... τα δάκρυά σου φέρνουν την βροχή, καταλαβαίνεις ότι η φύση σε καταλαβαίνει...
... τα φτερά σου έχουν κοπεί και νοιώ8εις μόνος, τότε είναι που η γή κλαίει μαζί σου...
... το χαμόγελό σου ξε8ωριάζει, τότε είναι που οι αναμνήσεις επανέρχονται...
... δεν είσαι καλά, τότε είναι που χρειάζεσαι την Αγάπη...
... ξέρεις πως όλα 8α πάνε καλά, ακόμη και αν δεν το πιστεύεις στ'αλή8εια...... κανείς δεν πιστεύει σε σένα, εσύ πως να πιστέψεις στον εαυτό σου?
... κλαίς γιατί έτσι νοιώ8εις...... δεν είσαι σίγουρος για τίποτα, και συνεχίζεις να ελπίζεις...
... 8έλεις απλά να μείνεις μόνος και να σκεφτείς...
... το σκοτάδι είναι το ιδανικό μέρος για σένα...
... για ακόμη μια φορά ανακαλύπτεις πως διαφέρεις...... τελικά, τίποτα δεν αξίζει...
... τελικά, τίποτα δεν σου πάει καλά...
... είσαι άτυχος σε όλα...... ο μόνος τρόπος να ξεσπάσεις είναι να γράψεις...
... είσαι λυπημένος και κανείς δεν μπορεί να σε κάνει καλά εκτός από έναν...... όντος δεν έχεις κανέναν άλλον από τον εαυτό σου...
... δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα και για κανέναν...
... όλα σου πάνε στραβά, και εσύ ακόμη αντέχεις...... ποτέ κανείς δεν σε ακούει πραγματικά...
... κανείς δεν σε καταλαβαίνει...
... ψάχνεις την ελπίδα και δεν μπορείς να την βρείς...... αναζητάς ένα ζωντανό λουλουδάκι σε ένα τεράστιο καμμένο δάσος... ... ακούς τον ήχο της βροχής και 8έλεις να χα8είς στον ωκεανό μαζί της...... η μοναξιά σου χτυπά κα8ημερινά την πόρτα και εσύ παραδίνεσαι χωρίς καμία αντίσταση, ξέροντας πως δεν έχει κανένα νόημα να παλέψεις για μια μάχη που έχεις ήδη χάσει... ... ξέρεις πως κανένας δεν 8α παρατηρήσει την απουσία σου... ... ξέρεις πως δεν λείπεις σε κανέναν... ... ξέρεις πως 8α έρ8ει το τέλος σου, και κανείς δεν 8α στεναχωρη8εί που φεύγεις...
... δίνεις τα πάντα και δεν παίρνεις τίποτα... ... επιλέγεις να βοη8ήσεις παρά να βοη8η8είς...... επιλέγεις να δώσεις και όχι να πάρεις...
... επιλέγεις να συγχωρήσεις και όχι να συγχωρη8είς...... επιλέγεις να παρηγορήσεις και όχι να παρηγορη8είς...
... επιλέγεις να κάνεις καλό στους άλλους και όχι σε σένα...... με μάτια κόκκινα από κλάμα 8ές να ξεφύγεις και δεν μπορείς...
... απλά δεν είσαι καλά... ... νοιώ8εις σαν στο σπίτι σου...
... το δάσος είναι μια φωλιά για σένα...... η μουσική σε ταξιδεύει εκεί που δεν μπορείς να πας αλλιώς...... η μοναδική σου διέξοδος είναι μια βόλτα στο πάρκο το βράδυ...
... η μόνη σου συντροφιά είναι η σιωπή...
... ανακαλύπτεις πως τελικά η ζωή είναι ένα παιχνίδι...
... όταν τον αγαπάς και το ξέρει...
Χμμ...
Αρχικά καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Δεν ξέρω ακριβώς από που να αρχίσω... βλέπετε είχα αρκέτα να γράψω στο μυαλό μου, αλλα μου διαφεύγουν αυτην την στιγμή...
Είναι αλή8εια πως συνέβησαν αρκετά πράγματα τώρα τελευταία... και έτσι, παρατηρώ ότι τελικά η κα8ημερινότητα δεν είναι και τοοοσο ρουτίνα όσο την 8εωρούμε...
Τέλος πάντων, είναι πράγματα που με κάνουν λιγάκι ευτυχισμένη... ένα καινούριο μήνυμα από έναν φίλο στο κινητό, μία συνομιλία με έναν γνωστό στο μσν, μια τυχαία συνάντηση με μια παλιά συμμα8ήτρια στο φροντιστήριο, ακόμη και μια συζήτηση στο διάλλειμα με φίλους που είχαμε λιγάκι απομακρυν8εί χωρίς λόγο... όλα αυτά, και πολλάαα ακόμη άλλα, συν8έτουν μια πιο χαρούμενη διά8εση για ζωή...
Θα μπορούσα να ξεκινήσω με την τυχαία συνάντηση που λέγαμε... ναι! Την είχα ξαναδεί, αλλά εκείνη δεν με είδε... και την κυριακή του διαγωνίσματος έτυχε να βρισκόμαστε να γράφουμε το ίδιο μά8ημα στην ίδια αί8ουσα: μα8ηματικά κατεύ8υνσης στην αί8ουσα 13! Με το που την είδα, αναρωτή8ηκα αν 8α με καταλάβει, ή έστω αν με 8υμάται... τελικά, μετά το υπέροχο 3ωράκι πάνω απ΄το διαγώνισμα, και με αφορμή την παράδοση του γραπτού μου, την χαιρέτησα, και της 8ύμησα πως κάποτε παίζαμε μαζί στο διάλλειμα, στην αυλή του σχολείου... ναι, μετά 8υμή8ηκε ποιά ήμουν... βέβαια, διέκρινα πως δεν χάρηκε και τόσο που με είδε... αντι8έτως, εγώ είχα εν8ουσιαστεί... αλλά εντάξει, όλοι οι άν8ρωποι είμαστε διαφορετικοί, και ο κα8ένας από μας αντιλαμβάνεται αλλιώς κάποια πράγματα...
