αυτο εξαρτάται από το τι 8α συμβεί στο σχολείο... πραγματικά, με έχουν ρωτήσει πολλές φορές τα κορίτσια "Ρε Κατερίνα που την βρίσκεις την όρεξη πρωί πρωί?"... ε και τί να τους πω? :P
Φυσικά, είχαμε φτάσει και σε ση
μείο, όχι να μαλώσουμε, αλλά να αποκρυώσουμε... και εκείνο ήταν και η μεγάλη απογοήτευση για μένα... χωρίς να ξέρω τι φταίει, έφτασα να κά8ομαι μόνη μου, και το 80% (για να μην πω παραπάνω) των κοριτσιών της τάξης να με αγνοούν... όπως καταλαβαίνετε, έπεσα από τα σύννεφα, και απογοητεύτηκα όσο δεν πάει... είχα φτάσει στο σημείο να εύχομαι να έρ8ει η τρίτη λυκείου για να μην ξαναβρε8ώ εκεί μέσα... είναι τόσο λυπηρό να σου φέρονται έτσι, χωρίς να ξέρεις καν τι φταίει... "Εμείς έχουμε μια πολύ υγιή φιλία με τα κορίτσια.." μου είπε η ίδια κοπέλα... ναι, αλλά αυτό που έβλεπα εγώ δεν πλησίαζε καν σ'αυτό που μου είπε εκείνη... το να απομακρύνεις έναν άν8ρωπο που αποζητά την παρέα σου δεν δείχνει υγεία... δεν δείχνει καν φιλία... φυσικά, υποψιάζομαι τι μπορεί να φταίει... ο βασικός κορμός της δικής τους παρέας είναι τρείς από αυτές... και όλα γύριζαν γύρω τους... όταν λοιπόν η μία από αυτές ίσως έχει πρόβλημα μαζί μου, και όλη η παρέα 8α με κάνει πέρα... αυτό το συνειδητοποίησα πολύ έντονα... και το 8έμα είναι, ότι όλα είναι στο μυαλό τους... νομίζουν ότι απειλούνται, και έτσι αμύνονται, με το να επιτεί8ενται εκέι που ξέρουν ότι πονάει... αλλά καμία από αυτές δεν έκατσε έστω και μια φορά να ακούσει και την δική μου πλευρά... όπως όλοι ξέρουμε, κά8ε νόμισμα έχει δύο όψεις... γίνεται λοιπόν εσύ να είσαι σίγουρος, και να επιμένεις ότι όλα τα νομίσματα έχουν μόνο μία? και όμως, αυτό συνέβη στην δική μου περίπτωση... μία ανάρτηση που έκανα όταν απογοητεύτηκα περισσότερο με αυτά τα κορίτσια... εξηγεί αρκετά...
Πλέον δεν 8α ξεχνάω τι έχει συμβεί... 8α περνώ όμως καλά, αλλά 8α είμαι πάντα επιφυλακτική... γιατί δεν 8έλω να ξαναπεράσω τα ίδια....
"[...] τότε όμως, εσύ τι κάνεις? όταν τους 8εωρούσες φίλους σου και έκανες οτιδήποτε για να μην τους πληγώσεις? όταν σας άρεζε το ίδιο αγόρι, και έκανες στην άκρη, για να τον έχει αυτή? όταν ένοιω8ες τύψεις που ήσουν μαζί του, μήπως σας δεί αυτή μαζί και πληγω8εί? όταν εσύ ήξερες ότι αυτή δεν τον ενδιαφέρει, αλλά και πάλι δεν έμπαινες στον δρόμο της ούτε την πλήγωνες? τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση? όταν σε πολλές από τις αγαπημένες σου αναμνήσεις είναι και αυτή ένα μέρος? όταν την υπολογίζεις περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό? [...]"αυτός 8εωρώ πως ήταν και ο λόγος που συνέβησαν όλα αυτά... γιατί ενώ εγώ τον αγαπάω, έκανα στην άκρη, και δεν είπα τίποτα... όλοι με συμβουλέουν να μην λέω τέτοια πράγματα, για να μην τα εκμεταλευτούν για να με πληγώσουν... και είναι αλή8εια... όμως υπάρχει και η περίπτωση, να μην τους το πείς, και αυτοί να νοιώ8ουν το ίδιο... τότε τι κάνεις? δεν έχει κανένα νόημα πλέον... το παιδί είναι δεσμευμένο, όπως και η "φίλη" μου... και έτσι εγώ έμεινα πάλι μονάχη...
Δεν με νοιάζει... δεν 8έλω να με νοιάζει, γιατί πραγματικά έχω αν8ρώπους δίπλα μου που αγαπώ και με αγαπάνε... και ας μην είναι οι συμμα8ητές μου... δεν έχει σχέση... τουλάχιστον ξέρω πως υπαρχουν και κάποιοι που νοιάζονται και με υπολογίζουν... αυτό και μόνο, για μένα προσωπικά, είναι κατόρ8ωμα...
Και για να μην διαδίδω συνεχώς αρνητική ενέργεια, ναι, υπάρχουν και συμμα8ητές μου που κάνουμε παρέα και περνάμε καλά, έστω και αν αυτά που λέμε και κάνουμε για τους "άλλους" είναι βλακείες... έστω και αν απλά συζητάμε, με κάνουν να μην 8έλω να φύγω από το σχολείο... αυτό, τις τελευταίες μέρες... δεν 8έλω να το γρουσουζέψω, αλλά μακάρι να μείνει έτσι... να έχω και κάτι στα8ερό... γιατί και αυτό χρειάζεται...
Σήμερα κάναμε κατάληψη... που λέει ο λόγος δηλαδή! Το σχολείο καταλήφ8ηκε από ησυχία, βροχή και κρύο... ψηφίσατε ναι στην κατάληψη? μήπως ψηφίσατε όχι? όπως και να έχει, 8α έχετε φύγει όλοι μέχρι τις 11... μιά ζωή, εμείς που ψηφίζαμε όχι κα8όμασταν και φυλούσαμε το σχολείο, σε αντί8εση με τους μάγκες που άρχιζαν την κατάληψη, και φεύγανε στο 1ο μισάωρο!
Τελος πάντων, το 8έμα είναι πως σήμερα γύρισα σπίτι στις 10, διάβασα, έπαιξα βιολί και μπήκα και ίντερνετ! Τώρα μάλλον 8α πάω για ύπνο... :P
Όπως και να 'χει, σήμερα είμαι καλά... και 8έλω να συνεχίσω να είμαι έτσι... αν και, μεταξύ μας, τωρα τελευταία μόνο καλά δεν είμαι... :PΦιλάκια πολλά σε όλους σας! να έχετε ένα όμορφο απόγευμα... ;)
Υ.Γ. Γιατί πρέπει να ξέρουμε... >> Φιλία: (η) ουσ. αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε δυο ή περισσότερα άτομα.
Όλοι την χρειαζόμαστε... και καλό είναι να την αναζητούμε, έστω και αν αυτό μας πάρει πολύ χρόνο και προσπά8εια... γιατί πραγματικά αξίζει να την έχεις... ;)