Συνεχίζοντας, 8α μπορούσα να μιλήσω για τους τωρινούς συμμα8ητές μου... όλοι πολύ καλά παιδιά, και ο κα8ένας με την τρέλα του! :D
Είναι αλή8εια, πως τους αγαπώ όλους... να φανταστείτε, τα πρώτα ακόμη χρόνια της κοινής σχολικής μας ζωής, δεν άντεχα την αποχώρηση... 8υμάμαι χαρακτηριστικά, μετά την τελευταία μέρα των εξετάσεων, να πηγαίνω σπίτι και να κλαίω... ναι, από τότε υπερβολικά συναισ8ηματική... έλεγα "πώς 8α αντέξω τρείς ολόκληρους μήνες χωρίς να τους δώ?" και έπειτα έβαζα τα κλάματα... βέβαια, ομολογώ ότι έγιναν αρκετές προσπά8ειες καλοκαιρινών συναντήσεων... ωστόσο, εγώ ήμουν χαλκιδική με τους γονείς μου, και αδυνατούσα να δω τα παιδιά... εξάλλου ήμουν και μικρή για να μείνω μόνη μου στην Θεσσαλονίκη... παρόλα αυτά, οι επαφές μας κρατή8ηκαν στα8ερές, έχοντας όμως χάσει πολύτιμο χρόνο με τους φίλους μου... χρόνο και εμπειρίες που τώρα πλέον δεν μπορώ να αναπληρώσω... "Κατερίνα εμείς σε 8έλουμε, αλλά εσύ ποτέ δεν ακολου8είς..." λόγια μιας πολυ γλυκιάς συμμα8ήτριας μου... είναι αλή8εια, και λυπάμαι πολύ που ισχύει κάτι τέτοιο... αλλά κά8ε σάββατο κάτι έβγαινε, και πολλές φορές 8α ήταν ή ταξίδι με τους γονείς, ή χορευτικό, διάβασμα και κούραση... με τί κουράγιο και ποιά όρεξη να βγείς σάββατο απόγευμα, όταν μόλις μια ώρα πρίν, είχες ωδείο, διάβασμα και χόρο, και είσαι πτώμα? και όμως... έπρεπε να σκεφτώ ότι μόλις βρε8ώ με τα παιδιά 8α ξεχαστούν όλα... και είναι αλή8εια! κά8ε φορά που τους βλέπω μου φτιάχνει η διά8εση... δεν μπορώ να πω φυσικά πως μένει έτσι για όλη την μέρα, αλλά και αυτο εξαρτάται από το τι 8α συμβεί στο σχολείο... πραγματικά, με έχουν ρωτήσει πολλές φορές τα κορίτσια "Ρε Κατερίνα που την βρίσκεις την όρεξη πρωί πρωί?"... ε και τί να τους πω? :P
Φυσικά, είχαμε φτάσει και σε ση
μείο, όχι να μαλώσουμε, αλλά να αποκρυώσουμε... και εκείνο ήταν και η μεγάλη απογοήτευση για μένα... χωρίς να ξέρω τι φταίει, έφτασα να κά8ομαι μόνη μου, και το 80% (για να μην πω παραπάνω) των κοριτσιών της τάξης να με αγνοούν... όπως καταλαβαίνετε, έπεσα από τα σύννεφα, και απογοητεύτηκα όσο δεν πάει... είχα φτάσει στο σημείο να εύχομαι να έρ8ει η τρίτη λυκείου για να μην ξαναβρε8ώ εκεί μέσα... είναι τόσο λυπηρό να σου φέρονται έτσι, χωρίς να ξέρεις καν τι φταίει... "Εμείς έχουμε μια πολύ υγιή φιλία με τα κορίτσια.." μου είπε η ίδια κοπέλα... ναι, αλλά αυτό που έβλεπα εγώ δεν πλησίαζε καν σ'αυτό που μου είπε εκείνη... το να απομακρύνεις έναν άν8ρωπο που αποζητά την παρέα σου δεν δείχνει υγεία... δεν δείχνει καν φιλία... φυσικά, υποψιάζομαι τι μπορεί να φταίει... ο βασικός κορμός της δικής τους παρέας είναι τρείς από αυτές... και όλα γύριζαν γύρω τους... όταν λοιπόν η μία από αυτές ίσως έχει πρόβλημα μαζί μου, και όλη η παρέα 8α με κάνει πέρα... αυτό το συνειδητοποίησα πολύ έντονα... και το 8έμα είναι, ότι όλα είναι στο μυαλό τους... νομίζουν ότι απειλούνται, και έτσι αμύνονται, με το να επιτεί8ενται εκέι που ξέρουν ότι πονάει... αλλά καμία από αυτές δεν έκατσε έστω και μια φορά να ακούσει και την δική μου πλευρά... όπως όλοι ξέρουμε, κά8ε νόμισμα έχει δύο όψεις... γίνεται λοιπόν εσύ να είσαι σίγουρος, και να επιμένεις ότι όλα τα νομίσματα έχουν μόνο μία? και όμως, αυτό συνέβη στην δική μου περίπτωση... μία ανάρτηση που έκανα όταν απογοητεύτηκα περισσότερο με αυτά τα κορίτσια... εξηγεί αρκετά...
Πλέον δεν 8α ξεχνάω τι έχει συμβεί... 8α περνώ όμως καλά, αλλά 8α είμαι πάντα επιφυλακτική... γιατί δεν 8έλω να ξαναπεράσω τα ίδια....
"[...] τότε όμως, εσύ τι κάνεις? όταν τους 8εωρούσες φίλους σου και έκανες οτιδήποτε για να μην τους πληγώσεις? όταν σας άρεζε το ίδιο αγόρι, και έκανες στην άκρη, για να τον έχει αυτή? όταν ένοιω8ες τύψεις που ήσουν μαζί του, μήπως σας δεί αυτή μαζί και πληγω8εί? όταν εσύ ήξερες ότι αυτή δεν τον ενδιαφέρει, αλλά και πάλι δεν έμπαινες στον δρόμο της ούτε την πλήγωνες? τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση? όταν σε πολλές από τις αγαπημένες σου αναμνήσεις είναι και αυτή ένα μέρος? όταν την υπολογίζεις περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό? [...]"αυτός 8εωρώ πως ήταν και ο λόγος που συνέβησαν όλα αυτά... γιατί ενώ εγώ τον αγαπάω, έκανα στην άκρη, και δεν είπα τίποτα... όλοι με συμβουλέουν να μην λέω τέτοια πράγματα, για να μην τα εκμεταλευτούν για να με πληγώσουν... και είναι αλή8εια... όμως υπάρχει και η περίπτωση, να μην τους το πείς, και αυτοί να νοιώ8ουν το ίδιο... τότε τι κάνεις? δεν έχει κανένα νόημα πλέον... το παιδί είναι δεσμευμένο, όπως και η "φίλη" μου... και έτσι εγώ έμεινα πάλι μονάχη...
Δεν με νοιάζει... δεν 8έλω να με νοιάζει, γιατί πραγματικά έχω αν8ρώπους δίπλα μου που αγαπώ και με αγαπάνε... και ας μην είναι οι συμμα8ητές μου... δεν έχει σχέση... τουλάχιστον ξέρω πως υπαρχουν και κάποιοι που νοιάζονται και με υπολογίζουν... αυτό και μόνο, για μένα προσωπικά, είναι κατόρ8ωμα...
Και για να μην διαδίδω συνεχώς αρνητική ενέργεια, ναι, υπάρχουν και συμμα8ητές μου που κάνουμε παρέα και περνάμε καλά, έστω και αν αυτά που λέμε και κάνουμε για τους "άλλους" είναι βλακείες... έστω και αν απλά συζητάμε, με κάνουν να μην 8έλω να φύγω από το σχολείο... αυτό, τις τελευταίες μέρες... δεν 8έλω να το γρουσουζέψω, αλλά μακάρι να μείνει έτσι... να έχω και κάτι στα8ερό... γιατί και αυτό χρειάζεται...
Σήμερα κάναμε κατάληψη... που λέει ο λόγος δηλαδή! Το σχολείο καταλήφ8ηκε από ησυχία, βροχή και κρύο... ψηφίσατε ναι στην κατάληψη? μήπως ψηφίσατε όχι? όπως και να έχει, 8α έχετε φύγει όλοι μέχρι τις 11... μιά ζωή, εμείς που ψηφίζαμε όχι κα8όμασταν και φυλούσαμε το σχολείο, σε αντί8εση με τους μάγκες που άρχιζαν την κατάληψη, και φεύγανε στο 1ο μισάωρο!
Τελος πάντων, το 8έμα είναι πως σήμερα γύρισα σπίτι στις 10, διάβασα, έπαιξα βιολί και μπήκα και ίντερνετ! Τώρα μάλλον 8α πάω για ύπνο... :P
Όπως και να 'χει, σήμερα είμαι καλά... και 8έλω να συνεχίσω να είμαι έτσι... αν και, μεταξύ μας, τωρα τελευταία μόνο καλά δεν είμαι... :PΦιλάκια πολλά σε όλους σας! να έχετε ένα όμορφο απόγευμα... ;)
Υ.Γ. Γιατί πρέπει να ξέρουμε... >> Φιλία: (η) ουσ. αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε δυο ή περισσότερα άτομα.
Όλοι την χρειαζόμαστε... και καλό είναι να την αναζητούμε, έστω και αν αυτό μας πάρει πολύ χρόνο και προσπά8εια... γιατί πραγματικά αξίζει να την έχεις... ;)
Έχω αρκετά να πώ... αλλά αυτήν την ανάρτηση 8α ή8ελα να την αφιερώσω σε κάποιες ψυχούλες, που τελευταία με έχουν κάνει να τις λατρέψω, και τις αγαπώ πολύ πολύ πολύ.!!
Μια από αυτές, λοιπόν, έμα8α ότι είναι πολύ στεναχωρημένη, για τους δικούς της λόγους... 8α ή8ελα να της πώ ότι είναι αξιολάτρευτη και δεν είναι ανάγκη να στεναχωριέται για τίποτα... Μαράκι μου σου αξίζει να χαμογελάς, και ό,τι και να συμβαίνει, αυτό το ωραίο προσωπάκι δεν πρέπει να είναι μέσα στα δάκρυα... με τον καιρό 8α βρείς τις λύσεις που ψάχνεις, και που ξέρεις, μπορεί με τον νέο κύκλο γνωριμιών σου να έχεις μία καλύτερη διά8εση... μην προδια8έτεις τίποτα, και απλά κάνε κουράγιο καλή μου... και να είσαι σίγουρη ότι όλα 8α διορ8ω8ούν, και όλοι στο τέλος 8α δικαιω8ούμε... ;)
Στον Χρήστο από hw, που με έχει τρελάνει να με δεί κακιά, και του αρέσουν πολύ τα φιλάκια! Χρήστο, σου είπα ότι την επόμενη φορά 8α ρίξω το φαρμάκι, και μην αναρωτιέσαι πως 8α το κάνω αυτό... απλά 8α αυτοσχεδιάσω... είμαι Σλί8εριν εγώ!! :P Και φυσικά δεν ξεχνάω α) αυτόν τον γύρο που μου υποσχέ8ηκες κα8ώς και το περπάτημα μετά, β) εκείνη την αγκαλίτσα που λέγαμε, και γ) εκείνη την πολυπό8ητη επίσκεψη στο γήπεδο της ομάδας μας... πότε 8α πάμε είπαμε?? :P
Στην Μάρσυ μου... μία κοπέλα που δεν είχα ιδέα ότι 8α την δώ, και χάρηκα πολύ που τελικά είχα αυτήν την τιμή... φοβερή σε όλα, και πάνω απ'όλα στο να χαμογελάει!!! Η κρέπα που φάγαμε, αγαπητή μου, ήταν από τις πιο ωραίες εδώ και πολύ καιρό... σ'ευχαριστώ που βρήκες την ευκαιρία να έρ8εις στα λημέρια μας, και ευχαρίστησε εκ μέρους μας και την ξαδέρφη σου που σε φιλοξενούσε... αλλίως δεν 8α σε βλέπαμε! :D
Στον Ανδρέα... το π
ιο τρελό παιδί που έχω γνωρίσει ποτέ μου!!! Φανταστικός, μοναδικός και πάνω απ'όλα ψυχούλα!! Άντε και να έρ8ω και μια μέρα στο Αrmada να σε δω ρε χαζούλη! :P
Σε όλα τα παιδιά του hw που με κάνουν τόσο χαρούμενη κά8ε φορά που τους μιλάω... την Ρέα, τον Λάζαρο, την Μαρία, το Λιζάκι, τον Λευτέρη, τον Νίκο, τους Δημήτρηδες, τον Θάνο, την Μυρτώ, την Αν8ούλα, την Ελλίζα και όλες αυτές τις υπέροχες φατσούλες, που κάνουν τα βράδια μου τόσο διασκεδαστικά (όταν φυσικά μπορώ να μπαίνω!)...
Θα ή8ελα να μιλήσω και για μια καρδούλα που αγαπώ πολύ, και το ξέρει... μια φατσούλα που κά8ε φορά με ανεβάζει, και ας με λέει μπουρμπουλή8ρα! ^^ Μιλάω φυσικά για τον Χρηστάκο... είναι ένας από τους λίγους αν8ρώπους με τους οποίους περνάω πραγματικά καλά, και μπορώ να είμαι ο εαυτός μου... είναι ένας άν8ρωπος που του αξίζουν πολλά περισσότερα από αυτά που έχει, και που κάποια στιγμή η καλοσύνη του 8α τον επιβραβεύσει... είναι μεν το παιδί για όλες τις δουλειές, αλλά κανείς δεν τον εκτιμάει... και αυτό είναι ένα φοβερό σφάλμα... :) Χρήστο μου όλοι σ'αγαπάμε... και μην λες ότι 8α φύγεις... δεν μπορείς! ^^
Επίσης, ο Νίκος και ο Θωμάς... δυο φοβερά φιλαράκια, δυο απίστευτα παιδιά... ένα αχτύπητο δίδυμο... αγαπημένες φατσούλες μέσα στην τάξη... μορφές μπορώ να πώ! Δεν 8α φανταζόμουν ποτέ το σχολείο που ξέρω χωρίς αυτούς... ειλικρινείς και φυσικά, πειραχτήρια! Αλλά γι'άυτό τους αγαπάμε... σωστά?? :D
Επιπλέον, οι φίλες μου Μαρία και Βασιλική... τα δυο αγαπημένα μου διδυμάκια, που τα λατρεύω τόσο πολύ... μπορώ να πώ οι κολλητούλες μου... δυο απίστευτα αξιολάτρευτες παρουσίες, που κά8ε φορά με κάνουν να ξεχνιέμαι, και με ανεβάζουν τόσο πολύ... κα8ώς και όλα τα παιδιά απ'τον σύλλογο... μια φοβερή και τρομερή παρέα, χαρούμενη όσο δεν πάει, και μια ζωή μέσα σ'όλα... Μαρία, Βασούλα, Χρύσα, Σέβη, Σοφία, Κάσσι, Ειρήνη, Νάνσυ, Δώρα, Ιωάννα, Ευαγγελία, Εύα, Τασούλης, Χρήστος, Αντώνης, Ορέστης, Σάκης(Θάνος, Θανάσης, το ίδιο είναι! :P), Στάυρος, Σταμάτης, Κώστας, Γιάννης, Νίκος, Γιώργος, και όοοολοι οι άλλοι... Η δική μας παρέα!!!
10 πράγματα που αγαπώ:
1) το κρεμαστό κλειδί του Σολ, που φοράω πάντα, και το πήρα από την πρώτη μου σχολική 3ήμερη, στα Γιάννενα...
2) το μαξιλάρι μου... χωρίς αυτό κυριολεκτικά που8ενά!
3) το βιολί μου... η μουσική είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε...
4) το ποδήλατό μου, για τις ατελείωτες βόλτες σε μέρη άγνωστα, βυ8ισμένη στις σκέψεις μου...
5) τις πουέντ και τα παπούτσια του λάτιν... γιατί ο χορός είναι έκφραση...
6) τα βιβλία που σε μεταφέρουν σε κόσμους μαγικούς...
7) το κινητό μου, με την φωτογραφική του και την μουσική που γενίζει όλη τη μνήμη...
8) το άλμπουμ μου με τις φωτογραφίες... όλες οι αναμνήσεις μου, κα8'όλη την διάρκεια της ζωής μου...
9) το Ηw φυσικά!
10) και τέλος, το φεγγάρι στον νυχτερινό ουρανό...
το 9) είναι κλεμένο απ'την Μαρία, αλλά δεν νομίζω να την πειράζει... ^^
εγώ με την σειρά μου 8α ή8ελα να προσκαλέσω τους: Βάσια, Reaper, Lazarus, Estella, Art, Gianna D και Merlin!! :D
"Και πάλι πίσω στα ίδια... και πάλι πίσω στην πόλη... μετά τις διακοπές ήρ8ε και η ώρα να γυρίσουμε εδώ για άλλη μια φορά... Συνέβησαν πολλά, πάρα πολλά, για τα οποία δεν μπορώ να σας μιλήσω. θα ή8ελα όμως να σας εκφράσω τα συναισ8ήματά μου, ξανά... Πάει καιρός από τότε που έκλαψα τελευταία φορά... ναι, 8α μου πείτε μπράβο, αλλά δεν μου αξίζει... γιατί χ8ές έσπασα την αλυσίδα... χ8ες ξέσπασα τα κλάματα που δεν έκανα ολόκληρο αυτό το καλοκαίρι... είχα πολλά στο μυαλό μου, και ένας καβγάς ήταν το αποκορύφωμα... ευ8ύς μου ήρ8αν στο μυαλό αναμνήσεις παλιές και ξεχασμένες... και με συγκίνησαν ακόμη περισσότερο. δεν ξέρω πως να αντιδράσω, αλλά είναι σίγουρο ότι αρχίζω να ξεπερνάω κάποιες καταστάσεις... τον είδα αρκετές φορές μέσα στο καλοκαίρι, όχι βέβαια όσες 8α ή8ελα, αλλά αρκετές για να με κάνουν χαρούμενη... πήγαμε και για μπάνιο... ήταν απίστευτο το πόσο διασκέδασα εκείνες τις μέρες, και κυρίως μετά από την συνάντηση μας... πέρασα υπέροχα, και είναι κάτι για το οποίο αισ8άνομαι τόσο περήφανη... που επιτέλους μετά από καιρό πέρασα τόσο τέλεια..."
Αυτά ήταν πράγματα που 8α έγραφα σε άλλη περίπτωση... πριν λίγες μέρες...Τώρα, όλα είναι διαφορετικά!
Δεν μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένη (και πάλι!), αλλά είμαι πολύ καλύτερα... επίσης, δεν μπορώ να πω ότι όλα μου πάνε καλά. Υπήρχαν στιγμές που ή8ελα να εξαφανιστ
ώ, και να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να διορ8ώσω χαζομάρες που έκανα, και πιο συγκεκριμένα μια χαζομάρα που μου κόστισε μια εβδομάδα δακρύων, χάλια ψυχολογίας, και απομάκρυνσης από το διάβασμα... βέβαια, το διάβασμα το έβλεπα ως έναν τρόπο να ξεχνιέμαι, αλλά σύντομα έγινε και αυτό μία αφορμή για να κάτσω στο γραφείο, και όμως να σκέφτομαι μόνο το λά8ος μου... και τον λά8ος άν8ρωπο... Φυσικά και αυτό ξεπεράστηκε... όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως 8α ή8ελα πολύ, αλλά έστω έγινε μια βελτίωση στην επικοινωνία μου και την δια8εσή μου σχετικά με το άτομο της παρεξήγησης αυτής, και σίγουρα αυτό συντέλεσε στην πολύ πιο ευδιά8ετη στάση μου αυτές τις μέρες... αλλά ένα ακόμη γεγονός αυτής της βελτίωσης ήταν και η επιστροφή στο σχολείο... ομολογώ πως είχα μια φοβερή ανησυχία σχετικά με το 8έμα αυτό, κα8ως την περασμένη σχολική χρονιά έγιναν πολλά, τα οποία με δυσαρέστησαν τρομερά, και με έκαναν να πάψω να πιστεύω στους αν8ρώπους... κάτι που φυσικά διορ8ώ8ηκε στις καλοκαιρινές μου διακοπές, αφού ήρ8α πιο κοντά με αν8ρώπους που αξίζουν, και με σέβονται...Η επιστροφή στο σχολείο λοιπόν, όσο επίπονη και αν καταλήξει να είναι, για μένα είναι αυτό που με έσωσε από την "κατά8λιψη"... άρχισα να ασχολούμαι με άλλα πράγματα, και συνεπώς να ξεχνιέμαι. Η σχέση με τους συμμα8ητές μου έγινε μαγική, σχετικά με πέρσι, και πλέον, αν και νωρίς ακόμη για συμπεράσματα, είμαι χαρούμενη όταν γυρνάω από το σχολείο! Αυτό για μένα είναι πραγματικό κατόρ8ωμα, αφου άλλωτε 8α γυρνούσα κλαίγοντας... το ξέρω πως γίνομαι γραφική κάποιες φορές, αλλά αυτή είναι η αλή8εια μου...
Είναι η χρο
νιά μας... είναι και η δική μου χρονιά, και πραγματικά εκπλήσομαι με τον εαυτό μου... είμαι απίστευτα χαλαρή με το 8έμα των πανελληνίων, και αισ8άνομαι αναίσ8ητη (τώρα αυτό πως γίνεται μην με ρωτάτε!)... έχω το λιγότερο άγχος από ποτέ, και μπορώ να πω ότι αυτό μου δίνει και περισσότερη ενέργεια, και φυσικά κουράγιο... το σχολείο, το φροντιστήριο, οι συμμα8ητές μου, οι φίλοι μου... όλα πλέον με κάνουν πιο χαρούμενη, δεν τολμώ βέβαια να πω πιο ευτυχισμένη...
Βλέποντας κάποιες φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας, που ξέ8αψε η αδερφή μου από ένα ντουλάπι, συνειδητοποίησα πόσο πολύ άλλαξα, και πόσο πολύ ξέχασα την αγάπη μου στην οικογένειά μου... συνειδητοποίησα πόσο μου έλλειψαν οι οικογενειακές μας στιγμές, και πως από εδώ και πέρα 8α γίνονται όλο και λιγότερες... αλλά αυτό δεν με ενόχλησε, γιατί κατάλαβα πως ό,τι και να γίνει, όσο λιγότερο και να βλεπόμαστε, η αγάπη μας παραμένει, και δυναμώνει... 8υμή8ηκα τις στιγμές μας αυτές, και γέλασα με την ψυχή μου, για το τι κάναμε μικροί! Ήταν απίστευτη ηλικία... ήταν τόσο μαγική...
Θέλοντας να επανέλ8ω στο αρχικό μου 8έμα, 8α ή8ελα να εξομολογη8ώ και εγώ κάτι... είναι αλή8εια πως κάποιες φορές δένεσαι περισσότερο με αν8ρώπους που δεν 8α περίμενες, και καταλήγεις στο σύνη8ες λά8ος να τους 8εωρείς δεδομένους... όμως το 8έμα είναι, πως δεν ξέρεις εκείνοι πως νοιώ8ουν, και τι έχουν να σου πούν... ίσως να μην 8έλουν να μά8εις... ίσως δεν μπορούν να στο αποκαλύψουν... το 8έμα είναι ένα: πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη... σίγουρα 8α γίνουν παρεξηγήσεις και σίγουρα κάποια στιγμή 8α μαλώσεις, αλλά δεν πρέπει ποτέ να πείς ότι δεν έπρεπε να εμπιστευ8είς... τρομερό λά8ος το οποίο έκανα και 
εγώ μέσα μου... και αν και το μετάνοιωσα, η πικρία αυτή επανέρχεται πού και πού... η εμπιστοσύνη στους αν8ρώπους, είναι πρώτα απ'όλα εμπιστοσύνη στον εαυτό μας... και δεν πρέπει να φοβόμαστε να αγαπήσουμε, ακόμη και να πούμε τι νοιώ8ουμε... γιατί αυτό 8α πεί να ζούμε...
Αυτά από μένα προς το παρόν... σύντομα 8α έχετe και άλλα νέα, ελπίζω ευχάριστα... :)
Είναι στιγμές που δεν αντέχεις... 8έλεις να χα8είς, και ξέρεις ότι κανείς δεν 8α βρε8εί να σε ψάξει... κανείς δεν 8α λυπη8εί που 8α φύγεις, και πολλοί ούτε που 8α το καταλάβουν... είναι στιγμές που πραγματικά 8έλεις να ξεφύγεις και να τα ξεχάσεις όλα, αλλά είναι μάταιο... στέκεσαι ακόμη στα πόδια σου μόνο και μόνο για την οικογένειά σου, για κανέναν άλλον... γιατί ξέρεις ότι άμα φύγεις, μόνο αυτοί 8α στεναχωρη8ούν, και γι'αυτο δεν κάνεις κάτι, και δεν το παίρνεις απόφαση... γιατί δεν 8ες να τους δείς με τα δάκρυα στα μάτια, έστω και από εκεί ψηλά... γιατί τους αγαπάς, και ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπάνε... απλά το ξέρεις, γιατί στο δείχνουν κα8ημερινά με τις πράξεις τους... και αυτό είναι η εμπιστοσύνη... η φροντίδα... η πραγματική και ειλικρινής αγάπη..."Τι να την κάνω την ζωή μου, στο παραμύ8ι 8α την ρίξω να πνιγεί, να παραμυ8ιαστεί η ψυχή μου, να σε πιστέψει πάλι από την αρχή, να σε πιστεύει όταν μ'αγγίζεις, τις νύχτες όταν ψυ8ιρίζεις όταν λές, 8α'μαι κοντά σου όταν με 8ές..."
Αλλά τελικά όλα ξεκα8αρίζουν, και η δια8εσή σου φτιάχνει... αυτό είναι καλό, μονάχα μέχρι να ξαναέρ8ει κάποιος άλλος που 8α σε πληγώσει και πάλι, και τότε άντε πάλι όλα ξανά απ'την αρχή... τα δάκρυα, η στεναχώρια, οι σκέψεις...
http://www.youtube.com/watch?v=EijA1ZY0lhQ
γιατί κάποιες φορές μπορεί να στεναχωριέσαι και να ξέρεις ότι δεν έχεις κανέναν, αλλά αποδεικνύεται πως είσαι λά8ος, και πως όντως έχεις πλάι σου αν8ρώπους που σε αγαπάνε, έστω και αν δεν το δείχνουν... έστω και αν δεν 8έλουν να το δείχνουν... έστω και αν από μια παρεξήγηση μαλώσατε... εκείνοι ό,τι και να γίνει 8α σας αγαπάνε...
αυτό το τραγούδι λοιπόν το αφιερώνω σε μια ψυχή που ξέρω πως μ'αγαπάει, και ξέρει πως την αγαπάω και εγώ... :)
http://www.youtube.com/watch?v=LNu6-kULbDA
Καλοκαιράκι... ναι... ήρ8ε!! :) Για να δούμε... 8α μας φέρει άραγε κάτι καλό? Νομίζω πως ναι... Πολύ ζέστη και άπειρη βαρεμάρα. Αλλά τι να κάνει κανείς? εκτός από το να ανοίξω τον υπολογιστή και να αρχίσω να περιπλανιέμαι στις αγαπημένες μου ιστοσελίδες, έχω απλά και την εναλλακτική της τηλεόρασης... Δυστυχώς, δεν έχω καν την όρεξη να κάνω έναν κόπo και να ανοίξω την 8ήκη του βιολιού μου... γιατί σκέφτομαι "τι να παίξω?!?"... από την άλλη, μπορώ να διαβάσω κάτι, αλλά η όρεξη μου έρχεται το βράδυ πριν κοιμη8ώ, και τότε είναι αργά, γιατί μετά χάνω τον ύπνο μου και στιφογυρνάω όλη νύχτα στο κρεβάτι, προσπα8ώντας να κλείσω για λίγο τα μάτια, ώστε να πέσω στην αγκαλιά του Μορφέα... τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον πια για μένα... και όσο σκέφτομαι ότι μετά τις 26/08 τέρμα οι διακοπές και καλώς μας ήρ8ες διάβασμα, αγχώνομαι ακόμη περισσότερο...
Αλλά το φετινό καλοκαίρι αναμένεται τρομερό... διακοπές, 8άλασσα, παρέες και διασκέδαση... αυτά έχει το μενού, και σίγουρα είναι κάτι που όλοι χρειάζονται...
Δάκρυ: (το) ουσιαστικό. υφάλμυρο υγρό που τρέχει από τα μάτια, υπό την επήρεια εξωτερικών ερε8ισμών, ή έντονων συγκινησιακών καταστάσεων.
Ναι... αυτό σημαίνει δάκρυ... αυτά είναι τα δάκρυα... και έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις... σε μία ευτυχισμένη σου στιγμή, μια συγκίνηση, έναν φόβο, μία χαρά, μια έκπληξη, μία αγάπη... ναι, με μία αγάπη έρχονται και τα δάκρυα... αυτόματα, όταν δεν τα αναζητάς... σε γεμίζουν, σε μουδιάζουν, σε ακινητοποιούν, και σου φέρνουν στο μυαλό περίεργες αναμνήσεις... χαρούμενες, λυπητερές... φαντασία... σου δημιουργούν εικόνες ιδανικές για εσένα, ευτυχισμένες, μαγικές...
Στην δική μου περίπτωση, τα δάκρυα έρχονται πολύ συχνά... υπερβολικά συχνά 8α έλεγα... τόσο που με κουράζουν... αλλά δεν μπορώ να τους αντιστα8ώ και να τα διώξω, αφού βλέπετε, είμαι αδύναμη... γιατί οι εικόνες που φέρνουν μαζί τους, οι αναμνήσεις αυτές, αυτές οι φαντασιώσεις, είναι τόσο υπέροχες, που δεν 8έλω να είμαι αυτή που 8α τους δώσει ένα τέλος... 8έλω να μένουν εκεί, και να με κάνουν χαρούμενη, έστω και για λίγο...Είμαι άτυχη. Έχω κατά καιρούς παρατηρήσει πως όλα 8α συμβούν σε εμένα... όλες οι αδικίες, οι παρεξηγήσεις, οι ατυχίες, τα λά8η και οι λά8ος άν8ρωποι... τα λά8ος συναισ8ήματα... μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω το γιατί... γιατί πρέπει πάντα εγώ να τα περνάω όλα αυτά... γιατί ποτέ δεν τυχαίνει κάτι καλό σε εμένα... γιατί πρέπει πάντα να είμαι εγώ αυτη που 8α περιμένει μια ζωή να της συμβεί κάτι ευχάριστο, και μόλις μου συμβεί, να αναιρε8εί και να τελειώσει... Το ξέρω, φταίνε οι άν8ρωποι... δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από τους άλλους τόσο πολύ, και μόνο μέσω αυτών να είμαι ευτυχισμένη... και πιο συγκεκριμένα μέσω μόνο ενός αν8ρώπου... μόνο μέσω εκείνου... δεν σταματάει... συνεχίζει ακά8εκτος να τριγυρίζει στο μυαλό μου, και δεν αντέχω άλλο... δεν είναι για μένα αυτός ο άν8ρωπος... δεν κάνει για μένα, δεν μου ταιριάζει... αλλά η αγάπη δεν κοιτά την συμπεφιφορά, κοιτάει την ψυχή... και η ψυχή του, είμαι βέβαιη, είναι α8ώα και αγνή, παιδική... όμορφη και απλή... αλλά αυτός άλλα 8έλει να δείχνει... το ξέρω πως αυτά που λέω είναι κοινότοπα και εκνευριστικώς βλακώδη για κάποιους από εσάς, αλλά είναι ένας τρόπος εκφρασης των συναισ8ημάτων μου, και ζητώ συγγνώμη αν πια γίνομαι τόσο κουραστική... αυτός ο άν8ρωπος για μένα είναι κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό, και δεν πιστεύω πως 8α μπορέσει ποτέ κάποιος να του πάρει αυτήν την πρωτιά, αυτήν την πρωτια στην καρδιά μου... αυτό το κομμάτι που του έχω φυλαγμένο τόσο πολύ καιρό... γιατί η πρώτη σου αγάπη μένει πάντα ανεξήτηλη στην μνήμη και στην καρδια σου...
Ο αδερφός μου κάποια στιγμή, μου είπε, να προσέχω μην μείνω στον κόσμο μου... αυτόν της φαντασίας μου... γιατί μετά η πραγματικότητα 8α μου φαίνεται πολύ σκληρή... και δεν 8α μου αρέσει κα8όλου... καλύτερα να μείνω προσγειωμένη εδώ, παρά όταν συνειδητοποιήσω την αλή8εια, να πέσω από τα σύννεφα απότομα... και εγώ του απάντησα πώς 8α προτιμούσα να έμενα εκεί για πάντα... στον κόσμο μου... γιατί εκεί, κακά τα ψέματα, είναι όμορφα... δεν υ
πάρχουν ούτε αδικίες ούτε ατυχίες, και όλα γίνονται όπως τα 8έλω εγώ... όπως μ'αρέσουν εμένα...
Τώρα εκείνος 8α περνάει καλά με την παρέα του, και εγώ 8α είμαι εδώ, στο σπίτι, κλεισμένη στο δωμάτιό μου και πάνω από μια ο8όνη, να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα μέρος που αυτός ποτέ δεν 8α σκεφτεί έστω και να κοιτάξει... η αλή8εια είναι πως για μια στιγμή, παρ'όλα αυτά, είχα μια λαν8ασμένη, φυσικά, εντύπωση, ότι έστω και μόνο απο περιέργεια, έριξε μια ματιά στο blog μου... αλλά πρέπει να έκανα λά8ος... μου φαίνεται αδιανόητο να ξόδεψε, εκείνος, έστω και ένα λεπτό από τον πολύτιμο χρόνο του για να διαβάσει έστω και τον τίτλο της τελευταίας μου ανάρτησης... απί8ανο... και μακάρι να ήταν αλη8ινό, γιατί πραγματικά 8α συνειδητοποιούσε πώς τον βλέπω εγώ μέσα από τα δικά μου μάτια...
Το ξέρω, γίνομαι γραφική, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα... είχαμε μια επαφή τις τελευταίες μέρες, που με έκανε να επαναφέρω όλες εκείνες τις υπέροχες και ανεπανάληπτες στιγμές που πέρασα μαζί του τον τελευταιο καιρό... τον παρατηρούσα, τον κοιτούσα στα κλεφτά, και προσπα8ούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν... αλλά μάταιο... από μακρια δεν μπορεις να διαβάσεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου του... μόνο μέσα από τα μάτια του καταλαβαίνει κανείς τα συναισ8ήματα του, αυτά δηλαδή που προσπα8εί μάταια να κρύψει... ίσως τελικά και να μην τον ξέρω, να μην ειναι αυτός που νομίζω εγώ ότι είναι... αλλά δεν προκειται να αλλάξει η γνώμη μου γι'αυτόν... όλοι τον κατηγορούν, και μου λένε πως ειμαι χαζή που νοιώ8ω όλα αυτά τα όμορφα πράγματα γι'αυτόν... γιατί δεν τα αξίζει... αλλά εγώ πιστεύω, πως κά8ε άν8ρωπος αξίζει την αγάπη, και την ζεστασιά ενός βλέμματος και μιας αγκαλιάς...
Μου μίλησε... για πρώτη φορά μετά από καιρό... και ήταν διαφορετικός... πολύ διαφορετικός... σαν κάτι να άλλαξε... ναι! αυτός πρέπει να άλλαξε... αλλά μπά, δεν νομίζω... οι άν8ρωποι δεν αλλάζουν, το έχω μά8ει πια... ήλπιζα να ίσχυε στην περίπτωση του, αλλά μάλλον όχι... μάλλον είναι και αυτός σαν όλους τους άλλους... όμως ήταν διαφορετικός... ήταν! δεν ξεγελιέμαι... τον έχω μά8ει πια...
Έτυχε να με ακουμπήσει... αναρίγησα. Προσπά8ησα να κρύψω αυτά που με έκανε να νοιώσω, αλλά νομίζω πως εκείνος, μόνο εκείνος το κατάλαβε... δεν τον κοίταξα, προσπά8ησα να τον αγνοήσω, και να συνεχίσω... αλλά είναι τελικά τόσο μα τόσο δύσκολο... αν και ακούγεται τόσο απλό... Μακάρι να μπορούσα να τον κάνω να με καταλάβει, και να με υπολογίσει, να μου δώσει και εμένα λίγη σημασία... αλλά είναι μάταιο... δεν 8α τον ξαναδώ μέσα στο καλοκαίρι, και απ'ότι φαίνεται και του χρόνου όσο πάει 8α ανταμώνουμε όλο και λιγότερο... ίσως αυτό όμως τελικά να είναι καλό... να είναι ένας τρόπος να απομακρυν8ώ απ'αυτόν, και να τον "ξεχάσω"... πράγμα αδιανόητο για εμένα... ίσως και στην τελική, να μην 8έλω...Ο χρόνος μαζί του περνάει τόσο γρήγορα... μακάρι να σταματούσε για λίγο, μόνο για λίγο... να τον χάζευα χωρίς να με βλέπει, ούτε αυτός ούτε και όλοι οι υπόλοιποι... να τον παρατηρούσα για μια ακόμη φορά, αν και ξέρω ότι αυτό που ζητάω είναι ακατόρ8ωτο... Χ8ές το βράδυ, αφού γύρισα αργά στο σπίτι, και ξάπλωσα, έβαλα μουσική να ακούσω... εικόνες και αναμνήσεις μου ήρ8αν στο μυαλό, και φυσικά δάκρυα, και σκέφτηκα, πως μισή ώρα μαζί του, 8α μου αρκούσε... μόνο μισή ώρα... να κοιταζόμαστε στα μάτια, και ίσως να μιλάμε... κάτι σοβαρό, όχι πειράγματα και αστεϊσμούς, αλλά μια σοβαρή και ώριμη συζήτηση, μεταξύ των δυό μας... να ήμασταν μόνοι μας για 30 μόνο λεπτά... μόνοι μας...
Κά8ε φορά γίνεται όλο και πιο δύσκολο... όταν ακούω ένα ερωτικό τραγούδι, όταν βλέπω μια ωραία εικόνα, όταν χαζεύω την 8άλασσα ή τον ουρανό, όταν μιλάω για αγάπη, πάντα αυτός βρίσκεται εκεί... ξεπηδάει μέσα στις σκέψεις μου, και τις ανατρέπει... κάποιος μου είχε πει πως έχει κοπέλα... και το κατάλαβα και εγώ, δεν έχει σημασία πώς... σημασία έχει πως 8α έδινα τα 
πάντα για να ήμουν εγώ στην 8έση της... αλλά από την άλλη, δεν πρέπει να με νοιάζει...
Ήταν ο πρώτος καιρός που είχαμε ουσιαστικά γνωριστεί... νομίζω ήταν πέρσι, ναι... στον δρόμο για το σχολείο... βιαζόμασταν με τον μπαμπά, είχαμε αργήσει ήδη να ξεκινήσουμε απ'το σπίτι... ακουγόταν μια πολύ γλυκιά και απαλή μουσική απ'το ραδιο του αυτοκινήτου... εγώ χάζευα έξω απ'το παρά8υρο ως συνή8ως... παρατηρώντας τους πεζούς και κοιτώντας εδώ και εκεί... ξαφνικά, εσύ! Περίμενες το λεωφορείο... χαμένος στις σκέψεις σου, με αυτήν την πανέμορφη γλυκιά φατσούλα, χάζευες και εσύ, αλλά όχι τον δρόμο... κοιτούσες κάτω... σαν να σου είχε μόλις ξεφύγει μια σκέψη... έτοιμος να την βρείς και να την γραπώσεις... φαινόσουν σκεπτικός... κάτι πρέπει να σε βασάνιζε, ποιός ξέρει... ήσουν λιγάκι συνοφρυωμένος... και φάνταζες τόσο υπέροχος, έτσι όπως έγερνες απαλά τον κορμό σου πάνω στο μεταλλικό στήριγμα της μπλέ στάσης... είχες μια περίεργη γωνία ως προς τον δρόμο, κρυμμένος πίσω από την πινακίδα διαφημήσεων... και άκουγες μουσική νομίζω... ναι... σε είδα... σταμάτησε η καρδιά μου... τρέχαμε και ίσα που πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι μου να σε δώ... χανόσουν και πάλι πίσω... μακάρι να με είχες δει... όμως απόρισα... δεν σε είχα ξαναπετύχει έτσι... ούτε και σε είχα ξαναδεί εκεί... κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε κανέναν ως τώρα... ίσως και να μην έτυχε... αλλά από τότε... είναι κάτι που μου υπεν8υμίζει πόσο απελπισμένη είμαι να σε δω... κάτι που μου 8υμίζει εσένα... κά8ε φορά λοιπόν από τότε, κά8ε πρωί έπειτα από εκείνη την ημέρα, κοιτούσα στην στάση αυτή... κά8ε φορά έψαχνα απελπισμένα να σε δώ... να σε βρώ εκέι πίσω, γερμένο έτσι στο πλάι όπως ήσουν και τότε, να περιμένεις το λεωφορείο... κά8ε πρωί από τότε, ψάχνω, μήπως και σε βρώ να περιμένεις ξανά εκεί, μήπως και σε δώ τυχαία για άλλη μια φορά... ακόμη το κάνω, και δεν νομίζω να σταματήσω να το κάνω αυτό, μέχρι να σε ξαναπετύχω εκεί... κάτι που μέσα μου ξέρω ότι δεν προκειται να ξανασυμβεί... γιατί τα ωραία στην ζωή έρχονται μόνο μια φορά...
Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν ξέρεις... κάτι που ή8ελα τόσο απίστευτα πολύ να μά8εις... προσπά8ησα να στο πώ μια φορά, στο ψι8ύρισα για την ακρίβεια, αλλά δεν το άκουσες... και τώρα δεν πρόκειται να στο πώ... όχι τουλάχιστον από εδώ (όχι δηλαδή οτι πρόκειται να το δείς αυτο)... έχει να κάνει με το περσινό μας ταξίδι... αλλά όχι, δεν 8α παρασυρ8ώ... δεν πρεπει να παρασυρ8ώ...
Tα βράδια που περνούσα μαζί σου, γίνονταν μέρα πιο γρήγορα... δεν 8α τα ξεχάσω ποτέ... Λένε, πως μόνο όταν κάτι το αποχωρίζεσαι συνειδητοποιείς τι είχες... και τι έχασες... ωστόσο εγώ ποτέ δεν σε είχα... και ξέρω πως ούτε πρόκειται ποτέ να σε έχω... δεν ξέρεις πόσο πονάω για σένα... δεν 8α μά8εις ποτέ... μόνο το χέρι να σου κρατήσω... τα υπέροχα χέρια σου... να είχα μόνο μια ευκαιρία να τα κρατήσω ζεστά μέσα στα δικά μου...
Ξέρω τι είδους κορίτσια σου αρέσουν... ξέρω, και μακάρι να ήμουν μια απ'αυτές... αλλά και πάλι, γιατί?? δεν έχει νόημα... σκοπός μου και αρχικός στόχος μου είναι να με αγαπήσεις γι'αυτό που είμαι, όχι για κάποια που ποτέ δεν πρόκειται να γίνω... δεν 8α αλλάξω εγώ για σένα, όσο σκληρό και αν ακούγεται, όσο πολύ και αν το μετανοιώσω, δεν 8α αλλάξω για να σου αρέσω... είμαι αυτή που είμαι, και αν και δεν πρόκειται ποτέ να με δείς, εγώ 8α είμαι πάντα πλάι σου... ο αόρατος για σένα φύλακας άγγελος σου, να σε προστατεύει, και να σε στηρίζει όταν τον χρειαστείς, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις... για να σε βοη8άει, και να σε αγαπάει, ό,τι και αν του κάνεις... όσο και αν δεν τον βλέπεις... όσο και αν δεν με βλέπεις...
"Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ. Πολλές φορές σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός, επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα. Και στο τέλος το βρίσκουν.." - P. Coelho...
http://www.youtube.com/watch?v=KMsFlsBiq5E ...... αυτό αγάπη μου είναι για σένα....
